Գրված՝ 2013թ․, խմբագրված՝ 2017թ․
«Սեքսուալությունը նրա դեպքում ընդամենը սփոփանք է՝ տաղանդը չնկատելու անզգուշություն թույլ տված մարդկանց համար»: Ավելի երկնագույն չի լինում: Չպատռեցի «Ֆեյրվյու փոստը» միայն այն պատճառով, որ շապիկին Հիլզն էր՝ նա ինձ դուր է գալիս, ստիպում է պահպանել անգամ այն ամսագրերը, որտեղ Ֆասսբենդերին տաղանդավոր են անվանում: Ի՞նչ պակաս ձեռքբերում է երկրի գլխավոր տիկնոջ համար: Բացի այդ՝ այս օրերին, երբ ցանկացած մանր ու միջին ամսագիր իր պարտքն է համարում ընտրել այդ ամսագրից ավելի միջին ու մանր մարդկանց՝ տարվա ինչ-որ բանը լինելու չնչին պատվին արժանացնելու համար, որևէ ամսագրի շապիկին Հիլզին տեսնելը, այն էլ առանց նախորդ տասներկու ամիսների իր սխրանքների դիմաց ստացած դափնիների, ոչ միայն հաճելի էր (ճաշակի հարց է), այլև ուսերիցդ թափում էր տոների սենտիմենտալության բեռը՝ ծիծաղելի թվացող ժապավեններով փաթաթած, կանաչ ու կարմիր, սպիտակ (թեկուզ մեր կողմերում ձյունն ավելի եզակի երևույթ է, քան պետ. քարտուղարի սուրբծննդյան վերնագրից զուրկ մնացած հարցազրույցը) ու տասնյակ օրերի հեռավորությունից անգամ՝ հոգնեցրած։ Պատռելը՝ չպատռեցի ամսագիրը, բայց րոպեներ անց, «Թագ և բարձ» սրճարանին հասնելով, ստիպված եղա թաքցնել այն: Մեթն էր: Հաստատ Մեթն էր ու, Աստված մի արասցե, տեսներ, ընդունված կարծիքի համաձայն, մինչև տասնվեց տարեկան աղջիկներին զբաղեցնելու համար ստեղծված գունավոր թղթերի այդ կապոցը ձեռքիս ու գլխի ընկներ, որ գնում եմ միայն իր` հերն անիծած հոդվածների համար, որոնց հետ երբեք չեմ համաձայնվում: Թեկուզ, քի՞չ մարդ է «Ֆեյրվյու փոստ» կարդում, ես կարող էի պատահական հայտնվել նրանց ցուցակում ու գլխի էլ չընկնել, որ «Կինո» խորագրի հեղինակ Մեթ Սամմերն ինքն է: Կինո խորագրի հեղինակը, Մեթ Սամմերը: Հազիվ թե նման զուգադիպություն լիներ: Ու ի՞նչ: Սամմերը պատճառ չէ՝ չկարդալու համար այն ամսագիրը, որը միլիոնավոր ամերիկացիների պես, ինքս էլ կարդում եմ: Գուցե վաղն ընդհանրապե՞ս թերթ չկարդամ, որովհետև ցանկացած էջից կարող է դուրս պրծնել քիթն ամեն մեծ ու փոքր կինոիրադարձության մեջ խոթող Սամմերը, որին ես նախընտրում եմ չհանդիպել: Ամսագիրը, առաջին էջը դեպի ներս ծալելով, ձեռքիս տակ դրեցի, հետո մտածեցի, թե կասկածի տեղ կտամ (հազիվ թե գտնվի մեկն, ում հարմար է ամսագիրն այդ դիրքով պահել) հանեցի այն ու, քայլերս արագացնելով, փորձեցի աննկատ անցնել «վտանգավոր» սրճարանի մոտով: Թե՞ Մեթը չէր: Մե՞թն էր: Հազիվ էի զսպում ինձ, որպեսզի այլևս սրճարանի կողմ չնայեմ: Այդ երբվանի՞ց է Մեթը սրճարան գնում: Չնայած, թողեք գուշակեմ՝ կարդացել է հերթական հիմարագույն գրքերից մեկը, մոտավորապես «Ինչպես դադարել ինչ-որ բան անել և սկսել ապրել» վերնագրով, փակցրել է պատին հիշեցում այն մասին, որ առավոտյան, մինչև Amazon-ից բեռնած հերթական էժանագին ֆիլմը միացնելը (ոչ էժանագին ֆիլմերի ցուցադրումներին նա, այսպես, թե այնպես, ներկա էր լինում նախքան դրանց՝ Amazon-ում հայտնվելը) պարտավոր է դուրս գալ տանից, սկզբի համար գոնե օրվա ուտելիք գնել, հետո կամաց-կամաց ավելի ու ավելի մարդաշատ վայրերում հայտնվել: Միջին մարդաշատության «Թագ և բարձը», ենթադրում եմ, նոր կենսակերպի տաս-տասնհինգերերդ օրվա շնորհիվ էր ընդունել ճանաչված հյուրին, որն ինքն իրեն խոստացել էր չփախչել այդտեղից մինչև սուրճի ավարտվելն ու հիմա հազիվ էր դիմանում այն մեկ կումով կուլ տալու գայթակղությանը՝ ձեռքի հետ ընթերցելով թերթեր, որոնցում ինքը երբեք չէր տպագրվում: «Տաղանդը չնկատելու անզգուշություն թույլ տված»: Ինչպիսի երևակայություն է պետք ունենալ, Ֆասսբենդերի տաղանդը նկատելու համար: Այդ տրամաբանությամբ նա կարող էր և հավատացյալ լինել: