Քեզ մե՛կը ցավ պատճառեց՝ բոլորը չէ, Մե՛կը դավաճանեց, մյու՛սը խաբեց, Մե՛կն արեց թևաթավ. փորձիր թռչել՝ Փորձի՛ր չչարանալ մարդկանց հանդեպ։ Օրերն էլ մեզ պիտի դավաճանեն, Սպառվեն՝ վերածվելով հուշի անդեմ, Վախը մահվան երբ կգա դռան դեմ, Փորձի՛ր չչարանալ կյանքի հանդեպ։ Սակավությունը կաշկանդող զգալով ցածի՝ Շուքին Ողորմածի պետք չէ խանդել, Սիրտդ բա՛ց ընդունիր ընծան հացի, Փորձի՛ր չչարանալ Աստծո հանդեպ։ Ու թե քեզ հալածի ցավը բաց թողածի, Ու թե կարծես աշխարհը այս բանտ է, Թույլ լինելու, նվիրվելու և խաբվելու համար Փորձի՛ր չչարանալ և քո՛ հանդեպ։
13 րոպե
Գրված՝ 2009թ․, խմբագրված՝ 2020թ․։ Պատմվածքում հղումներ են կատարվում Դօրիանի «Ադհյատման» վեպին, որն այս պահին հրապարակված չէ։ «Սիրո աշնան…» մասին մեջբերումը «Իսկ գիշերվանից հետո՝ շուշաններ» գրքից է։
Պիտի ասեի, որ բողկ եմ, բայց մինչ կանցնեին այժմ հավերժություն թվացող այդ 13 րոպեները, մտովի հորինում էի ավելի ու ավելի ծիծաղելի տարբերակներ։ Տեսնես ի՞նչը նրան ավելի զվարճալի կթվար: 11 րոպե։ Ես ժպտացի, երբ տեսա, որ արդեն 11 րոպե էր անցել առաջին կամուրջից հետո: Նախորդ օրը մտածում էի, թե ինչ պիտի անեմ, եթե որոշեմ չհանդիպել նրան, ու՞ր պիտի գնամ և ինչո՞վ կարող եմ զբաղվել միայնության այդ 12 ժամերի ընթացքում: Իսկ առավոտյան վերցրեցի ու պայուսակի մեջ գցեցի «11 րոպե» գիրքը: Եթե այնպես ստացվեր, որ ինձ ապրել օգնող ուժերը հուշեին, թե իմ առաջ օտար էր՝ կիջնեի պատահական մի կայարանում, որտեղ սրճարան կլիներ ու այնտեղ կկարդայի «11 րոպեն»։ Իսկ այդժամ, երբ առաջին կամուրջն անցնելուց հետո դեռ 11 րոպե էր անցել, ես վեր կացա ու շարժվեցի դեպի մեր պայմանավորված հատման կետը։
Լեռներից այն կողմ
Գրված՝ 2009թ․, խմբագրված՝ 2020թ․
Ճակատագիրը քամի է, իսկ քամիները տանում են միայն մեռած տերևները
Մարգագետիններն այնտեղ լի էին ծաղիկներով, իսկ այգիներում երգում էին դրախտային թռչուններ, բազմաթիվ գետեր էին հոսում ու հորիզոնը փակում էին հսկա լեռները: Ասում էին, թե դրանցից այն կողմ ծովեր են: Լուվիան երբեք ծով չէր տեսել:
– Երբ չափահաս դառնամ, – դիմեց նա դայակին, որն իր հետ միասին դղյակի պատշգամբում կանգնած դիտում էր լեռերից այն կողմ սահող արևը, – Կանցնեմ այդ լեռները, կգնամ ծովի մոտ ու բոբիկ կքայլեմ դրա ափով:
– Միայն ամենաուժեղներին է տրված անցնել այդ լեռները, Լուվիա: Միայն նրանք են հասնում ծովերին:
– Լեռներից այն կողմ թույլ մարդիկ չկա՞ն, դայակ:
– Կան երևի, սիրելիս։
– Բա էլ ինչպե՞ս են հասնում այնտեղ:
– Քամիներն են տանում, Լուվիա: Նրանց քամիներն են տանում:
Աղոթած աշուն
Գրված՝ 2009թ․, խմբագրված՝ 2020թ․
Միայնությունն ու այն մտքերը, թե անհաջողակի մեկն ես, թե իզուր ես ապրել ողջ կյանքդ ու, հավանաբար, մինչև դրա վերջն հավատարիմ կմնաս ոճիդ, ստիպում են խորհել մահվան մասին ու ակամա նկատել դրա առավելությունները։ Սփոփող ու բացարձակ անգոյություն, ուր ցավն ու գորշ մտքերը միանգամից անհետանում են՝ վերջապես հանգիստ թողնելով քեզ։ Որքան գեղեցիկ է մահն ու փառք Աստծո, որ կա։ Դրանով կարող ես դադար տալ սովորական դարձած ձանձրույթին, իրար հաջորդող անիմաստ կրկնություններին, որոնցից կազմված է այն, ինչ կյանք են անվանում։ Այն երկար սպասված վերջաբան է նրա համար, ով ակնկալիք չունի վաղվա օրվանից։
Թերեզան նայեց պատուհանից դուրս՝ բակում ոչ ոք չկար։ Պատուհանագոգին մոտեցրեց աթոռը ու զգույշ բարձրացավ դրա վրա։ Ահա և վերջ։ Շուտով ամեն ինչ կավարտվի։
Քամիներ
Գրված՝ 2009թ․, խմբագրված՝ 2020թ․
Եթե քսան տարեկան լինեի, բաց կանեի պատուհանը ու կվայելեի քամին: Կփակեի աչքերս ու խորը շունչ կքաշեի՝ ասես մեկ վայրկյանում կուլ տալով ողջ տիեզերքը՝ սերը, հաճույքը, խենթությունը, ազատությունը։ Եթե ջահել լինեի կփախչեի, եթե լինեի ջահել կանհետանայի նրանց կյանքից, ում հայցքներն այժմ ինձ կասկածներ են թվում, ջահել լինեի՝ չէի վախենա սխալվելուց ու եթե…