Հեշտ չեն գտնում մուսաներին՝ Կորցնում են դյուրին, Խեղդում մտքերի հորձանքում Շքեղ féerie-ն։ Ապրում կենարար ներշնչման Արբեցնող պահեր, Որոնք, պարզ է դառնում շուտով, Չէինք կարող պահել։ Գուցե մերն է սխալը հենց, Մենք ենք մեր գերին, Որ ստեղծում ենք մեր նմանից Մեր մուսաներին։
Արվեստի մասին
Արվեստիս տունը
Ճեմենք միասին վերջերս միայն Դռները բացած արվեստիս տանը, Ուզում եմ այսօր վերջ դնել շինծու՝ Հոգուս կարծեցյալ դատարկությանը։ Ահա այս շարքում մի հին իկոնա Այնքան վաղանցյալ, ոչ վաղ անցյալից, Գուցե սրբացրած մի չար սատանա, Որ պտուղ մեկնեց ինձ կենաց ծառից։ Պրոմեթևսն, ահա, գամված ժայռերից՝ Առաջին-վերջին իր մեղքի համար, Ո՞րն էր հանցանքը՝ կրակ տա՞լը ինձ, Թե՞ որ սիրտ արեց հուրը գողանալ։ Ու հռչակավոր մի աստվածամայր՝ Վերածննդի թոհ ու բոհն անցած, Նա, որ հար հանդարտ ծովերի վրա Անհաշտ իններորդ ալիքը դարձավ։ Նաև կնճռոտ տրոլ ավանգարդ ոճի՝ Իր տգեղությամբ ինքնատիպ քանդակ, Սա էլ գործել էր մի փոքրիկ ոճիր՝ Կրում է այժմ տատասկե պսակ։ Գլուխգործո՞ց են, ասա, անպե՞տք աղբ, Սավառնա՞նք մտքի կռնատ թռչունի, Ինչ էլ մտածես գործերի մասին՝ Վարպետի համար քիչ արժեք ունի։
Ռետրո պոետներին
Էլ երբեք չես երգի էքս-գուսան,
Ես ձեռքիցդ առնում եմ սազդ,
Հավաքում եմ տողերս սիրուն
Տողերիդ վրա, ինչպես փազլ։
Իմ մասին է արդեն էս կինոն,
Ցուցադրիր քո համեստ ֆլեշ-բեքը,
Ու երբ ինձ ես տեսնում պոդիումում,
Թաքցրու քո փասա-փուսեքը։
Եվ հիշիր հավերժ վիցե-հանճար
Ես գուցե եսասեր եմ ու խենթ եմ,
Բայց փոխվել են խաղի կանոնները՝
Ամեն ինչ որոշում է բրենդը։
Թե կարող ես, զբաղվիր յոգայով,
Մարզիր գերզգայուն քո նյարդերը,
Չգժվես հանկարծ աուտսայդեր,
Որ էսպես պայթեցնում եմ չարթերը։
Դու ստիպված ես լռել՝ հաղթեցի
Բախտիս հետ կնքած իմ գրազը,
Էլ երբեք չես երգի էքս-գուսան,
Ես ձեռքիցդ առնում եմ սազը։
Սրտերը մեզ սիրող
Զույգս, մեզ կարծես թե մոռացել են արդեն,
Սրտերը մեզ սիրող այժմ արդեն պաղ են,
Արի այս կիրակի շրջենք մոլլերով մեկ,
Ընտրենք հագուստը, որով մեզ պիտի թաղեն։
Անցյալը մեր թեև խենթ էր, բայց խաբուսիկ,
Սերը օտարների իրական չէ՝ խաղ է։
Զույգս խփեց կոնքիս՝ թե հերիք է, թարգիր,
Մեռնելը հա էլ կա, գիրքդ գրիր, վաղ է։
