Մեղքդ թե նետես, ետ կգա նորից՝
Այն դատարկության պես հավիտյան է,
Բայց դու դադարիր քեզ մաշել, Մարիամ,
Քո Դոնատելլոն գտավ պատյանը։

Աչքդ թողնելով ճամփին, օրդ՝ սև,
Պարտքն իր մարելով՝ ճակատին գրված,
Կախվեց հեռացող առագաստներից՝
Քունդ տանելով ուսերի վրա։

Քեզ վերլուծելով՝ չարը գիտակցեց,
Դևերին տեսավ՝ նենգ ու արնախում,
Իր ծեր ուսուցչի դասը ուրացավ,
Գնաց, առնետին գտավ կոյուղում։

Սիրեց նմանին, եղավ աշակերտ
Իր պես ոխերիմ վրիժառուին,
Հանդիպեց նրա խարխուլ հարկի տակ
Խենթ հանճարներին թշվառ՝ նոր ու հին։

Կարծես քաջացավ, զենք սկսեց սիրել,
Քե՛զ ատեց, սակայն պատժեց թշնամուն,
Անունդ զուր տեղ բերանը չառավ,
Ինքն էլ որոշեց լինել անանուն։

Ու դարձավ ուրիշ՝ լրիվ անծանոթ,
Հանդիպես, հաստատ արդեն չես սիրի,
Էլ ետ մի նայիր, հանդարտվիր, Մարիամ,
Դուրս եկ կորստի խեղդող թմբիրից։

Մարդի՜կ, մարդիկ նայեք՝ տեսեք, ես արտասվել եմ,
Ես հայհոյել եմ լավը իմ բախտի,
Դրսում ու առավել ներսումս սաղ թարսվել է,
Նայեք, ուրախացեք հիմար մարդիկ։

Մարդի՜կ, մարդիկ տեսեք՝ զգացեք, ես կոտրվել եմ,
Ես վաճառել եմ տեղը իմ պատվի,
Հանձնել, որ կառուցեն այնտեղ բամբասանքները
Իրենց՝ ցրվեն փոքր ինչ պարապ մարդիկ։

Մարդի՜կ, մարդիկ զգացեք՝ լսեք խղճիս ճիչերը՝
Փորձում եմ բռնել սանձն ինքս իմ կամքի,
Ես ամպերից օրեր առաջ թողել, իջել եմ,
Երկրից եմ պատրաստվում իջնել, չկամ մարդիկ։

Մարդի՜կ, մարդիկ լսեք՝ լռեք, արդեն սպառվել եմ,
Հոգնել եղունգներով կառչել կյանքից,
Շտապեք գնել, քանի դեռ չեն սպառվել տոմսերը
Իմ շոու-թաղումի, դատարկ մարդիկ։

Մարդի՜կ, մարդիկ լռեք՝ մարսեք բոլոր ստերս,
Ձեր ցավը թող մեղմվի իմ “ցավերից”
Էլ չեմ պատմի երբեք ես ձեզ իմ սերը… սե՜րս,
Ու ոնց եմ երջանիկ, դժբախտ մարդիկ։