Սիրո մասին

Աշնան ևս մի առավոտ,
Կրկին քեզ մոտ եմ գալիս՝
Հայհոյելով ավտոբուսը,
Որ ինձ ճամփա չի տալիս։

Ինչ-որ մեկի պատուհանից
Իմ սիրած երգն է լսվում,
Կանգ եմ առնում այնտեղ մի պահ,
Լուռ, շշուկով արտասվում։

Մոտենում եմ այգուն ծանոթ,
Ուր շնիկիդ էինք թաղում…
Ա՜խ, երանի, երբ մանուկ էինք,
Այս այգում էինք, չէ՞, խաղում։

Նստում եմ նույն ճոճանակին,
Ուր մայրիկս էր տանում,
Ճոճանակն էլ ծերացել է՝
Արդեն հոգոց է հանում։

Եվ տերևներն ակացիայի
Լացում են անձրևի հետ,
Չեմ տխրելու, մտածում եմ,
Չեմ նայելու կրկին ետ։

Բայց նկատում եմ անուններ՝
Փորագրված ծեր ծառին,
Այստեղ է ծնվել սերը մեր՝
Սերը անմահ՝ քո ու իմ։

Ահա և դու… Վերջ երազին՝
Երեկն անցյալ է դարձել,
Պետք է մեր կյանքի օրագրում
Այսօրվա էջը բացենք։

Սուրբ անձրևները քեզանից սրբին,
Տարան իմ սիրած ջրաներկերը, 
Իմ՝ պարզ գույներից բարդությամբ ստացած 
Երանգներդ բյուր։

Եվ ուղիղ սիրուս փոխարեն տված կետ-գծիկներդ 
Այլևս միայն կետեր են թվում։  

Եվ այժմ, ահա, հարցում եմ ինքս ինձ, 
Թե ձմռան գալով 
Իմ ինքնամոռաց, խելառ հավքերը 
Ինչու չեն չվում։ 

Այնտեղ, ուր դու ես, նրանք փնտրում են 
Ամառներ անվերջ, անսպառ ջերմություն։  

Դու արհեստական գործվածքի նման 
Մի լվացքից ես քո գույնը կորցնում, 
Իմ սրտին թողած լաքաները քո 
Որքան տրորեմ, էլի չեն ացնում։  

Դու ծաղիկների համար անարժան, 
Դու այժմ բեմից քշված անտաղանդ, 
Բայց այնքան սիրված, այնքան հարազատ, 
Որ ի զորու ես իմ եկեղեցին դարձնել
Երբեմնի սիրո հուշերով
Քայքայող աղանդ։

Մի դարձրու անմեղ խոսքերը էլ մատի փաթաթան,
Ու եթե սիրտս կոտրել ես, փշուրներն հավաքիր,
Ես հոգնել եմ թափառել մայրամուտից լուսաբաց՝
Զզվեցրել են փողոցները էս անտեր քաղաքի։

Մի դարձրու իմ զգանցմունքները անլվա «պոլի շոր»,
Որ ամեն անցնող-դառնողը իր ոտքերը մաքրի,
Այլ հիմար խասյաթդ անցկացրու ֆիլտրերի միջով՝
Թող դեմքիցդ մաքրվի անլրջության ապակին։

Եվ անունը մի դարձրու իմ քեզ պատվո շքանիշ,
Քանի ինքդ չես դարձել դեռ իմ մարտի վետերան,
Գաղափար ես սևեռուն, թե անմեկնելի ֆետիշ,
Չի խուսափում նահանջելուց քո խելառ հետերան։

Քեզ չտեսնելու համար
Միայն կուրանալ է պետք՝
Հեռանալը չի փրկի։

Քեզ չհիշելու համար
Միայն ուրանալ է պետք՝
Մոռանալը չի փրկի։

Թեկուզ ամեն կիրակի
Ինձ էլ ոչ ոք չի գրկի,
Հույսով չապրելու համար
Իսպառ վերանալ է պետք՝
Միայն լալը չի փրկի։