Անզգուշորեն և ամենքին

O, très charmant,
Որ գաղտնիքդ «միմիայն ինձ» վստահեցիր՝
Ողջ աշխարհին վստահելուց հետո միայն։

Ես շոյված եմ,
Թեկուզ և դու շոյում ես շատ անզգուշորեն և ամենքին՝
Իսկական պոռնիկի նման։

Վերջապես քո այդ ժպիտը, dolce vita-ն
Ափսեի վրա ինձ տալը քայլ էր հիմար,
Ա՜խ, պարզապես դու չգիտես, դեռ դհաս ես,
Որ երբեմն մարդիկ գիտեն չհավատալով` հավատալ,
Որ երբեմն մարդիկ գիտեն խորհուրդներ տալ,
Լոկ որպեսզի զգույշ հետևեն՝
Ինչպես են ազդելու դրանք,
Որ երբեմն մարդիկ գիտեն խորհուրդներ տալ՝
Գերազանցությունն իրենց սեփական
Ստուգելու համար։

Քեզ թվացել է, սիրելիս,
Որ բավական է լինել կոկետ,
Քաղցրահունչ ձայնով,
Անգիր իմանալ մի քանի ճոռոմ,
Կարծրատիպ դարձած արտահայտություն
Եվ քեզ կսիրեն,
Քեզ կհավատան։

Բայց ասացի, չէ՞, որ մարդիկ իրենց
Գերազանցությունն ապացուցելով,
Իրենց փորձելով են տարված, հարկավ,
Իսկ դու փորձում ես դա չնկատել,
Իսկ դու դեռ, ավաղ, տհաս ես, my love։