Լուսնի ստվերը աղոտ՝
Ջրի մակերևույթին,
Գիշերով կանչեց իր մոտ,
Դեպի անհունը մթին։
Եվ ալիքները ճեղքելով՝
Հեռացա ես իմ ափից,
Դեպի անծայր հորիզոնը,
Դեպի լուսինը անբիծ:
Ու ստվերները թփի, ծառի
Ծիծաղեցին նենգ վրաս․
«Մնաս բարով, մեր բարեկամ,
Երևի էլ ետ չգաս»:
Նվիրեցիր ինձ ուրիշին,
Ամբողջ սրտով ու անվարձ`
Կորցնելով հավետ,
Կորցնելով անդարձ:
Ու ամեն առավոտ
Անկողնուդ դիմացի
Հայելու մեջ հսկա
Կգտնես քեզ մենակ:
Չի լինի էլ երբեք
Քեզ արթնացնող համբույր,
Մի գավաթ քաղցը սուրճ
Ու մանկական ժպիտ,
Ոչ մեկին էլ լալիս՝
Չես սեղմի դու կրծքիդ,
Եվ նեղության պահին
Չի շշնջա ոչ ոք.
«Կօգնեմ, եղիր անհոգ»,
Ոչ ոք մինչև կանգառ՝
Չի գա ձեռքդ բռնած,
Ու սիրտը չի լցնի,
Երբ կնստես տաքսի…
Ո՞վ պատուհանի մոտ
Ետ գալուդ կսպասի՝
Իր հնամաշ տետրում՝
Նշումներ անելով,
Ո՞վ չի թողնի մենակ
Տխրես երեկոյան
Սերիալներ նայելով...
Սակայն էլ ի՞նչ արած,
Եթե այնպես ստացվեց,
Որ կորցրիր ինձ անդարձ,
Որ կորցրիր ինձ հավետ։
Հետևելով նշաններին՝ Լիլիթին հաջողվում է գտնել իր երազանքների տղային։ Պատմվածքը գրված է 2009թ․, խմբագրված՝ 2020թ․։
Անցի՜ր, ժամանակ,
Այս պատերից դուրս թռչող, հեռացող
Ագռավների պես թռիր ու անցիր,
Հիմա ես մենակ
Օրերս լափող ու կենսաքայքայ այս կայարանում
Սպասում եմ կրկին
Կրկին ուշացող իմ ճեպընթացին։
Շտապի՜ր, ժամանակ,
Չէ որ դու միակ իմ բարեկամն ես,
Ում դանդաղելը բնավ չի սազում…
Էլ այս կայարան
Մի բեր ինձ այնքան սիրելի մարդկանց,
Այլ ինձ թևանցուկ տար հարազատ տուն։
Ես արցունքները ամբողջ մարդկության
Հատիկ առ հատիկ հաշվել գիտեմ,
Ուրիշի ցավից ու տառապանքից
Լուռ, ինքնամոռաց մաշվել գիտեմ,
Եվ ամեն մեկին սրբության նման
Հեզ, խոնարհվելով պաշտել գիտեմ…
Հոգիս պատռելով՝ դուրս եմ գալիս ես աշխարհի առաջ,
Աշխարհը՝ իմ դեմ։
Դաշնամուրն է դեռ նվագում
Գիշերային դահլիճում,
Ուր ես ու դու պարում ենք վալս
Ու իրար քայլեր զիջում։
Դաշնակահարն՝ արդեն հոգնած
Հորանջում է աթոռին,
Բայց ես և դու պարում ենք վալս՝
Լուռ տրվելով անդորրին։
Հեռացել են մարդիկ վաղուց,
Մենակ ենք մենք դահլիճում,
Դեռ պարում ու պարում ենք վալս
Ու իրար քայլեր զիջում։
Դաշնակահարն էլ հեռացավ,
Այլևս չի նվագում…
Իսկ ես և դու պարում ենք վալս
Լյուռ ու տխուր սենյակում։
Ծիրանենու ծաղկաթերթեր
Մայիսյան մեղմ քամու հետ
Թևածելով սիրտս եկան՝
Արթնացնելով սերս խենթ։
Ու վարդագույն քամիները
Ուղեկցեցին ինձ հեռուն,
Ուր ծիրանենու ստվերի տակ
Դու հուշեր ես ինձ գրում։
Եվ հպվելով հայացքներով՝
Համբուրվեցինք ես ու դու,
Ես մայիսյան խենթ քամի էի,
Դու՝ ծաղիկ ծիրանենու։
Իմ անարմատ երազներում
Թևերդ ես թափահարում,
Թռչում, մինչև աղոտ հեռուն
Անվերադարձ կորում… կորում։
Ու որքան էլ ճամփիդ նետվեմ,
Որքան կրակ վառեմ ափին,
Միևնույն է չես դառնալու՝
Խառնվելու ես տարափին։
Թռչել քեզ մոտ ես չեմ կարող՝
Փետուրներ չունեմ թևերիս,
Բայց կարող եմ ափին սպասել,
Մինչև ցած ընկնես վերևից։
Վաղը նոր օր է գալու,
Նոր լուսաբաց, նոր գիշեր,
Նոր էջեր է բացելու,
Գրելու է նոր հուշեր։
Ժամերից օղակներ ձուլած՝
Շղթաներ եմ հյուսելու,
Կյանքիս մոմի առաջ նստած՝
Մարելուն եմ սպասելու։
Վատը, գրած սպիտակ թղթին,
Այրելու եմ՝ մոխրանա,
Լավը շղթայից կապելու,
Որ երբեք չմոռանամ։
Ու իմ հալչող մոմի առաջ
Տեսնելու եմ ճրագներ՝
Ոմանք, որ նոր պիտի վառվեն,
Ոմանք, որ արդեն հանգեն։
Բայց բոլորին սպասվում է դեռ
Նոր լուսաբաց, նոր գիշեր,
Շղթաներ՝ ժամերից հյուսած,
Ու մոխիր դարձած հուշեր։
Նամակներս աղբը նետիր,
Նկարներս՝ կրակը,
Էլ մի զանգիր ու մի փնտրիր,
Որ իմանամ մենակ եմ։
Իմ նվիրած նվերները
Ընկերներից բաժանիր,
Տուր նրանց, ովքեր թոոր դրանց
Ավելի են արժանի։
… Մի դուրս արի ուրիշի հետ,
Ախր գիտես՝ խանդոտ եմ,
Փակվիր միայն քո սենյակում,
Սպասիր, մինչև կարոտեմ։