Ծաղրածու

Ծաղրածու, ցրտերը վրա հասան, 
Կրկեսը փակվեց ու մենակ ես, 
Կյանքը թատրոն էր, դու` դերասան, 
Իսկ ո՞վ էր, ասա, հեղինակը։ 

Երբ ներկերն էիր մաքրում դեմքիցդ, 
Վերքերդ էիր լվում, քեզ թվաց, 
Ու, ահա, մաքրվեց և ժպիտը, 
Թախծոտ քո դեմքիդ նկարված։ 

Հիմարի պես, էլի մի անգամ, 
Չարեցիր փրկվելու ոչ մի ճիգ… 
Սեփական ձեռքերով` ինքնակամ, 
Կտրեցիր թելերդ, խամաճիկ։