Մարդի՜կ, մարդիկ նայեք՝ տեսեք, ես արտասվել եմ,
Ես հայհոյել եմ լավը իմ բախտի,
Դրսում ու առավել ներսումս սաղ թարսվել է,
Նայեք, ուրախացեք հիմար մարդիկ։
Մարդի՜կ, մարդիկ տեսեք՝ զգացեք, ես կոտրվել եմ,
Ես վաճառել եմ տեղը իմ պատվի,
Հանձնել, որ կառուցեն այնտեղ բամբասանքները
Իրենց՝ ցրվեն փոքր ինչ պարապ մարդիկ։
Մարդի՜կ, մարդիկ զգացեք՝ լսեք խղճիս ճիչերը՝
Փորձում եմ բռնել սանձն ինքս իմ կամքի,
Ես ամպերից օրեր առաջ թողել, իջել եմ,
Երկրից եմ պատրաստվում իջնել, չկամ մարդիկ։
Մարդի՜կ, մարդիկ լսեք՝ լռեք, արդեն սպառվել եմ,
Հոգնել եղունգներով կառչել կյանքից,
Շտապեք գնել, քանի դեռ չեն սպառվել տոմսերը
Իմ շոու-թաղումի, դատարկ մարդիկ։
Մարդի՜կ, մարդիկ լռեք՝ մարսեք բոլոր ստերս,
Ձեր ցավը թող մեղմվի իմ “ցավերից”
Էլ չեմ պատմի երբեք ես ձեզ իմ սերը… սե՜րս,
Ու ոնց եմ երջանիկ, դժբախտ մարդիկ։
2010
Թող երեսդ ինձ
Թող երեսդ ինձ, ես խոստանում եմ աստառդ չուզել, Ու թող ինձ քո կյանք, ես խոստանում եմ գնալ վաղ թե ուշ, Թող նայեմ միայն քո ցուցափեղկին, չմտնեմ խանութ, Չդառնամ երբեք անիմաստ, անպետք փեշիդ կպած փուշ։ Դեգերեմ մենակ, բայց թող ինձ երբեք գրկած չտանես, Թող քերեմ հոգուս պատերին կպած խոսքերը վերջին, Բայց հարկադրաբար չլսես հանկարծ, լուռ ականջ չանես, Թող շատ չլինեմ երբեք քեզ համար, թող լինեմ «ոչինչ»…
Ափիոնե
Չլքես, Չթողնես ինձ թեկուզ մի պահ, Ափիոնե Գոյությանդ դադար չտաս… Ես ճախրում եմ արդեն պոկվելով երկրից, Ես ապրում եմ արդեն հաշվելով զանգերդ, Չզրկես ինձ հանկարծ հուսալու մեղքից, Որ անվերջ լսելու եմ սրտիդ զարկերը։ Ես ժպտում եմ արդեն գիշերվա դեմքին, Զզվեցրած անկողնում նկարում պատկերդ, Եթե չեմ տեսնելու քեզ երբեք կողքիս, Ինձ կասես նախորոք, որ հանեմ աչքերս։ Ես խառնում եմ արդեն քնել-զարթնելը, Ճմրթում եմ այսօրս, սպասում եմ վաղվան, Եթե վաղը չկա, զգուշացրու ինձ, սերս, Որ սկսեմ հորինել մեղեդին իմ թաղման։ Ես քայլում եմ այնտեղ, որտեղ զգում եմ սերդ, Ես նայում եմ այնտեղ, ուր նայում ես դու, Ինքնասպան են լինում միմիայն թույլերը, Չլքես ինձ հանկարծ՝ ես մանկուց եմ թույլ։ Ափիոնե Գոյությանդ դադար չտաս, Չլքես, Չթողնես ինձ թեկուզ մի պահ…
Բաց նամակ Լևոն Անանյանին
Նամակն ուղարկվել է մի քանի լրատվականների և այժմ պահպանվել է միայն «Հրապարակ» թերթի կայքում։
Հարգելի պարոն Անանյան, հետաքրքիր էր, թեկուզ հեռակա, հետևել, թե համացանցում իմ հայտնվելուն ինչպես արձագանքեց հայ հասարակությունն ու հատկապես դրա գրական շերտերը։ Վերջիններս, հավանաբար, ի դեմս ինձ տեսնելով լուրջ հակառակորդի, սկսեցին քարկոծել ստեղծագործություններս ու զբաղվել իմ գրականության ժխտմամբ։ Այսպես, օրինակ, վերջին ամիսների ընթացքում «Ճանաչո՞ւմ եք արդյոք Դօրիան անունով հեղինակին» հարցին ամեն անգամ Դուք պատասխանում եք, որ նման անուն երբևէ չեք լսել (փաստորեն, այդքան արագ մոռանու՞մ եք Ձեզ տված հարցերը)։
ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼ ԿԱՐԴԱԼՆերսոլոգ
Ներսս ցավում ա, իմ ներսոլոգ, Ո՞րն ա դեղս, Քայքայվել եմ, Չարորակ ուռուցք ա բուսնել տեղս: Բախտի տվածը էլ չեմ ուզում, Բախտից խլածն ա ինձ պետք, Սիրուն յառլիկովը քեզ ըլնի, Խալխի չլածն ա ինձ պետք: Քոքը տվել եմ, իմ փայտահատ, Հոգուս կեսի, Դրսից ջահել, Ալևոր եմ արդեն դառել ներսից: Ճակատիս գրածն էլ չեմ ուզում, Ջրի բերածն ա ինձ պետք, Ինձ սիրող մարդու սերը սպանի, Ուրիշի սիրածն ա ինձ պետք: Մեղքս գալիս եմ, իմ խղճաբույժ, Վերքս փակի, Ձեռքս կոտրել եմ, Դու քո ձեռքով թույնս սարքի:
Դօրիան. հանելու՞կ, թե՞ իրական անձ
16 ապրիլի 2010, «Անկախ» շաբաթաթերթ #12 (36)
Համացանցում լավ հայտնի Դօրիանը օրեր առաջ ինքնակամ փակել է Ֆեյսբուքի իր էջը: Այդ լուրը շատ արագ տարածվեց Ֆեյսբուք սոցիալական ցանցում, ուր նա շատ ակտիվ օնլայն կյանք էր վարում:
Նրա ընկերներից Զարուհի Բաթոյանն ասում է, որ շատ արագ նկատեց Դօրիանի բացակայությունը, որովհետև գրառումներ չէր անում: «Տխրեցի ու մի քիչ էլ չեմ հավատում, որ էլ էջ չի բացելու, – ասում է Զարուհին, – ես նրան որպես մարդ հավանում եմ, սիրում եմ, բայց շատ հաճախ նրա հղումներն ինձ նյարդայնացնում էին, երբ ամեն ինչ ոչ թե իրավունքների պաշտպանության է վերածվում, այլ քարոզարշավի»:
ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼ ԿԱՐԴԱԼԳրողների միությունն առանց ընթերցողների և եվրոպական թութակը. ժամանակակից հայ գրականության մասին
02 հոկտեմբերի 2010, REGNUM
Կարծրատիպեր
Հետխորհրդային ժամանակներում Հայաստանում բավականին տարածված է այն հարցը, թե ինչու է հասարակությունը գրեթե դադարել հետաքրքրվել ժամանակակից գեղարվեստական գրականությամբ և դրա հեղինակներով։ Այս թեմայով իրենց պարտքն են համարել հրապարակայնորեն արտահայտվել գրեթե բոլոր գրողները, ովքեր այս կամ այն չափով հասանելիություն ունեն զանգվածային լրատվության միջոցներին։
REGNUM լրատվական գործակալությունը հարցրել է Երևանի պետական համալսարանի տեխնիկական ֆակուլտետների 20 ուսանողների, թե հայաստանցի Ժամանակակից գրողներից ով է նրանց հայտնի։ Կարծում ենք, ընթերցողները կարող են հեշտությամբ կանխատեսել հարցման արդյունքները, բայց դրա մասին կխոսենք ավելի ուշ, իսկ առայժմ փորձենք պարզել, թե ովքեր են նրանք, այդ…
ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼ ԿԱՐԴԱԼՄազերս կտրեցի
Մազերս կտրեցի, որ մեր վրա փողոցում չնայեն, Մազերս կտրեցի, որ մեր վրա մարդ մատով ցույց չտա, Մազերս կտրեցի, հիմա հոգիս կհինայեմ, Աչքերս կթրջեմ արածիս շթի տակ։ Մազերս կտրեցի, որ ավելի հաճախ հետդ լինեմ Մազերս կտրեցի, որ քո հանդեպ տածած սերս ցույց տամ Մազերս կտրեցի, այժմ իմ հայելին կլինես, Կխաբես, թե սիրուն եմ ու կստիպես ժպտալ։ Մազերս կտրեցի, որ «իսկական» տղու նման լինեմ, Մազերս կտրեցի, որ ինձ տանես, ընկերներիդ ցույց տաս, Մազերս կտրեցի, սաղի վրա թքած ունեմ, Ես վաղուց եմ արդեն, ում պետք չի, ցույց տված։ Մազերս կտրեցի, որ ամբոխում հանկարծ չտարբերվեմ, Մազերս կտրեցի, որ ամեն անցորդի աստղով չտամ, Մազերս կտրեցի, պատվիրեցի կանաչ ներկ պատրաստել, Որ քեզանից հետո նորից «ծիծաղելի» դառնամ։ Մազերս կտրեցի, որ ստուգեմ, թե ինչպես սողալ գիտեմ, Մազերս կտրեցի, որ չկարոտեմ սեփական լացին, Մազերս կտրեցի, որ այ սենց հոնքերս կիտեմ, Ու գիշերով գրեմ «Մազերս կտրեցին»։
Չսիրես էլ ինձ պեսին
Ու եթե հանկարծ սիրես էլ՝ չսիրես էլ ինձ պեսին, Սիրելը սիրելու կեսն է, դու սպասիր հաջորդ կեսին, Ուր ամեն վայրկյան մի հարց է, տե՜ս, հանկարծ չասես «եսիմ»՝ Սիրելը սիրելու կեսն է, կես սիրելը՝ սոսկ տեսիլք:
Ինձ լքիր
Ես ներքուստ միշտ անհաշտ եմ քեզ հետ, Քո բերքից ծանրացնում եմ հոգիս, Խոր վերքից ինձ դարձնում երկու կես, Սիրելի իմ, փրկիր ինձ` լքիր: Ես բնավ չգիտեմ քեզ սիրել Էն սիրով, որ սիրում ես դու ինձ, Երազում եմ մեկին նվիրվել Փոխադարձ․․․ դե օգնիր ինձ` լքիր: Ես փնտրում եմ քո մեջ Ուրիշին, Ու փորձում քեզ Ուրիշը դարձնել, Չփոխվես, էս խոսքերս հիշիր, Ինձ լքիր, քեզ գտիր ուրիշ սեր: Ես ուժեղ եմ, դու էլ` ինձ լքիր, Ժամանակն իր դանդաղ կրակին Սերը մեր այրելով կսպառի, Սաղ կանցնի։ Ինձ լքիր, ինձ լքիր։
