Լռությունն իր կտրուկ շեշտը դրել է, Լցրել սենյակս երգերով իր լալ, Բայց, Տեր իմ, ինչ հեշտ է գրքեր գրելը, Ու որքան դժվար է կենտրոնանալ։ Երբ հոգսն է հոգած, ու ժամն է պարապ, Ու միտքդ խառնող էլ ոչինչ չկա, Ծնվում է կարծես մի նո՛ր գործ չարած, Չի գործում ինչ-որ հյուսվածք կամ մկան։ Սկսում է ասես միլիոն միջատ Երգեր տարաձայն բզզալ քո ներսում, Աստծո շալակից՝ աստղերից իջած, Ինքդ քեզանից տող ես աղերսում։ Ու գլխիդ տալիս, ախր քիչ առաջ Թվաց՝ ուշագրավ բան եկավ մտքիս… Որոշում թողնել գրողի տարած Քաղաքն ու փախչել հեռու աղմուկից։ Հեռու պահանջից ու կատարումից, Ու արարումից հեռու ամենայն, Ու շնչավորից, որ կապում է ինձ Սարերից։ Դեպի հեռուն ամենա։ Հուսալով՝ գուցե մենության գրկում, Հաջողվի ցրված մտքի վերջը տալ, Ազատվել հազար խոհից կողմնակի, Եվ կենտրոնանալ, և կենտրոնանալ։
Չափածո
Քաղաք
Չեկար, արդեն գնում եմ, սպառել եմ սև-հեղուկս, Գիտեմ, մի օր ասել ես՝ հասնեմ, գրեմ նամակ, Չեկար, դե խոստանում եմ ջնջել մտքիցս անունդ, Չեկար ու արժանի չես, խալխի հովի քաղաք։ Նեղված քեզ անիծում եմ, կորցնում նյարդերից քունս, Երնեկ լիներ անեծքս՝ մնայիր դու անզավակ, Շրջեիր այգուց այգի ու փնտրեիր օտար որդոց մեջ Կորցրած հարազատին քո, ծեր ու մենակ քաղաք։
Կարոտ
Երբ մի լուռ գիշեր աչքերդ փակես Եվ ակամայից թռչես, գաս ինձ մոտ` Կոչիր դա կարոտ․․․ Կամ եթե մի օր հարազատ մեկի Անունն իմ անվան հետ դու շփոթես` Կարոտ կկոչես․․․ Ու եթե տխրես` տեսնելով մեկին Տողեր գրելիս պատուհանի մոտ, Նորից ու նորից կոչիր դա կարոտ, Կանչիր, կլսեմ, թեկուզ հեռու եմ․․․ Ձայնը քո թախծոտ կկոչեմ կարոտ։
Հեռացիր
Ինձ ասա, էլ ինչի՞ն ես սպասում, Երբ խոսքերդ արդեն չեն սփոփում, Հեռացի՛ր, մոռացի՛ր, չտանջես, Խնայիր նուրբ լարերը հոգուս։ Քեզ հետ օրը թվում է տարի, Օրը բարդ է թվում, անխնա, Թե ինչու ես այդքան անարի Հավաքիր քեզ, խնդրում եմ, գնա։ Երբ մեղքերդ արդեն չես քավի, Ընդունիր, ձախողվել ես, ուստի, Ես այսքան դիմացել եմ ցավին, Դիմանամ գուցե և կորուստիդ։ Գուցե երբ չավիրես ամեն ինչ, Քեզանից գոնե հուշ կփրկվի, Կմնա ջերմություն ինչ-որ ջինջ, Հավաքիր քեզ, միայն թե, չքվիր։ Հրաշքի ես արդեն չեմ սպասում, Ու խոսքերդ արդեն չեն սփոփում, Հեռացի՛ր, մոռացի՛ր, չտանջես, Խնայիր նուրբ լարերը հոգուս։
Օրը փոխել
Ես օրը, ափսոս, փոխել չգիտեմ՝ Ոչ ձգել, ոչ էլ կարճացնել՝ անցնի, Մի կախարդական տող էլ չգիտեմ, Թե վատ օրերը լավ օրեր դարձնի։ Ինձ հայտնի է սոսկ հաջորդությունը՝ Օր ուրախության և օր սգալու, Ու որ սև դառած, արցունքով թրջած Օրվանից հետո լավ օր է գալու։
Ես սև
Հենց այսօր էլ հարմար է, ձմեռ, Քեզ սպասում եմ, թրմել եմ ցավս, Արի հետս նստիր, լռենք, Ես դեռ նույն եմ, դու՞ ոնց ես, լա՞վ ես։ Դու դեռ ցու՞րտ ես, դեռ չո՞ր ես, սպիտա՞կ ես, Ոնց գիտես՝ ես մնում եմ սև, Շփոթված դեռ սգում ու սիրում եմ, Ու հղկում եմ տողերս տձև։ Ամենքին դեռ էլի հավատում եմ, Նվիրվում եմ դյուրին ամենքին, Ամենքի մեջ դարձյալ որոնում եմ Ամենքից տարբեր այն մեկին։ Ոչ ցավից անցյալի խրատվում եմ, Ոչ փորձում եմ փախչել անցյալից, Անցորդով առաջին փարատում եմ Մենությունս՝ դեռ ան-ցանկալի։ Ու դեռ սիրտը հազիվ եմ սանձում իմ, Դեռ կորցնում եմ թիկունք ու թև, Երանի տալիս քեզ, որ սպիտակ ես, Ու մնում եմ, ինչպես միշտ, սև։
Չչարանալ
Քեզ մե՛կը ցավ պատճառեց՝ բոլորը չէ, Մե՛կը դավաճանեց, մյու՛սը խաբեց, Մե՛կն արեց թևաթավ. փորձիր թռչել՝ Փորձի՛ր չչարանալ մարդկանց հանդեպ։ Օրերն էլ մեզ պիտի դավաճանեն, Սպառվեն՝ վերածվելով հուշի անդեմ, Վախը մահվան երբ կգա դռան դեմ, Փորձի՛ր չչարանալ կյանքի հանդեպ։ Սակավությունը կաշկանդող զգալով ցածի՝ Շուքին Ողորմածի պետք չէ խանդել, Սիրտդ բա՛ց ընդունիր ընծան հացի, Փորձի՛ր չչարանալ Աստծո հանդեպ։ Ու թե քեզ հալածի ցավը բաց թողածի, Ու թե կարծես աշխարհը այս բանտ է, Թույլ լինելու, նվիրվելու և խաբվելու համար Փորձի՛ր չչարանալ և քո՛ հանդեպ։
14 նամակ մտացածին Լիլիթին
Նամակ 1
Ողջույն սիրելիս՝ Իմ ենթադրական, Իմ մտացածին, Իմ անիրական, Առեղծվածային, Իմ ցնորական, Իմ ինքնահնար Ու իմ շինծու սեր: Այսօր ցանկացա Ես այս անհեթեթ, Անմիտ, անիմաստ Նամակս գրել Ու հնարել քեզ: Եվ քանի որ դու Ստեղծված չես եղել, Չես ու չես լինի Ինձ` մարդուս համար, Որոշեցի քեզ Ես Լիլիթ կոչել, Եվ կույր հավատալ, Որ դու անձկալի Ու սիրելի ես, Որ բաղձալի ես Ու փափագելի։ Եվ որ ավելի Հավաստի լինի Պատմությունս այս, Ու hարg չծագի, Թե ինչու քեզ մոտ Չեմ գալիս ես, այլ Նամակ եմ գրում, Որոշեցի, որ Ասպրես Փարիզում, Որ դու էլ սիրես Ու կարոտես ինձ, Եվ ամեն անգամ Պատասխան գրես Անշուք նամակիս։ Եվ այսպես, Լիլիթ, Համբույրներս քեզ, Դու իմ պաշտելի, Երջանիկ երազ, Խոստանում եմ, որ Գրելու եմ միշտ, Ու սպասելու եմ, Մինչև որ դու գաս:ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼ ԿԱՐԴԱԼ
Դու
Անթիվ ժամեր՝ անցկացրած
Գեղեցկության սրահում,
Ժամանակդ ես սպանում՝
Այդպես էլ է պատահում։
Սիրահարված հայացքով
Նայում ես հեռախոսին․
«Գուցե հիմա կզանգի»,
Մտածում ես իմ մասին:
Ու դժբախտ հերոսուհին
Քո սիրելի սերիալի,
Անվերջ սիրուց է խոսում՝
Ինձ մոռանալ չի տալիս:
Եվ գրկում ես նկարն իմ՝
Արցունքները շուրթերիդ,
Ու ասում անսպառ հույսով.
«Վաղը բախտս կբերի»:
Աշունն ու դու
Աշնան անզուսպ քամիների հետ
Հեռացար, գնացիր,
Արցունքները իմ իզուր էին՝
Անգամ չնկատեցիր։
Աշնան դեղին տերևների պես
Քշվեցիր, չքվեցիր,
Միայն մի տող ճամփիդ ասիր.
«Ինձ չսիրես, մոռացիր»:
Աշնան տխուր անձրևի պես
Արցունքներս թափվեցին,
Չեմ մոռանա երբեք, ինչպես՝
Անհույս, անխոս լքվեցի:
