Պիտակ՝ 2009

Գրված՝ 2009թ․, խմբագրված՝ 2020թ․

«Կշեռքներ, օրը խոստանում է բովանդակալից լինել, եթե չփակվեք բնակարանում` խորհելով առօրյա խնդիրների մասին կամ, պարզապես, վայելելով հանգիստը»:

Լիլիթը մտքերով ընկավ: Պետք է փոշեկուլով մաքրեր գորգերը, սպիտակեղենը լվանար, լոգանք ընդուներ ու հարդարեր մազերը։ Թեկուզ՝ աստղերը, ինչպես ասում են, չէին պարտադրում, բայց…
Երբ մտքերն իմի բերեց, ձկներն արդեն մոռացության գիրկն էին ընկել ու պիտի սթափվեին: Երևում է, այսօր իսկապես լավ օր է, մտածեց: Արևոտ է, չնայած դրսում մինուս է ու փողոցներն էլ համարյա չորացել են: Տեսնես՝ սև կիսաշրջազգեստի հետ ո՞ր սվիտրը կսազի: Ճտքակոշիկների ներբաներն էլ նորոգման չտվեց` սկսել էին ջուր քաշել: Այ, նման բաների պատճառով էլ մարդու դուրս գալը չի գալիս։ Բայց կշեռքների համար օրը խոստանում էր բովանդակալից լինել: Գնալու տեղ էլ չկար, ի՞նչ բովանդակության մասին էր խոսքը:

Գրված՝ 2009թ․, խմբագրված՝ 2020թ․

Նա ասում էր, թե կյանքը շոու է՝ մանուկները լացում են, որպեսզի մյուսների կարեկցանքը զգան, սիրված զգան իրենց, մեծահասակները մյուսներին դուր գալու համար գնում են լավագույն զգեստն ու կոշիկը, անում են լավագույն սանրվածքն ու անգամ ձգտում ամուսնանալ լավագույնի հետ՝ նրա, ով ավելի ցանկալի է մյուսների համար։ Տղաները սիրում են խոսել այն մասին, թե ինչպես են հարբել, աղջիկները ձևացնում են, թե գաղտնիքներ ունեն։ Մյուսների աչքերի առաջ ծնողն ավելի հոգատար է դառնում իր զավակի հանդեպ, սիրահար զույգերն ավելի ջերմ են իրար ձեռք բռնում, աշխատողն ավելի լավ է անում իր գործը, երբ կողքից ինչ-որ մեկը նայում է՝ փորձելով, իբր թե, սովորել։ Կատակողն էլի է կատակում, եթե նախորդ կատակն հաջող էր, հարվածողն էլի է հարվածում, եթե ինչ-որ մեկին դա զվարճացնում է, բարկացնողն էլի է բարկացնում, քանի դեռ շարունակում են բարկանալ։ Մեծ, թե փոքր, կին, թե տղամարդ, հարուստ, թե աղքատ, բոլորը ձգտում են մեկ բանի՝ ցուցադրել ավելի ճոխ շոու։ Ամեն տեղ, ամեն վայրկյան միլիոնավոր ու միլիոնավոր մարդիկ անում են այն, ինչ չեն ուզում, որպեսզի ստանան այն, ինչ ուզում են՝ հայացքներ։

Երկրորդ զուգագուլպան էր պատռվել ու Ալիսը չէր պատկերացնում, թե ինչ է անելու։ Գրողը տանի, և ինչու՞ նա չի կարող իրեն ավելի թանկ զուգագուլպաներ թույլ տալ։ Դրանք գովազդող աղջիկներն այնքան գեղեցիկ են, խնամված, ջահել։ Ո՞վ գիտե, գուցե ինքն էլ այդպիսին լիներ, եթե… Նա խուսափում էր սեփական մտքերից։ «Եթե» չկա։ Անցյալը չես փոխի։ Ընտրությունն ինքն էր կայացրել, ու նրանում, որ չի կարող ամեն անգամ թանկարժեք զուգագուլպաներ գնել, միայն ինքն էր մեղավոր։
Ժակը նյարդային քայլում էր սենյակում ու ինչ-որ բան փնտրում։
– Ժամը տասն եղավ։ Չե՞ս բարեհաճելու վեր կենալ։
– Ի սեր Աստծո, թող պառկեմ, Ժակ, հոգնած եմ։
Ժակը ճոճեց գլուխն ու շարունակեց իր որոնումը։
Հոգնա՞ծ եմ։ Իրեն անգամ քունն էր հոգնեցնում։ Ոչինչ չէր ուզում անել, ամեն ինչ արդեն զզվեցրել էր։ Վեր էր կենալու անկողնուց, զբաղվեր կենցաղային գործերով, նստեր հեռուստացույցի առաջ, զանգեր ընկերուհուն, հետո նորից վերադառնար անիծյալ անկողինը՝ քներ, որպեսզի ուժ գտներ հաջորդ օրն էլ նույն կերպ անցկացնելու համար։
Ժակը շուտով կգնա։ Իրեն կտրվի ազատության փոքրիկ չափաբաժին։ Թեթևանում էր, երբ Ժակն հեռանում էր, թեև նա ոչնչով չէր խանգարում իրեն… համարյա ոչնչով։ Բայց երբ գնում էր, ասես մաքրվում էր տան մթնոլորտը։ Առանց նրա ամեն ինչ ավելի սովորական էր, ավելի թեթև։ Խեղճ Ժակ, հավանաբար նա չի էլ կասկածում, որ ինչ-որ բան ծանրացնում է։