Դօրիան

Նամակ 1

Ողջույն սիրելիս՝
Իմ ենթադրական,
Իմ մտացածին,
Իմ անիրական,
Առեղծվածային,
Իմ ցնորական,
Իմ ինքնահնար
Ու իմ շինծու սեր:

Այսօր ցանկացա
Ես այս անհեթեթ,
Անմիտ, անիմաստ
Նամակս գրել
Ու հնարել քեզ:

Եվ քանի որ դու
Ստեղծված չես եղել,
Չես ու չես լինի
Ինձ` մարդուս համար,
Որոշեցի քեզ
Ես Լիլիթ կոչել,
Եվ կույր հավատալ,
Որ դու անձկալի
Ու սիրելի ես,
Որ բաղձալի ես
Ու փափագելի։
Եվ որ ավելի
Հավաստի լինի
Պատմությունս այս,
Ու hարg չծագի,
Թե ինչու քեզ մոտ
Չեմ գալիս ես, այլ
Նամակ եմ գրում,
Որոշեցի, որ
Ասպրես Փարիզում,
Որ դու էլ սիրես
Ու կարոտես ինձ,
Եվ ամեն անգամ
Պատասխան գրես
Անշուք նամակիս։

Եվ այսպես, Լիլիթ,
Համբույրներս քեզ,
Դու իմ պաշտելի,
Երջանիկ երազ,
Խոստանում եմ, որ
Գրելու եմ միշտ,
Ու սպասելու եմ,
Մինչև որ դու գաս:

Անթիվ ժամեր՝ անցկացրած
Գեղեցկության սրահում,
Ժամանակդ ես սպանում՝
Այդպես էլ է պատահում։

Սիրահարված հայացքով
Նայում ես հեռախոսին․
«Գուցե հիմա կզանգի»,
Մտածում ես իմ մասին:

Ու դժբախտ հերոսուհին
Քո սիրելի սերիալի,
Անվերջ սիրուց է խոսում՝
Ինձ մոռանալ չի տալիս:

Եվ գրկում ես նկարն իմ՝
Արցունքները շուրթերիդ,
Ու ասում անսպառ հույսով.
«Վաղը բախտս կբերի»:

Աշնան անզուսպ քամիների հետ
Հեռացար, գնացիր,
Արցունքները իմ իզուր էին՝
Անգամ չնկատեցիր։

Աշնան դեղին տերևների պես
Քշվեցիր, չքվեցիր,
Միայն մի տող ճամփիդ ասիր.
«Ինձ չսիրես, մոռացիր»:

Աշնան տխուր անձրևի պես
Արցունքներս թափվեցին,
Չեմ մոռանա երբեք, ինչպես՝
Անհույս, անխոս լքվեցի: