No products in the cart.
Լուսնի ստվերը
Լուսնի ստվերը աղոտ՝
Ջրի մակերևույթին,
Գիշերով կանչեց իր մոտ,
Դեպի անհունը մթին։
Եվ ալիքները ճեղքելով՝
Հեռացա ես իմ ափից,
Դեպի անծայր հորիզոնը,
Դեպի լուսինը անբիծ:
Ու ստվերները թփի, ծառի
Ծիծաղեցին նենգ վրաս․
«Մնաս բարով, մեր բարեկամ,
Երևի էլ ետ չգաս»: