Եթե դու ինձ թողնես անբուժելի մի վերք,
Որը ես չեմ լվա «Ռիվանոլով»,
Իմացիր՝ կթողնես մի ամբողջ տիեզերք՝
Ոչ մի խռովք։
Ու եթե շողերից կենարար արևի
Գոլորշանաս կյանքիցս կամաց-կամաց,
Միայն լույս կսփռես հոգուս ստվերոտ
Ու միգամած։
Քո ներկայությամբ ոգելից արբեցնելուց հետո,
Բացակայությամբդ բուժիչ կապաքինես,
Ու թե կարծես, որ թողեցիր ինձ միայն դառնահամ,
Չմտածես՝ կարևորը, որ միշտ իմ քիմքին ես։
