Հայ գրող Դօրիանի անձնական կայքը

Օրոր

Վաղորդյան, ուշացած օրոր,
Հուսահատ ու դաժան ածելի,
Քնիր, որդյակ իմ, քնիր,
Քունդ անուշ թող լինի։

Գիշերով լսեցի լացը քո
Ու անզուսպ տարփանքի պահին
Քեզ մոտ սլացա հոգով՝
Համբույրներ ծախելով ուրիշին։

Առավոտը եկավ դանդաղ,
Ու ձեռքերս դողում են անվախ,
Հուսահատ ու դաժան ածելին
Քեզ օրոր է երգում, սիրելիս։

Երանի դու երեկ չլացեիր,
Երանի չզգայիր մոր պակաս,
Մեղավոր եմ, որդիս, մեղավոր,
Խնդրում եմ, որ ինձ հասկանաս։

Վաղորդյան, ուշացած օրոր,
Հուսահատ ու դաժան ածելի,
Քնիր, որդյակ իմ, քնիր,
Քունդ անուշ թող լինի։

Շոու

Սպանության մեջ մեղադրվող դերասանուհին փորձում է դուրս գալ ստեղծված իրավիճակից։ Պատմվածքը գրված է 2009թ․, խմբագրված՝ 2020թ․։

Սպասել նորից

Սպասել նորից,
Որերորդ անգամ հորինել
Տասն օր ապրելու նախագիծ,
Հուսահատության տարտարոսը խոր
Ծածկել հավատի մաղած ավազով,
Բազմիցս մաղած, թաղած հավատի,
Հավատի նորից հարություն առած։

Ու հաշվել նորից,
Ու մաշվել կրկին,
Կանխատեսումներ անելով դատարկ,
Սրտիս մեջ անտակ՝ օրեր լցնելով
Ու զարմանալով, որ դեռ չի լցվում։

Հպվել շուրթերով նոր նվեր ստացած
Խաչելությանը
Ու սպասել էլի՝ կրկնելով մտքում
Մի գուշակություն նորաձև դառած,
Որ խոստանում է տալ պատասխաններ
Հարցերից առաջ։

Ոչինչ չի փոխվել

Ոչինչ չի փոխվել։

Պարզապես այժմ ես արցունքներս
Պիտի սեփական թևքերով սրբեմ,
Այլ ոչ թե սպասեմ Հրեշտակներից
Ինձ առաջարկվող թաշկինակներին։

Այժմ, պարզապես, էլ պետք չէ սպասել,
Պետք է երազել,
Դառնալ սեփական խենթ մտքի գերին,
Ու դեմքով դառնալ կողմն հրաշքների՝
Հավատալ թեկուզ, թե անապատում
Վարդեր են բուսնում,
Թե կյանք կա լուսնում,
Միայն չլացել,
Չհուսահատվել։

Ոչինչ չի փոխվել։

Դոնատելլո

Մեղքդ թե նետես, ետ կգա նորից՝
Այն դատարկության պես հավիտյան է,
Բայց դու դադարիր քեզ մաշել, Մարիամ,
Քո Դոնատելլոն գտավ պատյանը։

Աչքդ թողնելով ճամփին, օրդ՝ սև,
Պարտքն իր մարելով՝ ճակատին գրված,
Կախվեց հեռացող առագաստներից՝
Քունդ տանելով ուսերի վրա։

Քեզ վերլուծելով՝ չարը գիտակցեց,
Դևերին տեսավ՝ նենգ ու արնախում,
Իր ծեր ուսուցչի դասը ուրացավ,
Գնաց, առնետին գտավ կոյուղում։

Սիրեց նմանին, եղավ աշակերտ
Իր պես ոխերիմ վրիժառուին,
Հանդիպեց նրա խարխուլ հարկի տակ
Խենթ հանճարներին թշվառ՝ նոր ու հին։

Կարծես քաջացավ, զենք սկսեց սիրել,
Քե՛զ ատեց, սակայն պատժեց թշնամուն,
Անունդ զուր տեղ բերանը չառավ,
Ինքն էլ որոշեց լինել անանուն։

Ու դարձավ ուրիշ՝ լրիվ անծանոթ,
Հանդիպես, հաստատ արդեն չես սիրի,
Էլ ետ մի նայիր, հանդարտվիր, Մարիամ,
Դուրս եկ կորստի խեղդող թմբիրից։

Հեշտ չեն գտնում մուսաներին

Հեշտ չեն գտնում մուսաներին՝
Կորցնում են դյուրին,
Խեղդում մտքերի հորձանքում
Շքեղ féerie-ն։

Ապրում կենարար ներշնչման
Արբեցնող պահեր,
Որոնք, պարզ է դառնում շուտով,
Չէինք կարող պահել։

Գուցե մերն է սխալը հենց,
Մենք ենք մեր գերին,
Որ ստեղծում ենք մեր նմանից
Մեր մուսաներին։

Պանդուխտ եմ

Ես հիմա ոչ մեկի որդին,
Ես հիմա ոչ մեկին եղբայր,
Ինչպե՞ս պիտի ինձ անվանեմ,
Ասա, ինչպես, Աստվածամայր։

Իմ հարազատ տանը կարոտ,
Ես ի՞նչ պիտի հիմի ուխտեմ,
Ես առանց սիրուն Երևան,
Մի՞թե, Տիրամայր, պանդուխտ եմ։

Թե՞ ճամփորդ եմ, որովհետև
Թափառելու տեղ ունեմ,
Եվ է՞լ ինչպես, ասա տեսնեմ,
Ինձ է՞լ ինչպես անվանեմ։

Ես հիմա ոչ մեկի որդին,
Ես հիմա ոչ մեկին եղբայր,
Ոչ օտար եմ, ոչ՝ յուրային,
Ո՞վ եմ ասա, Աստվածամայր։

Կրկին արթուն եմ, ընկեր

Ես կրկին արթուն եմ, ընկեր,
Ես անքուն եմ կրկին, սիրելիս,
Ու նորից քո հայացքն եմ հիշել,
Քո հայացքն՝ այստեղից գնալիս։

Ու դարձել եմ դատարկ կաղապար,
Ու լացում է մի բան իմ ներսում,
Իմ սենյակն է կարգին ջեռուցվում,
Իսկ ես միայնակ՝ մրսում։

Մեր օրերն եմ հիշում երջանիկ,
Այդ օրերն եմ հիմա կարոտում,
Ու սպասում՝ հուսալով, այն ժամին,
Երբ պիտի դառնաս նորից տուն։

Հեռացող կյանքը

Ես զգում եմ ինձնից դանդաղ ծորացող,
Հեռացող կյանքը՝
Տառապանքների
Անսահման հեռու
Հանգուցալուծում։

Եվ հանգստության իմ հին տենչանքը
Իրականություն դառանալու անգամ
Հույս չի ներշնչում։

Ա՜խ, երբ հաճախ են
Չար, բութ խոսքերով մարդիկ հարվածում,
Ուզում եմ արա՛գ գոլորշիանա
Անոթներումս լալագին հոսող
Եռացող կյանքը,
Հեռացող կյանքը։

25-րդ կադր

Ամսագրում 25-րդ կադրի մասին կարդալուց հետո՝ Ալիսը վերաիմաստավորում է անցյալում իր հետ պատահած որոշ դեպքեր։ Պատմվածքը գրվել է 2009թ․, խմբագրվել 2020թ․։

Երեկոներ շալվարիս պես

Երեկոներ, շալվարիս պես`
Ուրիշի հագին մաշած,
Հոգնեցրել է մռութը ձեր
Անլվա, չթրաշած։

Ձեր լուսինները սին են,
Ձեր հեքիաթները` հին,
Դուք անխղճորեն նման եք
Մեկդ մեկին։

Խելագարվածի պես դուք
Նույնն եք շարունակ կրկնում․
Տուն, քարե տուն, տուն՝ տաք,
Տուն, տուն հեռու` մեր տուն»։

Սուրբ անձրևները

Սուրբ անձրևները քեզանից սրբին,
Տարան իմ սիրած ջրաներկերը, 
Իմ՝ պարզ գույներից բարդությամբ ստացած 
Երանգներդ բյուր։

Եվ ուղիղ սիրուս փոխարեն տված կետ-գծիկներդ 
Այլևս միայն կետեր են թվում։  

Եվ այժմ, ահա, հարցում եմ ինքս ինձ, 
Թե ձմռան գալով 
Իմ ինքնամոռաց, խելառ հավքերը 
Ինչու չեն չվում։ 

Այնտեղ, ուր դու ես, նրանք փնտրում են 
Ամառներ անվերջ, անսպառ ջերմություն։  

Դու արհեստական գործվածքի նման 
Մի լվացքից ես քո գույնը կորցնում, 
Իմ սրտին թողած լաքաները քո 
Որքան տրորեմ, էլի չեն ացնում։  

Դու ծաղիկների համար անարժան, 
Դու այժմ բեմից քշված անտաղանդ, 
Բայց այնքան սիրված, այնքան հարազատ, 
Որ ի զորու ես իմ եկեղեցին դարձնել
Երբեմնի սիրո հուշերով
Քայքայող աղանդ։

Այժմ կարդում են