Սևը մեզ մոտ մոդայիկ էր, Ու գլխիս սև էր եկել, Բախտը իմ երկերեսանի Փորձում էր երես թեքել: Ու դառնագույն տագնապս կույր Հայացքն էր ինձանից փախցնում, Կյանքն ինձ, ինչպես գրկի մանկանն, Վշտի կրծքով էր իր սնում: Ու թվում էր լույսը պայթյուն, Անձրևնհեղեղ, քունը վախճան, Ձեռքս ձեռքից բաց չէր թողնում Միայն վախս անդավաճան: Մեկն ինձ համար արճիճ թափեց. «Չեմ նախանձում, սևդ է եկել»: Ես ժպտացի. «Ռեխդ փակիր, Սևն, ախր, շատ մոդայիկ է»:
Չափածո
Կես բերան
Կես բերան շուլուլիր մորմոքս, Պատռվել է, սառում եմ, ցուրտ է, Մրսացրել եմ հենց էն մի թոքս, Որով կյանքն էի շնչում ես թեթև։ Կես բերան աչքերիս թոզ փչիր՝ Ավելի լուսավոր է խավարը, Թող որ ես չիմանամ, թե ինչին, Սակայն մեկ է սկսեմ աղոթել։ Կես բերան ներարկիր հավատը, Թե հատվում են երկու զուգահեռ, Ես մտքում դառնամ մեր կավատը, Չի լինում, բայց ասեմ. «Ի՞սկ եթե…»։
Թող երեսդ ինձ
Թող երեսդ ինձ, ես խոստանում եմ աստառդ չուզել, Ու թող ինձ քո կյանք, ես խոստանում եմ գնալ վաղ թե ուշ, Թող նայեմ միայն քո ցուցափեղկին, չմտնեմ խանութ, Չդառնամ երբեք անիմաստ, անպետք փեշիդ կպած փուշ։ Դեգերեմ մենակ, բայց թող ինձ երբեք գրկած չտանես, Թող քերեմ հոգուս պատերին կպած խոսքերը վերջին, Բայց հարկադրաբար չլսես հանկարծ, լուռ ականջ չանես, Թող շատ չլինեմ երբեք քեզ համար, թող լինեմ «ոչինչ»…
Դուք լռությունը իմ ներեք
Դուք լռությունը իմ ներեք անաղուհաց, Օտարացրել է երևի մեզ բաժանումը, Ես անցյալի ավերակի տակ ձեզ թողած՝ Իմ ներկայի դղյակներում կորցրել եմ քունս։ Եվ մոռացումը իմ ներեք մանուկ, անհաս, Ա՜խ, գոնե էն սիրուն աչքերիս խաթր… Թե չէ հոգուս, վաղուց ձեզ կորցրած, Թվում է, թե կորցրել է իր ղսմաթը։
Մի հունվար էլ առանց ինձ
Մի հունվար էլ առանց ինձ Ու քեզ նորից կթվա, Թե ես եմ ձյունել շեմին։ Թե այդ ես եմ օրորում Սառած ճյուղերը անձայն, Պատուհանիդ նկարում Դյութիչ պատկերներ ձմռան։ Կթվա, որ անկրակ, Դու ինձանից ես մրսում Ու բրդյա ձեռնոցներով Իմ փաթիլներն ես որսում։ Կտխրես, անշուշտ, գիտեմ, Ինձ ամենուր կփնտրես, Ինչպես ես եմ ամեն օր Պարզ իրերում գտնում քեզ։
Հույզերի անատոմիա
Խաղն էր մեր խաղացված ու հին, Անծիր սիրո լցված կրքով, Պահը, ինպես կավատուհի, Ինձ վաճառեց գիշերը քո։ Եվ աչքերիս մրուրի մեջ Դու կարդացիր մեղքեր միայն, Դու կարդացիր դեռ չգրված Իմ «Հույզերի անատոմիան»։ Ես լճացած քո մտքերին Մատուցեցի սառույցով հյութ, Ես տվեցի ցունամիներ Քո անալյակ, աղի հոգուն։ Եվ հաշվեցիր մտահոգված. «Խեր, շառ, Աստված»… Խեր, շառ, էլ ի՞նչ, Եթե արդեն, ցավոք սրտի, սիրել ես ինձ։
Դու այնտեղ, մի տեղ ես
Դու այնտեղ, մի տեղ ես` հեռվում, Ուր ծաղիկները անուշ սգերգով Թաղում են իրար, Ես այստեղ նրանց օղորմի եմ տալիս։ Դու այնտեղ ես, որտեղ Քո ժանեկագործ անձրևանոցին Տերևե անձրևներ են լալիս, Որտեղ դու թեթև հպումով ճիտքի Ոչնչացնում ես Ասֆալտին նրբին ասեղնագործած Պատկերն երկնքի։ Դու այնտեղ ես` մեռնող մշուշում, Աշունում լալկան, Տերյանյան, Իսկ այստեղ, իմ հոգու աշունում Սերերս են կանչում իրենց «Տեր ողորմեան»։
Եթե դու ինձ թողնես
Եթե դու ինձ թողնես անբուժելի մի վերք, Որը ես չեմ լվա ռիվանոլով, Իմացիր` կթողնես մի ամբողջ տիեզերք, Ոչ մի խռովք։ Ու եթե շողերից «կենարար արևի» Գոլորշանաս կյանքիցս կամաց-կամաց, Միայն լույս կսփռես հոգուս ստվերոտ Ու միգամած։ Քո ներկայությամբ ոգելից արբեցնելուց հետո՝ Բացակայությամբդ բուժիչ կապաքինես, Ու թե կարծես, որ թողեցիր ինձ միայն դառնահամ, Չմտածես՝ կարևորը, որ միշտ իմ քիմքին ես։
Ես տեսա Նահապետ Ղուշչյանին
Ես տեսա Նահապետ Ղուշչյանին՝ Քայլում էր ասես ոչինչ չի եղել, Փնտրում էր, ամա՜ն, Աստված ոչ անի, Ինձ պես դեռահաս, պարզամիտ տղերք։ Քայլում էր խելառն, ինչպես տրանսֆորմեր՝ Վերածված մաշված ու կուզիկ պապի, Որդեր էին սողում կոպերից այտեր (վերջինը ճիշտ չէ, բայց թվաց աչքիս)։ Շտապում էր՝ գուցե աշխատում է դեռ, Եթե չէր փախչում սեփական քայլքից, Հագուստն էր մաշված (վաղու՜ց է գնել), Անխիղճը գոնե արդուկեր կարգին։ Ճաղատ էր մասամբ, կնճիռին՝ կնճիռ, Հաստատ Բուկովսկին պայուսակի մեջ, Անվերջ կրկնվող պահի պես չնչին, Չնչին պահի պես՝ կրկնվող անվերջ։ Քայլում, չէր տեսնում անցում, լուսացույց, Մարդկանց չէր տեսնում (գուցե կատարա՞կտ), Անտերը տեսնես երբվանի՞ց՝ վաղու՞ց Ջահել չէր փնտրում աչքը չորս արած։ Վաղու՞ց, երբվանի՞ց չէր փնտրում արկած, Ու երջանկություն չէր խնդրում կյանքից, Երբվանի՞ց սկսեց երազել քիչ ցավ, Ինչպես ասում էր իր այդ Բուկովսկին։ Ու իրականում ի՞նչ էր, ի՞նչ դառավ, Ինչպե՞ս ազատվեց իր փուչ պարծանքից, Կա՞ կողքին արդյոք մի դժբախտ պառավ, Ով չի ճանաչում՝ անիծում է ինձ։ Հանուն ու՞մ է դեռ թափառում այսպես՝ Մեռնելը կրկին թողնելով վաղվան, Երազանքների հետ իր ի՞նչ պատահեց, Բա՞ հին պլանները որտեղ են թաղված։ Ի՞նչ անունով է ինքն իրեն կոչում, Ու հուշերի մեջ ո՞վ կա, ո՞վ չկա, Ի՞նչ… Ու մեքենան թեքվեց այլ փողոց, Ու հեռախոսիս ծանուցում եկավ… Տեսա՝ ինչպես էին երկու դեռահաս «Ֆաք» գրում չասեմ, թե ում արձանին, Ահ, մեկ էլ կարծեմ այդ օրը տեսա Անունը ի՞նչ էր… Դե՝ էն Ղուշչյանին։
Ափիոնե
Չլքես, Չթողնես ինձ թեկուզ մի պահ, Ափիոնե Գոյությանդ դադար չտաս… Ես ճախրում եմ արդեն պոկվելով երկրից, Ես ապրում եմ արդեն հաշվելով զանգերդ, Չզրկես ինձ հանկարծ հուսալու մեղքից, Որ անվերջ լսելու եմ սրտիդ զարկերը։ Ես ժպտում եմ արդեն գիշերվա դեմքին, Զզվեցրած անկողնում նկարում պատկերդ, Եթե չեմ տեսնելու քեզ երբեք կողքիս, Ինձ կասես նախորոք, որ հանեմ աչքերս։ Ես խառնում եմ արդեն քնել-զարթնելը, Ճմրթում եմ այսօրս, սպասում եմ վաղվան, Եթե վաղը չկա, զգուշացրու ինձ, սերս, Որ սկսեմ հորինել մեղեդին իմ թաղման։ Ես քայլում եմ այնտեղ, որտեղ զգում եմ սերդ, Ես նայում եմ այնտեղ, ուր նայում ես դու, Ինքնասպան են լինում միմիայն թույլերը, Չլքես ինձ հանկարծ՝ ես մանկուց եմ թույլ։ Ափիոնե Գոյությանդ դադար չտաս, Չլքես, Չթողնես ինձ թեկուզ մի պահ…
