Չարչիները, հոգիս, մեզ խաբում են,
Համոզում, թե կյանքն է մազից կախված,
Հուսահատները, պարզ է, շտապում են՝
Կատարում գնումներ չմտածված։

Հուսահատները անվերջ վատնում են,
Հուսահատները չեն սպասում վաղվան,
Նրանց լռիկ-մնջիկ ուղեկցում է
Ոչ միտքը, ոչ սիրտը՝ վախը մահվան։

Երբ հուսահատ չկա, բուրդ է բանը
Չարչիների՝ վախուց նեռին ծախված,
Սրանք մոլորեցնում, համոզում են,
Իբր թե մեր կյանքն է մազից կախված։

Իսկ դու եղիր ուշիմ՝ մի հավատա,
Աշխարհն են ողջ սրանք պղծում, կեղծում,
Ականջ արա դու ինձ, կամ ինձպես,
Ով բարին է ստեղծում՝ բանաստեղծում։

Էկրաններից երբեմն կտրվիր,
Ունկնդրելու համար մեզ մոտ արի
«Լուրեր այն մեքենաների մասին,
Որոնք չեն ենթարկվել դեռ վթարի»։

Հյուրընկալ ես, անշուշտ, ի՞նչ խոսք,
Թացը չորից ղայդին ջոկում ես,
Հարկիդ տակ ես առնում ուժեղին,
Թույլին սառնությամբ մտրակում ես։

Դու փոքրին քշա անելով,
Գինով ես անում մեծին,
Բալքիմ փող բաժնելուց մի օր
Առաջինը քո դուռը ծեծի։

Դու ճամփում ես հյուրդ ժպիտով,
Քֆուրով դռներդ փակում ես,
Չես տեսնում, որ նա` գինովցած,
«Օբյեկտիդ» պատին դատարկվում է։

Ես, գիտե՞ս, գիտեմ
Կուրորեն հավատալ մեկին՝
Չմոռանալով կասկածները իմ։

Ես, գիտե՞ս, գիտեմ
Արժանիքներից շինել պատվանդան,
Բայց աններելի թերությունների համար 
Անդունդը նետել։

Ես, գիտե՞ս, գիտեմ
Սիրելիների պատկերի առաջ
Ծնկած աղոթել,
Բայց ոճիրների համար նույն սիրով
Բանտարկել գիտեմ, շանթարկել գիտեմ։

Գիտեմ քողարկել իմ իմացածը
Եվ մեծարելով մեծարել միայն՝
Տեսնելով և այն,
Որ մեծարանքի արժանիք չկա։

Չգիտեմ միայն, թերևս, մի բան՝
Քեզ դատել, ատել,
Թերություններդ անգամ նկատել։

Ա՜խ, ես չգիտեմ քեզ հետ իմանալ
Ողջ իմացածս՝
Նորս, անցածս…

Դառնում են կողքիդ
Հարցի պատասխան
«Արդյո՞ք»-ն ու «մի՞թե»-ն,
Քեզ հետ ես
Հաստա՛տ
Ոչինչ չգիտեմ։

O, très charmant,
Որ գաղտնիքդ «միմիայն ինձ» վստահեցիր՝
Ողջ աշխարհին վստահելուց հետո միայն։

Ես շոյված եմ,
Թեկուզ և դու շոյում ես շատ անզգուշորեն և ամենքին՝
Իսկական պոռնիկի նման։

Վերջապես քո այդ ժպիտը, dolce vita-ն
Ափսեի վրա ինձ տալը քայլ էր հիմար,
Ա՜խ, պարզապես դու չգիտես, դեռ դհաս ես,
Որ երբեմն մարդիկ գիտեն չհավատալով` հավատալ,
Որ երբեմն մարդիկ գիտեն խորհուրդներ տալ,
Լոկ որպեսզի զգույշ հետևեն՝
Ինչպես են ազդելու դրանք,
Որ երբեմն մարդիկ գիտեն խորհուրդներ տալ՝
Գերազանցությունն իրենց սեփական
Ստուգելու համար։

Քեզ թվացել է, սիրելիս,
Որ բավական է լինել կոկետ,
Քաղցրահունչ ձայնով,
Անգիր իմանալ մի քանի ճոռոմ,
Կարծրատիպ դարձած արտահայտություն
Եվ քեզ կսիրեն,
Քեզ կհավատան։

Բայց ասացի, չէ՞, որ մարդիկ իրենց
Գերազանցությունն ապացուցելով,
Իրենց փորձելով են տարված, հարկավ,
Իսկ դու փորձում ես դա չնկատել,
Իսկ դու դեռ, ավաղ, տհաս ես, my love։