Անցի՜ր, ժամանակ,
Այս պատերից դուրս թռչող, հեռացող
Ագռավների պես թռիր ու անցիր,
Հիմա ես մենակ
Օրերս լափող ու կենսաքայքայ այս կայարանում
Սպասում եմ կրկին
Կրկին ուշացող իմ ճեպընթացին։
Շտապի՜ր, ժամանակ,
Չէ որ դու միակ իմ բարեկամն ես,
Ում դանդաղելը բնավ չի սազում…
Էլ այս կայարան
Մի բեր ինձ այնքան սիրելի մարդկանց,
Այլ ինձ թևանցուկ տար հարազատ տուն։
Աշխարհի առաջ
Ես արցունքները ամբողջ մարդկության
Հատիկ առ հատիկ հաշվել գիտեմ,
Ուրիշի ցավից ու տառապանքից
Լուռ, ինքնամոռաց մաշվել գիտեմ,
Եվ ամեն մեկին սրբության նման
Հեզ, խոնարհվելով պաշտել գիտեմ…
Հոգիս պատռելով՝ դուրս եմ գալիս ես աշխարհի առաջ,
Աշխարհը՝ իմ դեմ։
Վալս
Դաշնամուրն է դեռ նվագում
Գիշերային դահլիճում,
Ուր ես ու դու պարում ենք վալս
Ու իրար քայլեր զիջում։
Դաշնակահարն՝ արդեն հոգնած
Հորանջում է աթոռին,
Բայց ես և դու պարում ենք վալս՝
Լուռ տրվելով անդորրին։
Հեռացել են մարդիկ վաղուց,
Մենակ ենք մենք դահլիճում,
Դեռ պարում ու պարում ենք վալս
Ու իրար քայլեր զիջում։
Դաշնակահարն էլ հեռացավ,
Այլևս չի նվագում…
Իսկ ես և դու պարում ենք վալս
Լյուռ ու տխուր սենյակում։
Ծաղիկն ու քամին
Ծիրանենու ծաղկաթերթեր
Մայիսյան մեղմ քամու հետ
Թևածելով սիրտս եկան՝
Արթնացնելով սերս խենթ։
Ու վարդագույն քամիները
Ուղեկցեցին ինձ հեռուն,
Ուր ծիրանենու ստվերի տակ
Դու հուշեր ես ինձ գրում։
Եվ հպվելով հայացքներով՝
Համբուրվեցինք ես ու դու,
Ես մայիսյան խենթ քամի էի,
Դու՝ ծաղիկ ծիրանենու։
Սպասել, մինչև
Իմ անարմատ երազներում
Թևերդ ես թափահարում,
Թռչում, մինչև աղոտ հեռուն
Անվերադարձ կորում… կորում։
Ու որքան էլ ճամփիդ նետվեմ,
Որքան կրակ վառեմ ափին,
Միևնույն է չես դառնալու՝
Խառնվելու ես տարափին։
Թռչել քեզ մոտ ես չեմ կարող՝
Փետուրներ չունեմ թևերիս,
Բայց կարող եմ ափին սպասել,
Մինչև ցած ընկնես վերևից։
Շղթաներ և մոմեր
Վաղը նոր օր է գալու,
Նոր լուսաբաց, նոր գիշեր,
Նոր էջեր է բացելու,
Գրելու է նոր հուշեր։
Ժամերից օղակներ ձուլած՝
Շղթաներ եմ հյուսելու,
Կյանքիս մոմի առաջ նստած՝
Մարելուն եմ սպասելու։
Վատը, գրած սպիտակ թղթին,
Այրելու եմ՝ մոխրանա,
Լավը շղթայից կապելու,
Որ երբեք չմոռանամ։
Ու իմ հալչող մոմի առաջ
Տեսնելու եմ ճրագներ՝
Ոմանք, որ նոր պիտի վառվեն,
Ոմանք, որ արդեն հանգեն։
Բայց բոլորին սպասվում է դեռ
Նոր լուսաբաց, նոր գիշեր,
Շղթաներ՝ ժամերից հյուսած,
Ու մոխիր դարձած հուշեր։
Մինչև կարոտեմ
Նամակներս աղբը նետիր,
Նկարներս՝ կրակը,
Էլ մի զանգիր ու մի փնտրիր,
Որ իմանամ մենակ եմ։
Իմ նվիրած նվերները
Ընկերներից բաժանիր,
Տուր նրանց, ովքեր թոոր դրանց
Ավելի են արժանի։
… Մի դուրս արի ուրիշի հետ,
Ախր գիտես՝ խանդոտ եմ,
Փակվիր միայն քո սենյակում,
Սպասիր, մինչև կարոտեմ։
Ուզում եմ
Ուզում եմ քեզ թելի նման մատիս կապեմ,
Որ չմոռանամ,
Ու որ դիմանամ ամեն մի ցավի՝
Քեզ հիշելով ու քո մասին իմ հուշերով։
Ուզում եմ, որ մատիս վրա մի խաչ լինես,
Որ չկորչես,
Ու չթռչես դեպի անահայտ հորիզոններ՝
Ինձ ջնջելով ու սիրտդ այլոց զիջելով։
Բայց ավելի լավ է, որ դու կողքիս լինես
Ու իրական,
Նվիրական երազներիցս դուրս
Մի խենթ լինես, ով ինձ, այնուամենայնիվ, սիրեց։
Ինչ անեմ
Ի՞նչ անեմ…
Օրացույցի վառվող էջերի կրակում այրվեմ,
Թե՞ անցյալի բեկորները սրտիս վրա լուռ հավաքեմ
Ու սեփական ացավ ու վշտից ու զայրույթից ես տրաքեմ։
Է՜հ, չգիտեմ…
Գուցե երեկվա դրոշը բռնած դեպի մահը վազեմ,
Ու ժամանակից շփոթված՝ ձեռքերս երկնքին պարզեմ,
Միևնույն է, պետք է մեռնեմ մի օր
Ուզեմ, չուզեմ։
Ի՞նչ անեմ…
Այսքան տարի գրած հուշերս մեկ առ մեկ մաքրեմ, ջնջեմ,
Թե ամեն գիշեր կարդալով՝ նորից հիշեմ ու ինձ տանջեմ,
Չէ՜, միևնույն է տանջվողի ու տառապողի նման չեմ։
Է՜հ, չգիտեմ…
Դեռ ապրել չգիտեմ այնպես, ինչպես կուզեի, որ իմանայի,
Որ հիշելով ցավերը հին՝ հոգոց հանեի, բայց դիմանայի,
Դեռ չգիտեմ չարն ու վատը իմ հուշերի ներաշխարհից
Մաքրել, սափրել,
Է՜հ, ի՞նչ անեմ, որ չգիտեմ այդպես ապրել։
Կաթսան
Հերիք եղավ խառնես
Այդ անիծյալ կաթսան՝
Կյանքս դժողխք դարձավ։
Ներիք շերեփ-շերեփ
Սերս հանես անձայն՝
Նա՛ էլ ինձ մոռացավ։
Ու քաղցր հուշերիս
Հերիք է աղ խառնես՝
Ոչնչացնես դրանք։
Այլևս չեմ ուզում
Իմ տիրուհին լինես,
Իսկ կաթսադ այդ՝ ինձ կյանք։
Միասին լինենք
Արի կապենք իրար մի գերանից Ու գետը գցենք՝ Մի հոսանքով ու մի հունով լողանք։ Կամ էլ դառնանք երկու գարշելի իժ Եվ հալածենք իրար, Բայց նույն քարերով ու դաշտերով սողանք։ Փակվենք մի ամայի քարանձավում, Տխուր մտորելով Իրար գրկած՝ ցրտից, սովից դողանք։ Միայն թե միասին լինենք, Ու այլևս իրար չհորինենք։
Սատանան
Այնտեղ, ուր սիրում էինք մենք, Ուր մեր սիրտն էր մեզ տանում, Բիրտ սատանան էր ապրում Ու սատանիկներ ծնում։ Մինչ մենք լողում էինք անմեղ Մեր երազների ձորում, Չարը հալչում էր սարում Ու դեպի գետակ ծորում։ Ու մի օր էլ բույն դրեց Քո հախճապակե սրտում, Դարձար սառցե արձանիկ Իմ արևոտ դրախտում։ Դարձար անսիրտ, անզգացմունք, Բայց չկորցրի հույսս ես, Է՛լ ավելի սիրեցի, Եվ չարն հուսահատ հանձնվեց։ Պատռեց կաշին, քայքայվեց, Դարձավ անմարմին, անդեմք, Լքեց վայրերը գողտրիկ, Ուր իրար սիրում էինք մենք։
