Մարդի՜կ, մարդիկ նայեք՝ տեսեք, ես արտասվել եմ,
Ես հայհոյել եմ լավը իմ բախտի,
Դրսում ու առավել ներսումս սաղ թարսվել է,
Նայեք, ուրախացեք հիմար մարդիկ։
Մարդի՜կ, մարդիկ տեսեք՝ զգացեք, ես կոտրվել եմ,
Ես վաճառել եմ տեղը իմ պատվի,
Հանձնել, որ կառուցեն այնտեղ բամբասանքները
Իրենց՝ ցրվեն փոքր ինչ պարապ մարդիկ։
Մարդի՜կ, մարդիկ զգացեք՝ լսեք խղճիս ճիչերը՝
Փորձում եմ բռնել սանձն ինքս իմ կամքի,
Ես ամպերից օրեր առաջ թողել, իջել եմ,
Երկրից եմ պատրաստվում իջնել, չկամ մարդիկ։
Մարդի՜կ, մարդիկ լսեք՝ լռեք, արդեն սպառվել եմ,
Հոգնել եղունգներով կառչել կյանքից,
Շտապեք գնել, քանի դեռ չեն սպառվել տոմսերը
Իմ շոու-թաղումի, դատարկ մարդիկ։
Մարդի՜կ, մարդիկ լռեք՝ մարսեք բոլոր ստերս,
Ձեր ցավը թող մեղմվի իմ “ցավերից”
Էլ չեմ պատմի երբեք ես ձեզ իմ սերը… սե՜րս,
Ու ոնց եմ երջանիկ, դժբախտ մարդիկ։
2010
Թող երեսդ ինձ
Թող երեսդ ինձ, ես խոստանում եմ աստառդ չուզել, Ու թող ինձ քո կյանք, ես խոստանում եմ գնալ վաղ թե ուշ, Թող նայեմ միայն քո ցուցափեղկին, չմտնեմ խանութ, Չդառնամ երբեք անիմաստ, անպետք փեշիդ կպած փուշ։ Դեգերեմ մենակ, բայց թող ինձ երբեք գրկած չտանես, Թող քերեմ հոգուս պատերին կպած խոսքերը վերջին, Բայց հարկադրաբար չլսես հանկարծ, լուռ ականջ չանես, Թող շատ չլինեմ երբեք քեզ համար, թող լինեմ «ոչինչ»…
Ափիոնե
Չլքես, Չթողնես ինձ թեկուզ մի պահ, Ափիոնե Գոյությանդ դադար չտաս… Ես ճախրում եմ արդեն պոկվելով երկրից, Ես ապրում եմ արդեն հաշվելով զանգերդ, Չզրկես ինձ հանկարծ հուսալու մեղքից, Որ անվերջ լսելու եմ սրտիդ զարկերը։ Ես ժպտում եմ արդեն գիշերվա դեմքին, Զզվեցրած անկողնում նկարում պատկերդ, Եթե չեմ տեսնելու քեզ երբեք կողքիս, Ինձ կասես նախորոք, որ հանեմ աչքերս։ Ես խառնում եմ արդեն քնել-զարթնելը, Ճմրթում եմ այսօրս, սպասում եմ վաղվան, Եթե վաղը չկա, զգուշացրու ինձ, սերս, Որ սկսեմ հորինել մեղեդին իմ թաղման։ Ես քայլում եմ այնտեղ, որտեղ զգում եմ սերդ, Ես նայում եմ այնտեղ, ուր նայում ես դու, Ինքնասպան են լինում միմիայն թույլերը, Չլքես ինձ հանկարծ՝ ես մանկուց եմ թույլ։ Ափիոնե Գոյությանդ դադար չտաս, Չլքես, Չթողնես ինձ թեկուզ մի պահ…
Բաց նամակ Լևոն Անանյանին
Նամակն ուղարկվել է մի քանի լրատվականների և այժմ պահպանվել է միայն «Հրապարակ» թերթի կայքում։
Հարգելի պարոն Անանյան, հետաքրքիր էր, թեկուզ հեռակա, հետևել, թե համացանցում իմ հայտնվելուն ինչպես արձագանքեց հայ հասարակությունն ու հատկապես դրա գրական շերտերը։ Վերջիններս, հավանաբար, ի դեմս ինձ տեսնելով լուրջ հակառակորդի, սկսեցին քարկոծել ստեղծագործություններս ու զբաղվել իմ գրականության ժխտմամբ։ Այսպես, օրինակ, վերջին ամիսների ընթացքում «Ճանաչո՞ւմ եք արդյոք Դօրիան անունով հեղինակին» հարցին ամեն անգամ Դուք պատասխանում եք, որ նման անուն երբևէ չեք լսել (փաստորեն, այդքան արագ մոռանու՞մ եք Ձեզ տված հարցերը)։
ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼ ԿԱՐԴԱԼՆերսոլոգ
Ներսս ցավում ա, իմ ներսոլոգ, Ո՞րն ա դեղս, Քայքայվել եմ, Չարորակ ուռուցք ա բուսնել տեղս: Բախտի տվածը էլ չեմ ուզում, Բախտից խլածն ա ինձ պետք, Սիրուն յառլիկովը քեզ ըլնի, Խալխի չլածն ա ինձ պետք: Քոքը տվել եմ, իմ փայտահատ, Հոգուս կեսի, Դրսից ջահել, Ալևոր եմ արդեն դառել ներսից: Ճակատիս գրածն էլ չեմ ուզում, Ջրի բերածն ա ինձ պետք, Ինձ սիրող մարդու սերը սպանի, Ուրիշի սիրածն ա ինձ պետք: Մեղքս գալիս եմ, իմ խղճաբույժ, Վերքս փակի, Ձեռքս կոտրել եմ, Դու քո ձեռքով թույնս սարքի:
