Իր առաջին գրական փորձերը Դօրիանն արել է 15-16 տարեկանում՝ գրելով սիրո մասին «Տերևներ», «Խելագար» և «Չակերտից չակերտ» բանաստեղծությունները։ Սիրո մասին են նաև հեղինակի՝ հետագա 15 տարիներին գրված մի քանի տասնյակ բանաստեղծություններ, որոնք ներկայացվում են այս կայքում։
Խաղն էր մեր խաղացված ու հին,
Անծիր սիրո լցված կրքով,
Պահը, ինպես կավատուհի,
Ինձ վաճառեց գիշերը քո։
Եվ աչքերիս մրուրի մեջ
Դու կարդացիր մեղքեր միայն,
Դու կարդացիր դեռ չգրված
Իմ «Հույզերի անատոմիան»։
Ես լճացած քո մտքերին
Մատուցեցի սառույցով հյութ,
Ես տվեցի ցունամիներ
Քո անալյակ, աղի հոգուն։
Եվ հաշվեցիր մտահոգված.
«Խեր, շառ, Աստված»…
Խեր, շառ, էլ ի՞նչ,
Եթե արդեն, ցավոք սրտի, սիրել ես ինձ։
Դու այնտեղ, մի տեղ ես՝ հեռվում,
Ուր ծաղիկները անուշ սգերգով
Թաղում են իրար,
Ես այստեղ նրանց օղորմի եմ տալիս։
Դու այնտեղ ես, որտեղ
Քո ժանեկագործ անձրևանոցին
Տերևե անձրևներ են լալիս,
Որտեղ դու թեթև հպումով ճիտքի
Ոչնչացնում ես
Ասֆալտին նրբին ասեղնագործած
Պատկերն երկնքի։
Դու այնտեղ ես՝ մեռնող մշուշում,
Աշունում լալկան, տերյանյան,
Իսկ այստեղ, իմ հոգու աշունում
Սերերս են կանչում իրենց «Տեր ողորմեան»։
Չլքես,
Չթողնես ինձ թեկուզ մի պահ,
Ափիոնե
Գոյությանդ դադար չտաս…
Ես ճախրում եմ արդեն պոկվելով երկրից,
Ես ապրում եմ արդեն հաշվելով զանգերդ,
Չզրկես ինձ հանկարծ հուսալու մեղքից,
Որ անվերջ լսելու եմ սրտիդ զարկերը։
Ես ժպտում եմ արդեն գիշերվա դեմքին,
Զզվեցրած անկողնում նկարում պատկերդ,
Եթե չեմ տեսնելու քեզ երբեք կողքիս,
Ինձ կասես նախորոք, որ հանեմ աչքերս։
Ես խառնում եմ արդեն քնել-զարթնելը,
Ճմրթում եմ այսօրս, սպասում եմ վաղվան,
Եթե վաղը չկա, զգուշացրու ինձ, սերս,
Որ սկսեմ հորինել մեղեդին իմ թաղման։
Ես քայլում եմ այնտեղ, որտեղ զգում եմ սերդ,
Ես նայում եմ այնտեղ, ուր նայում ես դու,
Ինքնասպան են լինում միմիայն թույլերը,
Չլքես ինձ հանկարծ՝ ես մանկուց եմ թույլ։
Ափիոնե
Գոյությանդ դադար չտաս,
Չլքես,
Չթողնես ինձ թեկուզ մի պահ…
Անքեզ՝ առանց մանրէաչափ սիրահյուլե
Դառնում եմ ես ցավեսպառվող կործանամարդ,
Խառնում եմ ես մտամիջում քրտնաթթուդ
Իմ թքի հետ ու կուլ տալիս սպասումնահատ։
Ցանում եմ իմ հոգեհողում սերմնահոգի՛դ,
Ցատկում եմ ետ, մինչև նախորդ սիրագիշեր,
Լռավրձնով սկսում ցավող աչքերիս տակ
Արցունքների կարոտագիծ աղենշել։
Ու նախատում հնգօրեկան մշտարթունիս՝
Ներաշխարհից միշտ ուշացած հուզանետող,
Հրաժեշտի նենգապահին լույսի պես լուռ
Ու սենց անզուսպ բանահորդող լույսից հետո։
Ներսս ցավում ա, իմ ներսոլոգ,
Ո՞րն ա դեղս,
Քայքայվել եմ,
Չարորակ ուռուցք ա բուսնել տեղս։
Բախտի տվածը էլ չեմ ուզում՝
Բախտից խլածն ա ինձ պետք,
Սիրուն «յառլիկովը» քեզ ըլնի,
Խալխի չլածն ա ինձ պետք։
Քոքը տվել եմ, իմ փայտահատ,
Հոգուս կեսի,
Դրսից ջահել,
Ալևոր եմ արդեն դառել ներսից։
Ճակատիս գրածն էլ չեմ ուզում,
Ջրի բերածն ա ինձ պետք,
Ինձ սիրող մարդու սերը սպանի,
Ուրիշի սիրածն ա ինձ պետք։
Մեղքս գալիս եմ, իմ խղճաբույժ,
Վերքս փակիր,
Ձեռքս կոտրել եմ,
Դու քո ձեռքով թույնս սարքիր։
Մի գիշեր եկար,
Մտար իմ սենյակ,
Եվ տեսար, որ ես
Քնած եմ մենակ։
Նստեցիր կողքիս
Սկսեցիր երգել,
Իսկ երբ քեզ տեսա,
Ուզեցի գրկել,
Չքվեցիր հանկարծ
Ու ես հասկացա,
Որ երազ էր դա,
Իսկույն արթնացա
Եվ տեսա, որ դու
Նստած ես կողքիս,
Ուզեցի գրկել…
Երազ էր կրկին։
Մենք ամենից շատ անրջում ենք, երբ
Հեռու ենք անչափ մեր անուրջներից,
Ես կուզեի ձեռքով հպվել քո ձեռքին՝
Դա էլ է խրթին։
Ես կուզեի ապրել գիշերները խորթ՝
Երկչոտ գգվելով քո մերկ ուսերին,
Մատներդ քնքուշ զգալ վարդերիս մեջ՝
Դա էլ չէ դյուրին։
Ծարավ շուրթերդ ամեն առավոտ
Կուզեի թրջել համբույրով հազար,
Բայց բախտս համառ դա էլ դարձրեց
Այնքան անհնար։
Երբ կանգնած էի լեռան գլխին
Դու պարան դառար,
Իջեցրիր փորձանքի բնից
Ինձ հեռու տարար։
Դեպի հրաշք դաշտավայրեր,
Երկրային եդեմ,
Ուր մի չքնաղ գեղեցկուհի
Ելավ դեմ առ դեմ։
Բռնեց ձեռքս, իր հետ տարավ
Գետի մոտ վարար,
Ինձ համբուրեց, սակայն այդժամ
Դու պարան դառար։
Կապեցիր ինձ կասկածներում,
Ուր սերն է մեռնում։
Չգիտեմ՝ լավ է արդյոք, որ
Պարան ես դառնում։
Դու՝ այնքան նման ինքդ քեզ,
Ինքդ քեզնից այնքան տարբեր,
Որ անգամ ես՝
Կես-իմաստուն ու կիսախենթ,
Քեզ վերլուծելով եմ տարվել։
Ու կոչելով ինքս ինձ պոետ,
Ավելի շատ դարձել եմ Ֆրեյդ՝
Քո երազներում խճճված,
Անհաշտ իրականության հետ։
Ես, քեզ վաղուց արած անգիր,
Քո հասարակ բայց նաև բարդ էության մեջ
Գտնում եմ միշտ նոր ծածկագիր։
Տեսնես ո՞վ ես առհասարակ
Եվ ինձ համար։
Գուցե հիմա ինքդ էլ մտքում
Տալիս ես քեզ նման մի հարց՝
Շաղկապելով մտքերը իմ
Ու արարքները անշաղկապ՝
Չես գտնում ընդհանուր մի բան…
Վերլուծիր այս,
Վերլուծիր այն։
Վերլուծությունն՝
Անդադար կրկնվող խնդիր
Տարրական թվաբանությամբ,
Բայց անհայտներով բազմաթիվ։
Թույլ կտա՞նք ճանաչել իրար,
Կհեշտացնե՞նք ինքներս մեզ,
Թե մեզ սպասվում է գժանոցն,
Ինչպես, գիտես՝ որ գրքի մեջ,
Որտեղ, հիշի՜ր, մեզպեսները
Գտան իրար,
Որտեղ, հաստա՜տ, մեզպեսները
Իրար չէին կարծում խելագար։
Ապրում առանց վերլուծության,
Այլ սեփական հոգեբանի
Դեղատոմսերի համաձայն։
Ա՜խ, անհանգիստ, կենսահարամ
Զգացմունքների իմ սահարան
Վաղ է տապում՝
Ձմեռ է դեռ։
Եվ ինձանից մի քանի գրամ
Օրեր առաջ թրթուր դառած
Շատ է շտապում
Դառնալ թիթեռ։
Այն ավազե ժամացույցին
Փնտրում է կորած սլաքներ
Ու չի գտնում,
Փորձում է նորից գուշակել,
Թե ամեն մի լուսանալուց
Հետո կրկին
Խի է մթնում։
Սպասում է այն, թե երբ պիտի
Գրկի կրկին
Լուսե մի օր
Իր սրինգին։
