Չափածո

Լռությունն իր կտրուկ շեշտը դրել է,
Լցրել սենյակս երգերով իր լալ,
Բայց, Տեր իմ, ինչ հեշտ է գրքեր գրելը,
Ու որքան դժվար է կենտրոնանալ։

Երբ հոգսն է հոգած, ու ժամն է պարապ,
Ու միտքդ խառնող էլ ոչինչ չկա,
Ծնվում է կարծես մի նո՛ր գործ չարած,
Չի գործում ինչ-որ հյուսվածք կամ մկան։

Սկսում է ասես միլիոն միջատ
Երգեր տարաձայն բզզալ քո ներսում,
Աստծո շալակից՝ աստղերից իջած,
Ինքդ քեզանից տող ես աղերսում։

Ու գլխիդ տալիս, ախր քիչ առաջ
Թվաց՝ ուշագրավ բան եկավ մտքիս…
Որոշում թողնել գրողի տարած
Քաղաքն ու փախչել հեռու աղմուկից։

Հեռու պահանջից ու կատարումից,
Ու արարումից հեռու ամենայն,
Ու շնչավորից, որ կապում է ինձ
Սարերից։ Դեպի հեռուն ամենա։

Հուսալով՝ գուցե մենության գրկում,
Հաջողվի ցրված մտքի վերջը տալ,
Ազատվել հազար խոհից կողմնակի,
Եվ կենտրոնանալ, և կենտրոնանալ։

Չեկար, արդեն գնում եմ, սպառել եմ սև-հեղուկս,
Գիտեմ, մի օր ասել ես՝ հասնեմ, գրեմ նամակ,
Չեկար, դե խոստանում եմ ջնջել մտքիցս անունդ,
Չեկար ու արժանի չես, խալխի հովի քաղաք։

Նեղված քեզ անիծում եմ, կորցնում նյարդերից քունս,
Երնեկ լիներ անեծքս՝ մնայիր դու անզավակ,
Շրջեիր այգուց այգի ու փնտրեիր օտար որդոց մեջ
Կորցրած հարազատին քո, ծեր ու մենակ քաղաք։