Չար, անխնա բախտ՝ նենգ ու բանսարկու,
Ինչու ես այսպես դու ինձ հետ վարվում,
Ես նոր սկսեցի սիրել այս կյանքում,
Բայց նո՞ր բաժանել սովորեցիր դու։
Հապա էլ ինչու՞ մանկան պես անմիտ,
Որ նոր սովորած բառն է կրկնում,
Իմ սիրամորմոք սրտի համար ես
Հար ու անդադար կրկնում. «Բաժանում»։
Չափածո
Վերջին մերձավորս
Ինչ ճյուղիցս պոկվեց, ընկավ վերջին մերձավորս, Չի դիմանում հոգիս տոպրակի մեջ կաշվե, Հայր մեր, ինձ գոնե մոտավոր ասա մահվան օրս, Որ սկսեմ անհամբեր ես օրերը հաշվել։ Որ սկսեմ անտարբեր լինել տառապանքիս հանդեպ, Դադարեմ գուշակել՝ ինձ ինչ է պակասում, Որ անխուսափելի ազատումին միայն սպասեմ, Ինչպես, երբ մանուկ էի, Նոր Տարուն էի սպասում…
Փորձենք նորից
Սերն այլևս չկա, ես սառել եմ, Ու տձև պատրանքի կավից, Որ տվել ես, փորձում եմ ծեփել ինձ Քեզանից ավելի լավին։ Հավատալ, իբր այս անգամ այլ է, Իբր չեմ խաբվելու նորից, Իբր ես չգիտեմ՝ ուր թքում ես, Խմում ես հենց այն ջրհորից։ Փորձելով մեզ մաշող այս կապանքը Պահպանել, ձգձգել մի քիչ էլ (ասես ողջ իմ այս տառապանքը ինձ հերիք չէ, մի բան էլ դեռ քիչ է)՝ Ասել. «Շատ լավ, փորձենք, համաձայն եմ Շտկվելու ևս մեկ շանս տալ քեզ, Ես նորից նվիրվում եմ, ես քոնն եմ, Հաստատիր, որ խոզի վաստակ ես։
Աթարին
Ստում է, այ քեզ բան, ստելուց իր թանկ Կարծես չունի ոչինչ ամբողջ աշխարհում, Գիտի էլ՝ նկատում եմ, բերանը փակ Նայում է աչքերիս, խոսքեր չի ճարում։ Ու մեկ է, ես մի կյանք, մի ամբողջ քոռ կյանք, Մնում եմ էսպեսին դեռ հավատարիմ, Կողքիս լինեիր, տեսնեիր սա, կասեիր ինձ, տատ՝ Կպնում է սերը, ա՜խ, նաև աթարին։
Աղոթք II
Դու աստղերի այգու համրությունից հոգնած՝
Հուսահատ փափագո՛վ ստեղծեցիր, Տեր
Կյանքը
Իբրև համբերության բազմամյա ուսուցում,
Որ կդարձնի մեկին քեզ արժանի ընկեր։
Աղոթք I
Հայր մեր, ինձ ետ պահիր գոհ լինելու կրքից՝
Երջանկությունը սոսկ անցողիկ թմբիր է,
Միտք տուր, որ աշխարհը տեսնեմ՝ ինչպիսին կա,
Ու սիրտ, որ այն հենց այդպիսին սիրեմ։
Ինձ ցավեցնելիս
Ինձ ցավեցնելիս՝ ի՞նչ ես դանդաղում, Սպիտակ դագաղում լավ է, տեղ կա շատ, Ստերից քամած հյութը դառնավուն Չի օգնում, ու չի բուժում անաշան։ Ինձ ցավեցնելիս՝ ի՞նչ ես դանդաղում, Մաս առ մաս թաղում՝ ոչ ամբողջությամբ, Արյունս անխիղճ երակով մաղում, Շունչս վերածում զուտ շնչառության։ Ինձ ցավեցնելիս՝ ի՞նչ ես դանդաղում, Ու՞մ սերն ես քաղում սիրո իմ գնով, Ամենակործան, անազնիվ խաղում Դու՞ ես հաղթելու։ Ասա՛, մեկ էլ ո՞վ։ Ինձ ցավեցնելիս՝ ի՞նչ ես դանդաղում, Ի՞նչ ես հապաղում, եղի՛ր վճռական, Լավ է, լայն է իմ սպիտակ դագաղում, Քեզ է վախեցնում միայն ապագան։
Գամփռ Ջոն
Երբ տեսնում էր՝ վաղուց է արդեն գարուն, Ելնում էր տանիք ու ծխամորճով Երկնքում խուճուճ ամպեր նկարում Իմ պապը՝ պառավ կովբոյ Գամփռ Ջոն։ Անձրև էր լցնում իր սրտին մոտիկ Մարդկանց աշխարհին՝ ներքևում փռված, Հոգնած հառաչում էր հողի որդին՝ Կարոտն հառելով լեռներից լոռվա։ Բարև փոխանցում քամու հետ վաղվա՝ Թոռների ցանած դաշտերին անձև, Խնդրում նժույգից ցած իջնել մի պահ, Խոնավ մտրակով երաշտը սանձել։ Շոյում էր ամեն արձակած քուլան՝ Սիրո կարիքից հանկարծ չշտապեն, Գգվեն արևին, լույս ծծեն դանդաղ, Որ մարդն հովանա՝ չորս օր է տապ էր։ Ստվերներ էր տալիս ստվեր երազողին, Իջնում տանիքից ու ծխամորճով Օրորոցիս մոտ արև նկարում Իմ պապը՝ պառավ կովբոյ Գամփռ Ջոն։
Խնդիրներդ չլիր
Հյուսվածքներս է նա պատրաստ անել թելիկ–թելիկ, Ես իմ երկրորդ կեսին գիտեմ հինգ մատիս պես․ Աննան ասաց՝ խնդիրներդ չլիր, Հետո պիտի ավելի լավ ապրես։ Մղձավանջը օրվա քեզ կթվա թմբիր, Չես ճանաչի վաղը դու երեկվա գիժ-քեզ Հիշիր ինչն է ցավում, խնդիրներդ չլիր, Հետո պիտի ավելի լավ ապրես։ Ներես պիտի մի օր անցածին դավադիր, Ու մոռանաս պիտի օտարին աներես, Ցավդ մոտդ պահիր՝ խնդիրներդ չլիր, Հետո պիտի ավելի լավ ապրես։
Թամար
Ո՞րերորդ օրն ես արթուն լուսացնում, Կրակը ձեռքիդ՝ սպասելով, Թամար, Գիտեիր գրելու համար ծնվեցիր, Պարզվեց՝ ծնվեցիր ներելու համար։ Դու անարժանի դարձին սպասելով՝ Քանի՞ գիշեր է չունես հերթապահ, Բայց ներողություն կխնդրի՞ արդյոք, Որքա՞ն կսպասես, մի՞թե մինչ ի մահ։ Ու կարծում ես ե՞րբ կներես իրոք, Կարծում ես ներես, ու՞մ ետ կստանաս, Կարծում ես կտա՞ Աստված քեզ մի թոք՝ Թեթև կյանք շնչես ու հանգստանաս։ Կարծում ես հետո չի՞ կարի ստեր Դերձակդ անվարժ նոր ոճիդ հարմար, Այսքան ներելուց այդ ո՞վ է խերվել, Ժայռից նետվելը հե՞շտ չէր, այ Թամար։
