Լուսնի ստվերը աղոտ՝
Ջրի մակերևույթին,
Գիշերով կանչեց իր մոտ,
Դեպի անհունը մթին։
Եվ ալիքները ճեղքելով՝
Հեռացա ես իմ ափից,
Դեպի անծայր հորիզոնը,
Դեպի լուսինը անբիծ:
Ու ստվերները թփի, ծառի
Ծիծաղեցին նենգ վրաս․
«Մնաս բարով, մեր բարեկամ,
Երևի էլ ետ չգաս»:
Նվիրեցիր ինձ ուրիշին,
Ամբողջ սրտով ու անվարձ`
Կորցնելով հավետ,
Կորցնելով անդարձ:
Ու ամեն առավոտ
Անկողնուդ դիմացի
Հայելու մեջ հսկա
Կգտնես քեզ մենակ:
Չի լինի էլ երբեք
Քեզ արթնացնող համբույր,
Մի գավաթ քաղցը սուրճ
Ու մանկական ժպիտ,
Ոչ մեկին էլ լալիս՝
Չես սեղմի դու կրծքիդ,
Եվ նեղության պահին
Չի շշնջա ոչ ոք.
«Կօգնեմ, եղիր անհոգ»,
Ոչ ոք մինչև կանգառ՝
Չի գա ձեռքդ բռնած,
Ու սիրտը չի լցնի,
Երբ կնստես տաքսի…
Ո՞վ պատուհանի մոտ
Ետ գալուդ կսպասի՝
Իր հնամաշ տետրում՝
Նշումներ անելով,
Ո՞վ չի թողնի մենակ
Տխրես երեկոյան
Սերիալներ նայելով...
Սակայն էլ ի՞նչ արած,
Եթե այնպես ստացվեց,
Որ կորցրիր ինձ անդարձ,
Որ կորցրիր ինձ հավետ։
Գրված՝ 2009թ․, խմբագրված՝ 2020թ․
«Կշեռքներ, օրը խոստանում է բովանդակալից լինել, եթե չփակվեք բնակարանում` խորհելով առօրյա խնդիրների մասին կամ, պարզապես, վայելելով հանգիստը»:
Լիլիթը մտքերով ընկավ: Պետք է փոշեկուլով մաքրեր գորգերը, սպիտակեղենը լվանար, լոգանք ընդուներ ու հարդարեր մազերը։ Թեկուզ՝ աստղերը, ինչպես ասում են, չէին պարտադրում, բայց…
Երբ մտքերն իմի բերեց, ձկներն արդեն մոռացության գիրկն էին ընկել ու պիտի սթափվեին: Երևում է, այսօր իսկապես լավ օր է, մտածեց: Արևոտ է, չնայած դրսում մինուս է ու փողոցներն էլ համարյա չորացել են: Տեսնես՝ սև կիսաշրջազգեստի հետ ո՞ր սվիտրը կսազի: Ճտքակոշիկների ներբաներն էլ նորոգման չտվեց` սկսել էին ջուր քաշել: Այ, նման բաների պատճառով էլ մարդու դուրս գալը չի գալիս։ Բայց կշեռքների համար օրը խոստանում էր բովանդակալից լինել: Գնալու տեղ էլ չկար, ի՞նչ բովանդակության մասին էր խոսքը:
Անցի՜ր, ժամանակ,
Այս պատերից դուրս թռչող, հեռացող
Ագռավների պես թռիր ու անցիր,
Հիմա ես մենակ
Օրերս լափող ու կենսաքայքայ այս կայարանում
Սպասում եմ կրկին
Կրկին ուշացող իմ ճեպընթացին։
Շտապի՜ր, ժամանակ,
Չէ որ դու միակ իմ բարեկամն ես,
Ում դանդաղելը բնավ չի սազում…
Էլ այս կայարան
Մի բեր ինձ այնքան սիրելի մարդկանց,
Այլ ինձ թևանցուկ տար հարազատ տուն։
Ես արցունքները ամբողջ մարդկության
Հատիկ առ հատիկ հաշվել գիտեմ,
Ուրիշի ցավից ու տառապանքից
Լուռ, ինքնամոռաց մաշվել գիտեմ,
Եվ ամեն մեկին սրբության նման
Հեզ, խոնարհվելով պաշտել գիտեմ…
Հոգիս պատռելով՝ դուրս եմ գալիս ես աշխարհի առաջ,
Աշխարհը՝ իմ դեմ։