Հայ գրող Դօրիանի անձնական կայքը

Մի ձեռք

Մենք ապրում ենք վաղուց, 
Բայց չենք էլ ապրում դեռ, 
Երբ չգտած մեկին 
Շտապում ենք բաց թողնել։  

Եվ ձեռնունայն, մենակ 
Հետադարձ հայացքով 
Նայել ճամփաներին,
Որոնք մենք դեռ երեկ
Անցնում էինք երկուսով, 
Ու չտեսնել ոչինչ 
Լապտերներից բացի, 
Սիրուն, բայց մշտանինջ։  

Աղոտ հիշել մեկի 
Ձեռքն հոգատար ու ջերմ, 
Որ ուղեկցում էր մեզ, 
Ու որ կարծում էինք, թե 
Միշտ պիտի ուղեկցեր։  

Հիշել ու չգնել
Մեր կողքին ոչ ոքի, 
Խորհել ու չստանալ 
Մի հարցի պատասխան` 
Մե՞նք ձեռքն այդ բաց թողինք, 
Թե ամենքն է մեզ պես
Նախընտրում հեռանալ։

Մենք վաղուց ենք ապրում, 
Բայց չենք կարող ապրել, 
Երբ հսկա ճամփեքին
Մեզնից բացի միայն 
Շարունակենք տեսնել
Լապտերներ անկենդան,
Ու կարոտել մի ձեռք։

Ծաղրածու

Ծաղրածու, ցրտերը վրա հասան, 
Կրկեսը փակվեց ու մենակ ես, 
Կյանքը թատրոն էր, դու` դերասան, 
Իսկ ո՞վ էր, ասա, հեղինակը։ 

Երբ ներկերն էիր մաքրում դեմքիցդ, 
Վերքերդ էիր լվում, քեզ թվաց, 
Ու, ահա, մաքրվեց և ժպիտը, 
Թախծոտ քո դեմքիդ նկարված։ 

Հիմարի պես, էլի մի անգամ, 
Չարեցիր փրկվելու ոչ մի ճիգ… 
Սեփական ձեռքերով` ինքնակամ, 
Կտրեցիր թելերդ, խամաճիկ։

Մարդիկ

Մարդի՜կ, մարդիկ նայեք՝ տեսեք, ես արտասվել եմ,
Ես հայհոյել եմ լավը իմ բախտի,
Դրսում ու առավել ներսումս սաղ թարսվել է,
Նայեք, ուրախացեք հիմար մարդիկ։

Մարդի՜կ, մարդիկ տեսեք՝ զգացեք, ես կոտրվել եմ,
Ես վաճառել եմ տեղը իմ պատվի,
Հանձնել, որ կառուցեն այնտեղ բամբասանքները
Իրենց՝ ցրվեն փոքր ինչ պարապ մարդիկ։

Մարդի՜կ, մարդիկ զգացեք՝ լսեք խղճիս ճիչերը՝
Փորձում եմ բռնել սանձն ինքս իմ կամքի,
Ես ամպերից օրեր առաջ թողել, իջել եմ,
Երկրից եմ պատրաստվում իջնել, չկամ մարդիկ։

Մարդի՜կ, մարդիկ լսեք՝ լռեք, արդեն սպառվել եմ,
Հոգնել եղունգներով կառչել կյանքից,
Շտապեք գնել, քանի դեռ չեն սպառվել տոմսերը
Իմ շոու-թաղումի, դատարկ մարդիկ։

Մարդի՜կ, մարդիկ լռեք՝ մարսեք բոլոր ստերս,
Ձեր ցավը թող մեղմվի իմ “ցավերից”
Էլ չեմ պատմի երբեք ես ձեզ իմ սերը… սե՜րս,
Ու ոնց եմ երջանիկ, դժբախտ մարդիկ։

Նոր շուլուլած կարեր

Հին վերքերի տեղում
Ես կգտնեմ շուտով նոր շուլուլած կարեր,
Ու ոչ թե կարոտով,
Այլ սեփական ոտով կշրջեմ տանը մեր։

Ու կմաշեմ օրեր,
Որոնք տեսնում էի դեռ երեկ ցուցափեղկում,
Ու հռչակ կթորեմ,
Մտքիս ու գրիչիս տված բերքով։

Ու ամեն Աստծո օր, 
Արթնանալով, կիջնեմ խանութ՝ հացի,
Ու կաղոթեմ Աստծուն՝
Ոչինչ չխնդրելով, այլ հանուն տվածի։

Կլսեմ հեզությամբ
Խրատները տատիս՝ ճիշտ թվան, թե սխալ,
Գուցե մտնեմ նորից
Այն նույն եկեղեցին, որոշեմ դարձի գալ։

… Սրճարանն անձրևի,
Փողոցները ծանոթ ու իմ սիրած խանութը գրքերի,
Կապրեմ օրերը նույն՝
Այս վայրերում դժգույն, թվացող անթերի։

Բայց էլ, սիրտս լցրած,
Չեմ զգա մուսա ծնող կարոտը իմ,
Ու այլևս թաքուն
Առավոտյան թխվածք չի տա Սյուզին։

Պատուհանիցս դուրս
Չեմ տեսնի գեղեցիկ, բայց ձանձրալի սարեր,
Հին վերքերի տեղում
Ես կգտնեմ շուտով նոր շուլուլած կարեր։

Լուրեր

Չարչիները, հոգիս, մեզ խաբում են,
Համոզում, թե կյանքն է մազից կախված,
Հուսահատները, պարզ է, շտապում են՝
Կատարում գնումներ չմտածված։

Հուսահատները անվերջ վատնում են,
Հուսահատները չեն սպասում վաղվան,
Նրանց լռիկ-մնջիկ ուղեկցում է
Ոչ միտքը, ոչ սիրտը՝ վախը մահվան։

Երբ հուսահատ չկա, բուրդ է բանը
Չարչիների՝ վախուց նեռին ծախված,
Սրանք մոլորեցնում, համոզում են,
Իբր թե մեր կյանքն է մազից կախված։

Իսկ դու եղիր ուշիմ՝ մի հավատա,
Աշխարհն են ողջ սրանք պղծում, կեղծում,
Ականջ արա դու ինձ, կամ ինձպես,
Ով բարին է ստեղծում՝ բանաստեղծում։

Էկրաններից երբեմն կտրվիր,
Ունկնդրելու համար մեզ մոտ արի
«Լուրեր այն մեքենաների մասին,
Որոնք չեն ենթարկվել դեռ վթարի»։

Հյուրընկալ ես, անշուշտ

Հյուրընկալ ես, անշուշտ, ի՞նչ խոսք,
Թացը չորից ղայդին ջոկում ես,
Հարկիդ տակ ես առնում ուժեղին,
Թույլին սառնությամբ մտրակում ես։

Դու փոքրին քշա անելով,
Գինով ես անում մեծին,
Բալքիմ փող բաժնելուց մի օր
Առաջինը քո դուռը ծեծի։

Դու ճամփում ես հյուրդ ժպիտով,
Քֆուրով դռներդ փակում ես,
Չես տեսնում, որ նա` գինովցած,
«Օբյեկտիդ» պատին դատարկվում է։

Ինչ երջանկություն

Ինչ երջանկություն.
Ես արդեն չկամ՝ միայն շնչում եմ,
Ու ընկալում եմ ինձ շրջապատող
Ոչ այնքան շատ բարդ,
Որքան անիմաստ սիլուետները։

Պատուհանից դուրս ոռնում է մի շուն,
Ես էլ նրա հետ, անկախ ինձանից ոռնում եմ, հաչում,
Եվ արկղիկի մեջ ընկած քննաբերն
Ինձ խոստանում է, որ կվերացնի
Ճամփիս պատահած բոլոր անհնար
Ու հնարավոր անջրպետները։

Եվ եթե նույնիսկ, առանց զգուշացում,
Թշվառ իմ հոգին խոցել են սիրո,
Կամ դրա նման հիմար ու սիրուն
Որևէ բանի անխիղճ նետերը`
Ինչ-որ մեկն արդեն հանել է դրանք,
Միայն նախորոք ցավազրկողի
Փրկարար դոզա ինձ ներարկելով`
Ոչինչ չեմ զգացել։

Երեկ այն տաղտուկ սիլուետներից
Մեկը ինձ ասաց, որ խոտ եմ դարձել,
Դե, բաջարեղեն…
Բան չհասկացա։

Եթե այդպես է, ինչո՞ւ այդ սոված
Բորենիները ինձ դեռ չեն կերել…
Ախ հա՜, քանի որ բորենիները
Բույսեր չեն ուտում։

Ինչ երջանկություն։

Ես, գիտե՞ս, գիտեմ

Ես, գիտե՞ս, գիտեմ
Կուրորեն հավատալ մեկին՝
Չմոռանալով կասկածները իմ։

Ես, գիտե՞ս, գիտեմ
Արժանիքներից շինել պատվանդան,
Բայց աններելի թերությունների համար 
Անդունդը նետել։

Ես, գիտե՞ս, գիտեմ
Սիրելիների պատկերի առաջ
Ծնկած աղոթել,
Բայց ոճիրների համար նույն սիրով
Բանտարկել գիտեմ, շանթարկել գիտեմ։

Գիտեմ քողարկել իմ իմացածը
Եվ մեծարելով մեծարել միայն՝
Տեսնելով և այն,
Որ մեծարանքի արժանիք չկա։

Չգիտեմ միայն, թերևս, մի բան՝
Քեզ դատել, ատել,
Թերություններդ անգամ նկատել։

Ա՜խ, ես չգիտեմ քեզ հետ իմանալ
Ողջ իմացածս՝
Նորս, անցածս…

Դառնում են կողքիդ
Հարցի պատասխան
«Արդյո՞ք»-ն ու «մի՞թե»-ն,
Քեզ հետ ես
Հաստա՛տ
Ոչինչ չգիտեմ։

Ես մի ջահել ինքնասպան էի

Ես մի ջահել ինքնասպան էի քո երազում,
Եվ ինձ գողտրիկ գերեզման էր սազում
Ուռենու ստվերի տակ։

Բայց դու որոշեցիր
Հորինել ինձ համար
Գերեզման էլիտար՝
Մարմարե սալիկով,
Չքնաղ լուսաբացով
Եվ էլիտար լացով
Ամեն չորեքշաբթի,
Ժամը չորսին։

Ինձ ստվերնե՜րը պատմեցին քո մասին,
Ես տարված էի վաղուց Աստված գիտե՝ ինչով,
Աշխարհի ողջ հոգսից թաքստոց փնտրելով՝
Անցնում էի մթության ու խավարի միջով։

Պարանը, հիշիր,
Ինքս էի մոմել,
Քո՛ միակ մեղքը
Աթոռը ոտքիս
Տակից հանել էր:

Սպանելը ինձ քո
ձեռքի գործը չէ,
դու չես դա արել։

Պետք չէ զղջալու
գործում ջանքերը
գերակատարել։

Ես արդեն խաչի վրա եմ

Ես արդեն խաչի վրա եմ,
Լիակատար երջանկության,
Էքստազի հասնելու համար,
Մարդիկ, ձեզ մնում է միայն,
Որ ծարաված իմ շուրթերին
Քացախով թաթախած սպունգ տաք։

Սակայն անգամ մահվան մահճում
Ինչ-որ մեկի թեթև ձեռքը չի իջեցնի կոպերը իմ,
Սակայն անգամ լուռ շնթռած իրեն որջում
Ինչ-որ մեկը պիտի բախվի իմ հայացքին։

Հա, ես պիտի լռեմ անգամ,
Երբ վերքերս սկսեք լվալ
Դուք ջրածնի հիդրօքսիդով,
Դառը խոսքերին պատասխան
Ես պիտի տամ միշտ ժպիտով։

Դուք ստոր կամ արդար, ով էլ որ լինեք,
Ծամած-չհաշված կարծիքների դեմ
Սովոր եք հեզ-հեզ գլուխ խոնարհել,
Դուք հարազատ եք լոկ տոն օրերին,
Ճարտարախոս եք, բայց դատարկաբան,
Եվ բարդ ընտրության առաջ կանգնելով`
Պիտի միաձայն գոչեք. «Բարաբբան»։

Բարև, մայրիկ, եկա կրկին

Բարև, մայրիկ, եկա կրկին
Ու փարվեցի քո ջերմ կրծքին,
Գիտես այդժամ թվաց մի պահ,
Թե աշխարհում ոչ ոք չկա
Մեզնից բացի։

Իմ կարոտած հոգուն դարման
Դարձավ անույշ «Բարև, բալան»,
Ու գրկիդ մեջ ծորաց անձայն
Մի մեղեդի երջանկության
Թաքուն լացի։

Դու շոյելով վարսերս շեկ՝
Շշնջացիր. «Որդիս, ներս եկ,
Կարոտել էի դեմքդ լուսե,
Բյուր-անհամար օր եմ սպասել
Վերադարձիդ»։

Հա, ես էլ, մայր, գիտես անշուշտ,
Հոգսն է պահի լափում անկուշտ
Օրերը իմ ու դեռ ավաղ
Շատ կլափի՝ պիտի գնամ,
Եկա այցի։

Արվեստիս տունը

Ճեմենք միասին վերջերս միայն
Դռները բացած արվեստիս տանը,
Ուզում եմ այսօր վերջ դնել շինծու՝
Հոգուս կարծեցյալ դատարկությանը։

Ահա այս շարքում մի հին իկոնա
Այնքան վաղանցյալ, ոչ վաղ անցյալից,
Գուցե սրբացրած մի չար սատանա,
Որ պտուղ մեկնեց ինձ կենաց ծառից։

Պրոմեթևսն, ահա, գամված ժայռերից՝
Առաջին-վերջին իր մեղքի համար,
Ո՞րն էր հանցանքը՝ կրակ տա՞լը ինձ,
Թե՞ որ սիրտ արեց հուրը գողանալ։

Ու հռչակավոր մի աստվածամայր՝
Վերածննդի թոհ ու բոհն անցած,
Նա, որ հար հանդարտ ծովերի վրա
Անհաշտ իններորդ ալիքը դարձավ։

Նաև կնճռոտ տրոլ ավանգարդ ոճի՝
Իր տգեղությամբ ինքնատիպ քանդակ,
Սա էլ գործել էր մի փոքրիկ ոճիր՝
Կրում է այժմ տատասկե պսակ։

Գլուխգործո՞ց են,  ասա, անպե՞տք աղբ,
Սավառնա՞նք մտքի կռնատ թռչունի,
Ինչ էլ մտածես գործերի մասին՝
Վարպետի համար քիչ արժեք ունի։

Այժմ կարդում են