Չափածո

Կզբոսնեիր գուցե, բայց արդեն ցուրտ է,
Ուզում ես միայն բազմոցին պառկած
Լսել գույնզգույն վիդեո-մարդկանց
Անամոթ սուտը։

Անվերջ կրկնվող վիդեո-մարդկանց,
Անվերջ կրկնվող վիդեո-մարդկանց,
Անվերջ կրկնվող վիդեո-մարդկանց,
Անամոթ Սուտը։

Հանգցնես լույսը, ներս թողնես մութը,
Վերցնես մի կտոր նրբերշիկով հաց
Լսես զարդարված վիդեո-մարդկանց
Գեղեցիկ սուտը։

Անվերջ կրկնվող վիդեո-մարդկանց,
Անվերջ կրկնվող վիդեո-մարդկանց,
Անվերջ կրկնվող վիդեո-մարդկանց,
Գեղեցիկ Սուտը։

Քնելու համար չափազանց շուտ է,
Սիրտդ հուշում է՝ քիչ էլ արթուն կաց,
Լսիր դասակա՛ն վիդեո-մարդկանց
Ուղղորդող սուտը։

Անվերջ կրկնվող վիդեո-մարդկանց,
Անվերջ կրկնվող վիդեո-մարդկանց,
Անվերջ կրկնվող վիդեո-մարդկանց,
Ուղղորդող Սուտը։

Կզբոսնեիր գուցե, բայց արդեն ցուրտ է…

Վաղորդյան, ուշացած օրոր,
Հուսահատ ու դաժան ածելի,
Քնիր, որդյակ իմ, քնիր,
Քունդ անուշ թող լինի։

Գիշերով լսեցի լացը քո
Ու անզուսպ տարփանքի պահին
Քեզ մոտ սլացա հոգով՝
Համբույրներ ծախելով ուրիշին։

Առավոտը եկավ դանդաղ,
Ու ձեռքերս դողում են անվախ,
Հուսահատ ու դաժան ածելին
Քեզ օրոր է երգում, սիրելիս։

Երանի դու երեկ չլացեիր,
Երանի չզգայիր մոր պակաս,
Մեղավոր եմ, որդիս, մեղավոր,
Խնդրում եմ, որ ինձ հասկանաս։

Վաղորդյան, ուշացած օրոր,
Հուսահատ ու դաժան ածելի,
Քնիր, որդյակ իմ, քնիր,
Քունդ անուշ թող լինի։

Սպասել նորից,
Որերորդ անգամ հորինել
Տասն օր ապրելու նախագիծ,
Հուսահատության տարտարոսը խոր
Ծածկել հավատի մաղած ավազով,
Բազմիցս մաղած, թաղած հավատի,
Հավատի նորից հարություն առած։

Ու հաշվել նորից,
Ու մաշվել կրկին,
Կանխատեսումներ անելով դատարկ,
Սրտիս մեջ անտակ՝ օրեր լցնելով
Ու զարմանալով, որ դեռ չի լցվում։

Հպվել շուրթերով նոր նվեր ստացած
Խաչելությանը
Ու սպասել էլի՝ կրկնելով մտքում
Մի գուշակություն նորաձև դառած,
Որ խոստանում է տալ պատասխաններ
Հարցերից առաջ։

Ոչինչ չի փոխվել։

Պարզապես այժմ ես արցունքներս
Պիտի սեփական թևքերով սրբեմ,
Այլ ոչ թե սպասեմ Հրեշտակներից
Ինձ առաջարկվող թաշկինակներին։

Այժմ, պարզապես, էլ պետք չէ սպասել,
Պետք է երազել,
Դառնալ սեփական խենթ մտքի գերին,
Ու դեմքով դառնալ կողմն հրաշքների՝
Հավատալ թեկուզ, թե անապատում
Վարդեր են բուսնում,
Թե կյանք կա լուսնում,
Միայն չլացել,
Չհուսահատվել։

Ոչինչ չի փոխվել։

Մեղքդ թե նետես, ետ կգա նորից՝
Այն դատարկության պես հավիտյան է,
Բայց դու դադարիր քեզ մաշել, Մարիամ,
Քո Դոնատելլոն գտավ պատյանը։

Աչքդ թողնելով ճամփին, օրդ՝ սև,
Պարտքն իր մարելով՝ ճակատին գրված,
Կախվեց հեռացող առագաստներից՝
Քունդ տանելով ուսերի վրա։

Քեզ վերլուծելով՝ չարը գիտակցեց,
Դևերին տեսավ՝ նենգ ու արնախում,
Իր ծեր ուսուցչի դասը ուրացավ,
Գնաց, առնետին գտավ կոյուղում։

Սիրեց նմանին, եղավ աշակերտ
Իր պես ոխերիմ վրիժառուին,
Հանդիպեց նրա խարխուլ հարկի տակ
Խենթ հանճարներին թշվառ՝ նոր ու հին։

Կարծես քաջացավ, զենք սկսեց սիրել,
Քե՛զ ատեց, սակայն պատժեց թշնամուն,
Անունդ զուր տեղ բերանը չառավ,
Ինքն էլ որոշեց լինել անանուն։

Ու դարձավ ուրիշ՝ լրիվ անծանոթ,
Հանդիպես, հաստատ արդեն չես սիրի,
Էլ ետ մի նայիր, հանդարտվիր, Մարիամ,
Դուրս եկ կորստի խեղդող թմբիրից։