Երբ մի լուռ գիշեր աչքերդ փակես Եվ ակամայից թռչես, գաս ինձ մոտ` Կոչիր դա կարոտ․․․ Կամ եթե մի օր հարազատ մեկի Անունն իմ անվան հետ դու շփոթես` Կարոտ կկոչես․․․ Ու եթե տխրես` տեսնելով մեկին Տողեր գրելիս պատուհանի մոտ, Նորից ու նորից կոչիր դա կարոտ, Կանչիր, կլսեմ, թեկուզ հեռու եմ․․․ Ձայնը քո թախծոտ կկոչեմ կարոտ։
Կարոտի մասին
Անցիր, ժամանակ
Անցի՜ր, ժամանակ,
Այս պատերից դուրս թռչող, հեռացող
Ագռավների պես թռիր ու անցիր,
Հիմա ես մենակ
Օրերս լափող ու կենսաքայքայ այս կայարանում
Սպասում եմ կրկին
Կրկին ուշացող իմ ճեպընթացին։
Շտապի՜ր, ժամանակ,
Չէ որ դու միակ իմ բարեկամն ես,
Ում դանդաղելը բնավ չի սազում…
Էլ այս կայարան
Մի բեր ինձ այնքան սիրելի մարդկանց,
Այլ ինձ թևանցուկ տար հարազատ տուն։
Մինչև կարոտեմ
Նամակներս աղբը նետիր,
Նկարներս՝ կրակը,
Էլ մի զանգիր ու մի փնտրիր,
Որ իմանամ մենակ եմ։
Իմ նվիրած նվերները
Ընկերներից բաժանիր,
Տուր նրանց, ովքեր թոոր դրանց
Ավելի են արժանի։
… Մի դուրս արի ուրիշի հետ,
Ախր գիտես՝ խանդոտ եմ,
Փակվիր միայն քո սենյակում,
Սպասիր, մինչև կարոտեմ։
Պանդուխտ եմ
Ես հիմա ոչ մեկի որդին, Ես հիմա ոչ մեկին եղբայր, Ինչպե՞ս պիտի ինձ անվանեմ, Ասա, ինչպես, Աստվածամայր։ Իմ հարազատ տանը կարոտ, Ես ի՞նչ պիտի հիմի ուխտեմ, Ես առանց սիրուն Երևան, Մի՞թե, Տիրամայր, պանդուխտ եմ։ Թե՞ ճամփորդ եմ, որովհետև Թափառելու տեղ ունեմ, Եվ է՞լ ինչպես, ասա տեսնեմ, Ինձ է՞լ ինչպես անվանեմ։ Ես հիմա ոչ մեկի որդին, Ես հիմա ոչ մեկին եղբայր, Ոչ օտար եմ, ոչ՝ յուրային, Ո՞վ եմ ասա, Աստվածամայր։
Կրկին արթուն եմ, ընկեր
Ես կրկին արթուն եմ, ընկեր, Ես անքուն եմ կրկին, սիրելիս, Ու նորից քո հայացքն եմ հիշել, Քո հայացքն՝ այստեղից գնալիս։ Ու դարձել եմ դատարկ կաղապար, Ու լացում է մի բան իմ ներսում, Իմ սենյակն է կարգին ջեռուցվում, Իսկ ես միայնակ՝ մրսում։ Մեր օրերն եմ հիշում երջանիկ, Այդ օրերն եմ հիմա կարոտում, Ու սպասում՝ հուսալով, այն ժամին, Երբ պիտի դառնաս նորից տուն։
Երեկոներ շալվարիս պես
Երեկոներ, շալվարիս պես`
Ուրիշի հագին մաշած,
Հոգնեցրել է մռութը ձեր
Անլվա, չթրաշած։
Ձեր լուսինները սին են,
Ձեր հեքիաթները` հին,
Դուք անխղճորեն նման եք
Մեկդ մեկին։
Խելագարվածի պես դուք
Նույնն եք շարունակ կրկնում․
Տուն, քարե տուն, տուն՝ տաք,
Տուն, տուն հեռու` մեր տուն»։
Մի ձեռք
Մենք ապրում ենք վաղուց,
Բայց չենք էլ ապրում դեռ,
Երբ չգտած մեկին
Շտապում ենք բաց թողնել։
Եվ ձեռնունայն, մենակ
Հետադարձ հայացքով
Նայել ճամփաներին,
Որոնք մենք դեռ երեկ
Անցնում էինք երկուսով,
Ու չտեսնել ոչինչ
Լապտերներից բացի,
Սիրուն, բայց մշտանինջ։
Աղոտ հիշել մեկի
Ձեռքն հոգատար ու ջերմ,
Որ ուղեկցում էր մեզ,
Ու որ կարծում էինք, թե
Միշտ պիտի ուղեկցեր։
Հիշել ու չգնել
Մեր կողքին ոչ ոքի,
Խորհել ու չստանալ
Մի հարցի պատասխան`
Մե՞նք ձեռքն այդ բաց թողինք,
Թե ամենքն է մեզ պես
Նախընտրում հեռանալ։
Մենք վաղուց ենք ապրում,
Բայց չենք կարող ապրել,
Երբ հսկա ճամփեքին
Մեզնից բացի միայն
Շարունակենք տեսնել
Լապտերներ անկենդան,
Ու կարոտել մի ձեռք։
Նոր շուլուլած կարեր
Հին վերքերի տեղում
Ես կգտնեմ շուտով նոր շուլուլած կարեր,
Ու ոչ թե կարոտով,
Այլ սեփական ոտով կշրջեմ տանը մեր։
Ու կմաշեմ օրեր,
Որոնք տեսնում էի դեռ երեկ ցուցափեղկում,
Ու հռչակ կթորեմ,
Մտքիս ու գրիչիս տված բերքով։
Ու ամեն Աստծո օր,
Արթնանալով, կիջնեմ խանութ՝ հացի,
Ու կաղոթեմ Աստծուն՝
Ոչինչ չխնդրելով, այլ հանուն տվածի։
Կլսեմ հեզությամբ
Խրատները տատիս՝ ճիշտ թվան, թե սխալ,
Գուցե մտնեմ նորից
Այն նույն եկեղեցին, որոշեմ դարձի գալ։
… Սրճարանն անձրևի,
Փողոցները ծանոթ ու իմ սիրած խանութը գրքերի,
Կապրեմ օրերը նույն՝
Այս վայրերում դժգույն, թվացող անթերի։
Բայց էլ, սիրտս լցրած,
Չեմ զգա մուսա ծնող կարոտը իմ,
Ու այլևս թաքուն
Առավոտյան թխվածք չի տա Սյուզին։
Պատուհանիցս դուրս
Չեմ տեսնի գեղեցիկ, բայց ձանձրալի սարեր,
Հին վերքերի տեղում
Ես կգտնեմ շուտով նոր շուլուլած կարեր։
Բարև, մայրիկ, եկա կրկին
Բարև, մայրիկ, եկա կրկին Ու փարվեցի քո ջերմ կրծքին, Գիտես այդժամ թվաց մի պահ, Թե աշխարհում ոչ ոք չկա Մեզնից բացի։ Իմ կարոտած հոգուն դարման Դարձավ անույշ «Բարև, բալան», Ու գրկիդ մեջ ծորաց անձայն Մի մեղեդի երջանկության Թաքուն լացի։ Դու շոյելով վարսերս շեկ՝ Շշնջացիր. «Որդիս, ներս եկ, Կարոտել էի դեմքդ լուսե, Բյուր-անհամար օր եմ սպասել Վերադարձիդ»։ Հա, ես էլ, մայր, գիտես անշուշտ, Հոգսն է պահի լափում անկուշտ Օրերը իմ ու դեռ ավաղ Շատ կլափի՝ պիտի գնամ, Եկա այցի։
Արևոտ մի օր
Արևոտ մի օր եմ ես ուզում հիշել,
Երբ ալևոր թախիծն իմ թաքցրած՝
Բարևով կայտառ կդիմավորեմ
Կարևոր ու այնքան սիրելի մարդկանց:
