Իմ անարմատ երազներում
Թևերդ ես թափահարում,
Թռչում, մինչև աղոտ հեռուն
Անվերադարձ կորում… կորում։
Ու որքան էլ ճամփիդ նետվեմ,
Որքան կրակ վառեմ ափին,
Միևնույն է չես դառնալու՝
Խառնվելու ես տարափին։
Թռչել քեզ մոտ ես չեմ կարող՝
Փետուրներ չունեմ թևերիս,
Բայց կարող եմ ափին սպասել,
Մինչև ցած ընկնես վերևից։
Վաղը նոր օր է գալու,
Նոր լուսաբաց, նոր գիշեր,
Նոր էջեր է բացելու,
Գրելու է նոր հուշեր։
Ժամերից օղակներ ձուլած՝
Շղթաներ եմ հյուսելու,
Կյանքիս մոմի առաջ նստած՝
Մարելուն եմ սպասելու։
Վատը, գրած սպիտակ թղթին,
Այրելու եմ՝ մոխրանա,
Լավը շղթայից կապելու,
Որ երբեք չմոռանամ։
Ու իմ հալչող մոմի առաջ
Տեսնելու եմ ճրագներ՝
Ոմանք, որ նոր պիտի վառվեն,
Ոմանք, որ արդեն հանգեն։
Բայց բոլորին սպասվում է դեռ
Նոր լուսաբաց, նոր գիշեր,
Շղթաներ՝ ժամերից հյուսած,
Ու մոխիր դարձած հուշեր։
Նամակներս աղբը նետիր,
Նկարներս՝ կրակը,
Էլ մի զանգիր ու մի փնտրիր,
Որ իմանամ մենակ եմ։
Իմ նվիրած նվերները
Ընկերներից բաժանիր,
Տուր նրանց, ովքեր թոոր դրանց
Ավելի են արժանի։
… Մի դուրս արի ուրիշի հետ,
Ախր գիտես՝ խանդոտ եմ,
Փակվիր միայն քո սենյակում,
Սպասիր, մինչև կարոտեմ։
Ուզում եմ քեզ թելի նման մատիս կապեմ,
Որ չմոռանամ,
Ու որ դիմանամ ամեն մի ցավի՝
Քեզ հիշելով ու քո մասին իմ հուշերով։
Ուզում եմ, որ մատիս վրա մի խաչ լինես,
Որ չկորչես,
Ու չթռչես դեպի անահայտ հորիզոններ՝
Ինձ ջնջելով ու սիրտդ այլոց զիջելով։
Բայց ավելի լավ է, որ դու կողքիս լինես
Ու իրական,
Նվիրական երազներիցս դուրս
Մի խենթ լինես, ով ինձ, այնուամենայնիվ, սիրեց։
Ի՞նչ անեմ…
Օրացույցի վառվող էջերի կրակում այրվեմ,
Թե՞ անցյալի բեկորները սրտիս վրա լուռ հավաքեմ
Ու սեփական ացավ ու վշտից ու զայրույթից ես տրաքեմ։
Է՜հ, չգիտեմ…
Գուցե երեկվա դրոշը բռնած դեպի մահը վազեմ,
Ու ժամանակից շփոթված՝ ձեռքերս երկնքին պարզեմ,
Միևնույն է, պետք է մեռնեմ մի օր
Ուզեմ, չուզեմ։
Ի՞նչ անեմ…
Այսքան տարի գրած հուշերս մեկ առ մեկ մաքրեմ, ջնջեմ,
Թե ամեն գիշեր կարդալով՝ նորից հիշեմ ու ինձ տանջեմ,
Չէ՜, միևնույն է տանջվողի ու տառապողի նման չեմ։
Է՜հ, չգիտեմ…
Դեռ ապրել չգիտեմ այնպես, ինչպես կուզեի, որ իմանայի,
Որ հիշելով ցավերը հին՝ հոգոց հանեի, բայց դիմանայի,
Դեռ չգիտեմ չարն ու վատը իմ հուշերի ներաշխարհից
Մաքրել, սափրել,
Է՜հ, ի՞նչ անեմ, որ չգիտեմ այդպես ապրել։
Հերիք եղավ խառնես
Այդ անիծյալ կաթսան՝
Կյանքս դժողխք դարձավ։
Ներիք շերեփ-շերեփ
Սերս հանես անձայն՝
Նա՛ էլ ինձ մոռացավ։
Ու քաղցր հուշերիս
Հերիք է աղ խառնես՝
Ոչնչացնես դրանք։
Այլևս չեմ ուզում
Իմ տիրուհին լինես,
Իսկ կաթսադ այդ՝ ինձ կյանք։
Արի կապենք իրար մի գերանից Ու գետը գցենք՝ Մի հոսանքով ու մի հունով լողանք։ Կամ էլ դառնանք երկու գարշելի իժ Եվ հալածենք իրար, Բայց նույն քարերով ու դաշտերով սողանք։ Փակվենք մի ամայի քարանձավում, Տխուր մտորելով Իրար գրկած՝ ցրտից, սովից դողանք։ Միայն թե միասին լինենք, Ու այլևս իրար չհորինենք։
Այնտեղ, ուր սիրում էինք մենք, Ուր մեր սիրտն էր մեզ տանում, Բիրտ սատանան էր ապրում Ու սատանիկներ ծնում։ Մինչ մենք լողում էինք անմեղ Մեր երազների ձորում, Չարը հալչում էր սարում Ու դեպի գետակ ծորում։ Ու մի օր էլ բույն դրեց Քո հախճապակե սրտում, Դարձար սառցե արձանիկ Իմ արևոտ դրախտում։ Դարձար անսիրտ, անզգացմունք, Բայց չկորցրի հույսս ես, Է՛լ ավելի սիրեցի, Եվ չարն հուսահատ հանձնվեց։ Պատռեց կաշին, քայքայվեց, Դարձավ անմարմին, անդեմք, Լքեց վայրերը գողտրիկ, Ուր իրար սիրում էինք մենք։
Ներիր, սխալ եմ, գիտեմ, Իզուր երեկ տաքացա, Ասածներիս իմաստը Ինքս էլ չհասկացա։ Ներիր, հիմար եմ գիտեմ, Իզուր վրադ գոռացի, Ներիր, ներիր, խնդրում եմ, Այլևս մի բարկացիր։
Կորած ցնորք, ցնդած կորուստ,
Խիզախ վախկոտ, աղքատ հարուստ,
Չքնաղ տգեղ, խելոք հիմար,
Բարի հրեշ, հլու լաչառ։
Ինչ դիմակ էլ, որ դու դնես,
Միևնույնն է նույնն ես ներքուստ
Ու ինձ համար մնում ես միշտ
Կորած ցնորդ, ցնդած կորուստ։
