Բաժանման մասին

Եթե դու ինձ թողնես անբուժելի մի վերք,
Որը ես չեմ լվա ռիվանոլով,
Իմացիր` կթողնես մի ամբողջ տիեզերք,
Ոչ մի խռովք։

Ու եթե շողերից «կենարար արևի»
Գոլորշանաս կյանքիցս կամաց-կամաց,
Միայն լույս կսփռես հոգուս ստվերոտ
Ու միգամած։

Քո ներկայությամբ ոգելից արբեցնելուց հետո՝
Բացակայությամբդ բուժիչ կապաքինես,
Ու թե կարծես, որ թողեցիր ինձ միայն դառնահամ,
Չմտածես՝ կարևորը, որ միշտ իմ քիմքին ես։

Բաժանումն անկասկած լինելու է՝
Ճիշտ ամսին, օրը ճիշտ, ճիշտ ժամին,
Ճամպրուկներ, արցունքներ, «Իմ տաքսին է»,
Օդային համբույր անարժանին։

«Լռությունն, հեռախոսն ու խաչբառը, -
Ես կասեմ, - ավելի հարազատ են»,
Ու նորից երկրորդիս կսպասեմ.
Գազանները վայրի ազատ են։

Չար, անխնա բախտ՝ նենգ ու բանսարկու,
Ինչու ես այսպես դու ինձ հետ վարվում,
Ես նոր սկսեցի սիրել այս կյանքում,
Բայց նո՞ր բաժանել սովորեցիր դու։

Հապա էլ ինչու՞ մանկան պես անմիտ,
Որ նոր սովորած բառն է կրկնում,
Իմ սիրամորմոք սրտի համար ես
Հար ու անդադար կրկնում. «Բաժանում»։