Ես արդեն խաչի վրա եմ, Լիակատար երջանկության, Էքստազի հասնելու համար, Մարդիկ, ձեզ մնում է միայն, Որ ծարաված իմ շուրթերին Քացախով թաթախած սպունգ տաք։ Սակայն անգամ մահվան մահճում Ինչ-որ մեկի թեթև ձեռքը չի իջեցնի կոպերը իմ, Սակայն անգամ լուռ շնթռած իրեն որջում Ինչ-որ մեկը պիտի բախվի իմ հայացքին։ Հա, ես պիտի լռեմ անգամ, Երբ վերքերս սկսեք լվալ Դուք ջրածնի հիդրօքսիդով, Դառը խոսքերին պատասխան Ես պիտի տամ միշտ ժպիտով։ Դուք ստոր կամ արդար, ով էլ որ լինեք, Ծամած-չհաշված կարծիքների դեմ Սովոր եք հեզ-հեզ գլուխ խոնարհել, Դուք հարազատ եք լոկ տոն օրերին, Ճարտարախոս եք, բայց դատարկաբան, Եվ բարդ ընտրության առաջ կանգնելով` Պիտի միաձայն գոչեք. «Բարաբբան»։
2007
Բարև, մայրիկ, եկա կրկին
Բարև, մայրիկ, եկա կրկին Ու փարվեցի քո ջերմ կրծքին, Գիտես այդժամ թվաց մի պահ, Թե աշխարհում ոչ ոք չկա Մեզնից բացի։ Իմ կարոտած հոգուն դարման Դարձավ անույշ «Բարև, բալան», Ու գրկիդ մեջ ծորաց անձայն Մի մեղեդի երջանկության Թաքուն լացի։ Դու շոյելով վարսերս շեկ՝ Շշնջացիր. «Որդիս, ներս եկ, Կարոտել էի դեմքդ լուսե, Բյուր-անհամար օր եմ սպասել Վերադարձիդ»։ Հա, ես էլ, մայր, գիտես անշուշտ, Հոգսն է պահի լափում անկուշտ Օրերը իմ ու դեռ ավաղ Շատ կլափի՝ պիտի գնամ, Եկա այցի։
Արևոտ մի օր
Արևոտ մի օր եմ ես ուզում հիշել,
Երբ ալևոր թախիծն իմ թաքցրած՝
Բարևով կայտառ կդիմավորեմ
Կարևոր ու այնքան սիրելի մարդկանց:
Ապրելու համար
Ապրելու համար այս գորշ աշխարհում
Մենք մեր սեփական կյանքն ենք հնարում,
Մենք մի անձնական առասպել ունենք։
Զսպելու համար հուզմունքներն անխիղճ,
Գործում ենք միայն մի փոքրիկ ոճիր՝
Մենք մի լուռ վայրում արտասվել ունենք։
Մե՛ր խաղն ենք խաղում մենք՝
Ո՛չ սևերի, ո՛չ սպիտակների,
Ոչ թշնամուն ենք մատնացույց անում,
Ոչ ի ցույց հանում մեր ընկերներին,
Ու ցավոք սրտի, թե բախտի բերմամբ
Անտեսվել ունենք։
Մենք՝ հիմարներս,
Որ մեր սեփական եսը հորինված,
Դառն, արհամարված,
Պարգևի պես ենք Աստծուց ընդունում,
Տենչում ենք մի բան՝
Կոչվել...
Անզգուշորեն և ամենքին
O, très charmant, Որ գաղտնիքդ «միմիայն ինձ» վստահեցիր՝ Ողջ աշխարհին վստահելուց հետո միայն։ Ես շոյված եմ, Թեկուզ և դու շոյում ես շատ անզգուշորեն և ամենքին՝ Իսկական պոռնիկի նման։ Վերջապես քո այդ ժպիտը, dolce vita-ն Ափսեի վրա ինձ տալը քայլ էր հիմար, Ա՜խ, պարզապես դու չգիտես, դեռ դհաս ես, Որ երբեմն մարդիկ գիտեն չհավատալով` հավատալ, Որ երբեմն մարդիկ գիտեն խորհուրդներ տալ, Լոկ որպեսզի զգույշ հետևեն՝ Ինչպես են ազդելու դրանք, Որ երբեմն մարդիկ գիտեն խորհուրդներ տալ՝ Գերազանցությունն իրենց սեփական Ստուգելու համար։ Քեզ թվացել է, սիրելիս, Որ բավական է լինել կոկետ, Քաղցրահունչ ձայնով, Անգիր իմանալ մի քանի ճոռոմ, Կարծրատիպ դարձած արտահայտություն Եվ քեզ կսիրեն, Քեզ կհավատան։ Բայց ասացի, չէ՞, որ մարդիկ իրենց Գերազանցությունն ապացուցելով, Իրենց փորձելով են տարված, հարկավ, Իսկ դու փորձում ես դա չնկատել, Իսկ դու դեռ, ավաղ, տհաս ես, my love։
Քեզ չտեսնելու համար
Քեզ չտեսնելու համար Միայն կուրանալ է պետք՝ Հեռանալը չի փրկի։ Քեզ չհիշելու համար Միայն ուրանալ է պետք՝ Մոռանալը չի փրկի։ Թեկուզ ամեն կիրակի Ինձ էլ ոչ ոք չի գրկի, Հույսով չապրելու համար Իսպառ վերանալ է պետք՝ Միայն լալը չի փրկի։
Հանդիպում
Իմ լալագին տողերին
Պատասխան գրող փերի,
Սպասում եմ, մինչև ճամփան
Քեզ նորից ինձ մոտ բերի։
Որ կոպերիս տակ սառած
Կաթիլներն անգույն, աղի
Ցամաքեն իսկույն՝ զգալով
Ջերմությունը ծիծաղիդ։
Ու ծածկվի հոգիս թեթև
Հանգստության շղարշով,
Որի հանդարտ ստվերի տակ
Դժոխքն անգամ թվա զով։
Մի հունվար էլ առանց ինձ
Մի հունվար էլ առանց ինձ Ու քեզ նորից կթվա, Թե ես եմ ձյունել շեմին։ Թե այդ ես եմ օրորում Սառած ճյուղերը անձայն, Պատուհանիդ նկարում Դյութիչ պատկերներ ձմռան։ Կթվա, որ անկրակ, Դու ինձանից ես մրսում Ու բրդյա ձեռնոցներով Իմ փաթիլներն ես որսում։ Կտխրես, անշուշտ, գիտեմ, Ինձ ամենուր կփնտրես, Ինչպես ես եմ ամեն օր Պարզ իրերում գտնում քեզ։
Դու այնտեղ, մի տեղ ես
Դու այնտեղ, մի տեղ ես` հեռվում, Ուր ծաղիկները անուշ սգերգով Թաղում են իրար, Ես այստեղ նրանց օղորմի եմ տալիս։ Դու այնտեղ ես, որտեղ Քո ժանեկագործ անձրևանոցին Տերևե անձրևներ են լալիս, Որտեղ դու թեթև հպումով ճիտքի Ոչնչացնում ես Ասֆալտին նրբին ասեղնագործած Պատկերն երկնքի։ Դու այնտեղ ես` մեռնող մշուշում, Աշունում լալկան, Տերյանյան, Իսկ այստեղ, իմ հոգու աշունում Սերերս են կանչում իրենց «Տեր ողորմեան»։
Եթե դու ինձ թողնես
Եթե դու ինձ թողնես անբուժելի մի վերք, Որը ես չեմ լվա ռիվանոլով, Իմացիր` կթողնես մի ամբողջ տիեզերք, Ոչ մի խռովք։ Ու եթե շողերից «կենարար արևի» Գոլորշանաս կյանքիցս կամաց-կամաց, Միայն լույս կսփռես հոգուս ստվերոտ Ու միգամած։ Քո ներկայությամբ ոգելից արբեցնելուց հետո՝ Բացակայությամբդ բուժիչ կապաքինես, Ու թե կարծես, որ թողեցիր ինձ միայն դառնահամ, Չմտածես՝ կարևորը, որ միշտ իմ քիմքին ես։
