Դու գիտես ինձ բուժել,
Ներխուժել խոռոչները հոգուս,
Դու վերքերս նորից պատռված
Ներծծվող թելերով ես կարում:
Սատանա,
Դու հետին մտքերն իմ գիտես
Դպրոցում սովորած երգի պես,
Դարանած, չսպանած մի հրեշ
Դեռ կրակ է շնչում մեր մեջ:
Ինչ զարդեր եմ կրում ես այսօր,
Ինչ շորեր է սրտիս հագին,
Անիծյալ, տառ առ տառ գիտես,
Ամեն ինչ արել ես անգիր:
Պարզ է՝ մինչ դեղն հորինելը,
Պետք է, որ հորինեիր մի ախտ,
Բայց ինչու՞, ինձ ասա, ես դարձա
Միակ փորձարկման առարկադ:
Եվ ինչու՞ քանի կանք, տականք,
Եռակցել են ասես ինձ ու քեզ,
Իմ դաժան, իմ խուժան աստված,
Իմ ամուլ, շնացած երկրորդ ես:
2007
Հեռու ենք անչափ
Մենք ամենից շատ անրջում ենք, երբ
Հեռու ենք անչափ մեր անուրջներից,
Ես կուզեի ձեռքով հպվել քո ձեռքին,
Դա էլ է խրթին։
Ես կուզեի ապրել գիշերները խորթ՝
Երկչոտ գգվելով քո մերկ ուսերին,
Մատներդ քնքուշ զգալ վարդերիս մեջ,
Դա էլ չէ դյուրին։
Ծարավ շուրթերդ ամեն առավոտ
Կուզեի թրջել համբույրով հազար,
Բայց բախտս համառ դա էլ դարձրեց
Այնքան անհնար։
Ես այլևս դադարում եմ երգել
Ես այլևս դադարում եմ երգել,
Սոխակները մեռան իմ հոգում,
Ինչ-որ մեկն ինձանից թաքուն ներկեց
Հոգիս տրտմության գույն։
Եվ արդեն իսկ դադարում եմ սիրել
Սերս ծալում հուսահատ, դնում մի կողմ,
Ինձ վերջերս մի բան է նվիրել՝
Սիրահալած մի հողմ։
Իսկ վաղվանից կդադարեմ ժպտալ,
Կսովորեմ կրել մշտամորմոք թախիծ,
Դրանից հեշտ կարծեմ ոչինչ չկա,
Այդպես է ասել ինձ։
Պարզապես մի օր դադարել ապրել,
Երգել, սիրել, ժպտալ նույնիսկ…
Պատճառները թեև ինքս էլ չգիտեմ,
Ինչ-որ մեկը, սակայն, դա է ուզում ինձնից։
Հոգու մերկապար
Երդման տակ վաղավճիռ
Ու, կարծում էի, սուտ,
Հոգիս քեզ համար
Մերկապար է պարում,
Եվ ամեն սխալ շեշտ,
Կամ սխալ հարցադրում,
Կամ սխալ շարադրանքն իմ մտքերի
Մեր բազմագանձ հայերենում
Սկսել է կրել մեկ անուն՝
Երդմնազանցություն։
Եվ նոր եմ սովորում մի հին արվեստ,
Որ յոթնաչափություն են մարդիկ կոչում,
Եվ կիրառում հաճախ
Մեկը կտրելու արվեստից առաջ,
Եվ նոր եմ սովորում ես անկախ ինձանից
Ինձանից զգուշանալ,
Խոսելիս՝ ուշանալ,
Բայց ուշադիր խոսել։
Եվ տալ լեզուս
Հոգուս, սրտիս
Հավերժ գործածության։
Մի բան ասա
Մի բան ասա, թե չէ
Ինձ թվում է՝ մեր մեջ
Մի իսկական վեճ է։
Ինձ թվում է անփորձ ու պարզամիտ
Նորապսակների պես
Վիճել ենք դու և ես։
Եվ եղել է չնչին մի պատճառ՝
Ես քեզ համար կազմել էի ամբողջ բառարան,
Դու՝ չցանկացար ասել թեկուզ մեկ բառ։
Եվ քավության կարիք զգացիր,
Եվ քավելու անկարողություն,
Նեղված մանկան պես ուսիս հպվեցիր
Ու չասացիր նորից…
Լռությանդ դիմաց սպասում էիր գուցե
Որ կստանաս պատիժ,
Ու երբ տեսար ինձ խաղալով
Խաղալիքով ուրիշ,
Կարծեցիր, թե դա է,
Թե ես նույնպես սովորել եմ
Քեն պահել։
Սխալ կարծեցիր։
Չկա քո բանալին
Չկա քո բանալին։
Երբեմն թվում է, թե ճանաչում եմ քեզ,
Վաղուց, չափազանց վաղուց,
Սակայն միևնույն է մնում ես դեռ
Չբացված զարդատուփ՝
Լեցուն առեղծվածներով,
Բայց սենտիմենտալ,
Աստվածներով լեցուն,
Բայց աթեիստական,
Ու չափազանց գաղտնի,
Չափազանց բարդ,
Իմ սահմանափակ
Երևակայության համար։
Ինձ մնում է հիշել
Միայն «Մալլհոլանդ դրայվ»
Ու հասկանալ մի բան
Որ ես, ով էլ լինեմ,
Որոշ բաներ, ցավոք,
Չեմ կարող հասկանալ։
Դու մի հին վարպետի գլուխգործոց,
Դու այդքան պարզորոշ, բայց անհասկանալի,
Որ ես՝ թվում է փորձառու փականագործ,
Ի զորու չեմ գտնել քո բանալին։
Պրետ-ա-պորտե
Հորինեցի ես ամբողջ մի սոնատ,
Մինչ մեր մեջ ընդամենն ակորդ էր,
Հանձնեցի հանրության դատին
Զգացմունքը մեր պրետ-ա-պորտե։
Եվ դարձանք մենք վարդ ու սոխակ,
Եվ դարձանք մենք Ռոմեո-Ջուլիտ,
Ծաղիկներն ու ծափերն հավաքած
Պահեցինք հորինված սիրո հետ։
Խոսքին, շշուկին նենգամիտ,
Չարակամությանն ամբոխի անսանձ,
Հաջորդեց միայն կարմիր վարագույր,
Եվ խոր ռեվերանս։
Մենություն
Շնորհակալ եմ մենություն,
Որ տալիս ես ինձ հանգեր,
Որ դառնում ես ինձ ընկեր։
Ինձ խղճալուդ,
Ու երբեք չտրտնջալուդ,
Ինձ սիրելու,
Բայց հավերժ քեզ չկապելու,
Եվ կողքիս ապրելուդ համար,
Շնորհակալ եմ քեզ՝ մենություն։
Նաև, լսիր,
Երջանկության համար նույնպես
Քեզ հազար միլիոն մերսի։
Բաժանում
Չար, անխնա բախտ՝ նենգ ու բանսարկու,
Ինչու ես այսպես դու ինձ հետ վարվում,
Ես նոր սկսեցի սիրել այս կյանքում,
Բայց նո՞ր բաժանել սովորեցիր դու։
Հապա էլ ինչու՞ մանկան պես անմիտ,
Որ նոր սովորած բառն է կրկնում,
Իմ սիրամորմոք սրտի համար ես
Հար ու անդադար կրկնում. «Բաժանում»։
Գիշերն էր լի նոստալջիով
Գիշերն էր լի նոստալջիով, Մտքերը պարուրել էին ինձ էլ, Խոհերն, անշուշտ, միսս աշխարհից Ավելի լավ անկողնակից են։ Ես հաշվեցի ու չստացա, Չպարզեցի, թե այդ ինչից է, Որ իմ թախիծն ու քո ծիծաղն Այլ մայրերից, բայց նույն հորից են։ Գիշերն էր լի լռությունով, Բայց ես լսում էի մեկի ձայնը. - Ինձ չկապվես, էլ չխաբվես Մեղեդային այս լռությանը։ Եվ հասկացա, որ չպեղած Իմ տագնապի պատճառը այն է, Որ դու սպասում ես թաղումին, Իսկ ես սպասում եմ հարությանը։
