Սիրո մասին

Անքեզ՝ առանց մանրէաչափ սիրահյուլե,
Դառնում եմ ես ցավեսպառվող կործանամարդ,
Խառնում եմ ես մտամիջում քրտնաթթուդ
Իմ թքի հետ ու կուլ տալիս սպասումնահատ։

Ցանում եմ իմ հոգեհողում սերմնահոգի՛դ,
Ցատկում եմ ետ, մինչև նախորդ սիրագիշեր,
Լռավրձնով սկսում ցավող աչքերիս տակ
Արցունքների կարոտագիծ աղենշել։

Ու նախատում հնգօրեկան մշտարթունիս՝
Ներաշխարհից միշտ ուշացած հուզանետող,
Հրաժեշտի նենգապահին լույսի պես լուռ
Ու սենց անզուսպ բանահորդող լույսից հետո։

Մի գիշեր եկար,
Մտար իմ սենյակ,
Եվ տեսար, որ ես
Քնած եմ մենակ,
Նստեցիր կողքիս
Սկսեցիր երգել,
Իսկ երբ քեզ ետսա
Ուզեցի գրկել,
Չքվեցիր հանկարծ
Ու ես հասկացա,
Որ երազ էր դա,
Իսկույն արթնացա
Եվ տեսա, որ դու
Նստած ես կողքիս,
Ուզեցի գրկել…

Երազ էր կրկին։

Հորինեցի ես ամբողջ մի սոնատ,
Մինչ մեր մեջ ընդամենն ակորդ էր,
Հանձնեցի հանրության դատին
Զգացմունքը մեր պրետ-ա-պորտե։

Եվ դարձանք մենք վարդ ու սոխակ,
Եվ դարձանք մենք Ռոմեո-Ջուլիտ,
Ծաղիկներն ու ծափերն հավաքած
Պահեցինք հորինված սիրո հետ։

Խոսքին, շշուկին նենգամիտ,
Չարակամությանն ամբոխի անսանձ,
Հաջորդեց միայն կարմիր վարագույր,
Եվ խոր ռեվերանս։

Ստում է, այ քեզ բան, ստելուց իր թանկ
Կարծես չունի ոչինչ ամբողջ աշխարհում,
Գիտի էլ՝ նկատում եմ, բերանը փակ
Նայում է աչքերիս, խոսքեր չի ճարում։

Ու մեկ է, ես մի կյանք, մի ամբողջ քոռ կյանք,
Մնում եմ էսպեսին դեռ հավատարիմ,
Կողքիս լինեիր, տեսնեիր սա, կասեիր ինձ, տատ՝
Կպնում է սերը, ա՜խ, նաև աթարին։

Կամ համարդ է փոխվել, կամ աշխարհդ,
Կամ կողքինդ է փոխվել, կամ հոգիդ,
Ինձ թվում էր, այնքան դժվար է
Կորցնել մեկին։

Կամ գնացքդ ես փոխել, կամ հայացքդ,
Կամ հավատդ ես փոխել, կամ ճամփադ,
Ցրտերից հեռացող երամում
Ես տեսա, որ չվում եմ մենակ։