Սիրո մասին

Արի կապենք իրար մի գերանից
Ու գետը գցենք՝
Մի հոսանքով ու մի հունով լողանք։

Կամ էլ դառնանք երկու գարշելի իժ
Եվ հալածենք իրար,
Բայց նույն քարերով ու դաշտերով սողանք։

Փակվենք մի ամայի քարանձավում,
Տխուր մտորելով
Իրար գրկած՝ ցրտից, սովից դողանք։

Միայն թե միասին լինենք,
Ու այլևս իրար չհորինենք։

Այնտեղ, ուր սիրում էինք մենք,
Ուր մեր սիրտն էր մեզ տանում,
Բիրտ սատանան էր ապրում
Ու սատանիկներ ծնում։

Մինչ մենք լողում էինք անմեղ
Մեր երազների ձորում,
Չարը հալչում էր սարում
Ու դեպի գետակ ծորում։

Ու մի օր էլ բույն դրեց
Քո հախճապակե սրտում,
Դարձար սառցե արձանիկ
Իմ արևոտ դրախտում։

Դարձար անսիրտ, անզգացմունք,
Բայց չկորցրի հույսս ես,
Է՛լ ավելի սիրեցի,
Եվ չարն հուսահատ հանձնվեց։

Պատռեց կաշին, քայքայվեց,
Դարձավ անմարմին, անդեմք,
Լքեց վայրերը գողտրիկ,
Ուր իրար սիրում էինք մենք։

Ո՞վ ես դու։
– Չքնաղ երազ՝
Կյանքիդ պես բարդ,
Հոգուդ պես պարզ։

Ինչու՞ եկար։
– Որ ինձ սիրես՝
Փոթորիկի նման կրքոտ,
Կամ քնքուշ՝ մեղմիկ քամու պես։

Ե՞րբ կգնաս։
– Երբ դու մեռնես՝
Բուգերի պես անմահ դառնաս,
Կամ անցողիկ՝ մեր սիրո պես։

Հիմա հեռվից եմ գրում,
Հիշում եմ քեզ, կարոտում,
Անգամ տեսնում երազում
Ու քո մասին երազում։

Հիշում օրերի մասին,
Որ ապրեցինք միասին,
Ու տխրության շնչում
Քեզանով եմ շնչում։

Մխիթարում ինքս ինձ,
Թե կտեսնվենք նույնիսկ,
Պատսպարվում ստում
Ու շարունակ ստում։

Եվ դու ասես մոտիկ ես,
Թվում է կողքիս լինես
Եվ իմ հոգատար գրկում,
Երբ նկարդ եմ գրկում։

Եվ մտքում այդ նկարում
Ինձ եմ կողքիդ նկարում,
Ու ապրում քո սիրում,
Ու միայն քեզ սիրում։

Մեռնեի երանի՝ նայելով դեմքիդ,
Հայացքդ թախծոտ սեղմեի կրծքիս
Սև վարդի նման ու հետս տանեի։

Արցունքով թրջած մի տխուր ժպիտ
Այրվող ածուխով դրոշմեի կրծքիս
Ու քո ցավը խոր ես հետս տանեի։

Անխնա ցրտից սառած մատներից
Հպումներն անույշ՝ մեղքերիս նման,
Վերջին կրակի պես հետս տանեի։

Եվ հրաժեշտից առաջ մի վերջին
Անգամ աշխարհով մեկ գոչեի, հոգիս․
– Ես տեսա դրախտ մի աստվածային…
… աչքերդ էին։

Աշնան ևս մի առավոտ,
Կրկին քեզ մոտ եմ գալիս՝
Հայհոյելով ավտոբուսը,
Որ ինձ ճամփա չի տալիս։

Ինչ-որ մեկի պատուհանից
Իմ սիրած երգն է լսվում,
Կանգ եմ առնում այնտեղ մի պահ,
Լուռ, շշուկով արտասվում։

Մոտենում եմ այգուն ծանոթ,
Ուր շնիկիդ էինք թաղում…
Ա՜խ, երանի, երբ մանուկ էինք,
Այս այգում էինք, չէ՞, խաղում։

Նստում եմ նույն ճոճանակին,
Ուր մայրիկս էր տանում,
Ճոճանակն էլ ծերացել է՝
Արդեն հոգոց է հանում։

Եվ տերևներն ակացիայի
Լացում են անձրևի հետ,
Չեմ տխրելու, մտածում եմ,
Չեմ նայելու կրկին ետ։

Բայց նկատում եմ անուններ՝
Փորագրված ծեր ծառին,
Այստեղ է ծնվել սերը մեր՝
Սերը անմահ՝ քո ու իմ։

Ահա և դու… Վերջ երազին՝
Երեկն անցյալ է դարձել,
Պետք է մեր կյանքի օրագրում
Այսօրվա էջը բացենք։

Սուրբ անձրևները քեզանից սրբին,
Տարան իմ սիրած ջրաներկերը, 
Իմ՝ պարզ գույներից բարդությամբ ստացած 
Երանգներդ բյուր։

Եվ ուղիղ սիրուս փոխարեն տված կետ-գծիկներդ 
Այլևս միայն կետեր են թվում։  

Եվ այժմ, ահա, հարցում եմ ինքս ինձ, 
Թե ձմռան գալով 
Իմ ինքնամոռաց, խելառ հավքերը 
Ինչու չեն չվում։ 

Այնտեղ, ուր դու ես, նրանք փնտրում են 
Ամառներ անվերջ, անսպառ ջերմություն։  

Դու արհեստական գործվածքի նման 
Մի լվացքից ես քո գույնը կորցնում, 
Իմ սրտին թողած լաքաները քո 
Որքան տրորեմ, էլի չեն ացնում։  

Դու ծաղիկների համար անարժան, 
Դու այժմ բեմից քշված անտաղանդ, 
Բայց այնքան սիրված, այնքան հարազատ, 
Որ ի զորու ես իմ եկեղեցին դարձնել
Երբեմնի սիրո հուշերով
Քայքայող աղանդ։

Մի դարձրու անմեղ խոսքերը էլ մատի փաթաթան,
Ու եթե սիրտս կոտրել ես, փշուրներն հավաքիր,
Ես հոգնել եմ թափառել մայրամուտից լուսաբաց՝
Զզվեցրել են փողոցները էս անտեր քաղաքի։

Մի դարձրու իմ զգանցմունքները անլվա «պոլի շոր»,
Որ ամեն անցնող-դառնողը իր ոտքերը մաքրի,
Այլ հիմար խասյաթդ անցկացրու ֆիլտրերի միջով՝
Թող դեմքիցդ մաքրվի անլրջության ապակին։

Եվ անունը մի դարձրու իմ քեզ պատվո շքանիշ,
Քանի ինքդ չես դարձել դեռ իմ մարտի վետերան,
Գաղափար ես սևեռուն, թե անմեկնելի ֆետիշ,
Չի խուսափում նահանջելուց քո խելառ հետերան։

Քեզ չտեսնելու համար
Միայն կուրանալ է պետք՝
Հեռանալը չի փրկի։

Քեզ չհիշելու համար
Միայն ուրանալ է պետք՝
Մոռանալը չի փրկի։

Թեկուզ ամեն կիրակի
Ինձ էլ ոչ ոք չի գրկի,
Հույսով չապրելու համար
Իսպառ վերանալ է պետք՝
Միայն լալը չի փրկի։