Ձեռքը դանդաղ իջեցրեց ազդրերիս ու զգացի թիկունքովս բարձրացող դողը, ցանկությունը: Սենյակի կիսամթի մեջ, մոմի լույսի տակ նրա մաշկը նարնջագույն երանգ էր ստացել ու ստվերները գեղեցիկ գծագրեր էին արել մարմնին: Կանգնել էի այնքան լուռ, ասես առաջին անգամ էի սիրով զբաղվում ու նրա ամեն մի համբույրի հետ ավելի էր խորանում շնչառությունս: Դադարեց համբուրել, մի քայլ ետ արեց ու սիրահարված հայացքով ոտքից գլուխ զննեց ինձ՝ նաև իրեն զննելու ժամանակ տալով: Աչքերին ընկած մուգ վարսերը, որոնք համարյա ուսերին էին հասնում, կուրծքը, որին ոչ մի մազ չկար ու գրգռված առնանդամը: Այնքան ցանկալի էր, այնքան գեղեցիկ: Ժպտաց, ու հաղթահարելով վրաս իջած դողը՝ ժպտացի ի պատասխան: Մոտեցա, որ համբուրեմ, մի կողմ տարավ շուրթերը՝ միևնույն ժամանակ ափերով խառնելով մազերս: Դիտմամբ էր անում, որ ավելի ուժգին ցանկանամ իրեն: Խուսափում էր համբույրներիցս ու թեթև ետ էր հրում, երբ գգվում էի։ Ցանկություն էր առաջացնում հարվածել իրեն, խանգարել ինձ արգելելը: Ձեռքս տարա կրծքի վրայով ու հուսահատված, նյարդայնացած սկսեցի ավելի ներքև իջեցնել: Հիմա, մտածում էի, հիմա մի կողմ կհրի նաև ափս՝ ինձ այս անկուշտ ցանկության մեջ խեղդելով: Զգույշ փորձեցի դիպչել անդամին՝ չխանգարեց: Սկսեցի շարժել՝ փորձելով ավելի գրգռել նրան, որ այլևս չդիմանա, որ վերջապես վերցնի ինձ՝ իրենով անի…
«Թանկագին Օֆելի, թերևս արդեն մի քանի տարի է անցել, ինչը բավական էր մեր ջահելության երազանքներին հրաժեշտ տալու ու հասկանալու համար, որ ես այլևս Հայաստան չեմ վերադառնա, իսկ դու հազիվ թե սպասես ինձ՝ հավատարմության ուխտ կնքելով: Բայցևայնպես, լուսավոր մի բան ես թողել իմ ներսում ու ամեն անգամ հիշելով քեզ, ասես նորից ու նորից վերապրում եմ ջահելությունս: Ու անհասկանալի ոգեշնչմամբ են լցնում հոգիս քո մասին մտքերը: Ես սպառվում եմ: Ես վայր եմ դնում գրիչս: Ես էլ ուժ չունեմ: Տողերից ու հանգերից էլ ավելի կարևոր է դարձել գոյության պայքար տալը ու առօրյա խնդիրներից հոգնած գիտակցությունս դժվարանում է որևէ լուսավոր բանի սկիզբ դառնալ: Հիմարություն կհամարես գուցե, բայց անտեսված լինելու ու միայնության զգացումը նորից ու նորից մտքերով ինձ քեզ մոտ է բերում: Այն մեկի, ով գիտեր հասկանալ ու հավատալ: Ու թեև շատ լավ գիտեմ, որ քո ներսում իմ հանդեպ միայն ջերմ հուշեր են մնացել, ժամանակ առ ժամանակ թույլ եմ տալիս ինձ ինքնախաբեության ճոխությունը զգալը»:
Ծխախոտի հերթական գլանակը վառեց ու օրհնեց ճակատագիրը, որ իրեն ինչ-որ մեկին անհրաժեշտ է դարձրել: Ու առավոտ-գիշեր միապաղաղ հատվածի մեջ ինչ-որ տեղ գտնում է լուսավորը, մեկին, ով չի պահանջում ոչինչ՝ խնդրելով միայն թույլ տալ խաբնվել իրենով: Հայելու միջից իրեն նայող, քանի օր է արդեն չսանրված կինը սկսեց գրավիչ թվալ: Բեմական սեթևեթանքով դուրս փչեց ծուխը ու քմծիծաղ տվեց:
– Գրողը տանի, Օֆելի: Քե՜զ տանի գրողը…
Իր կողքին այն տղամարդն էր, որի մասին կերազեին շատերը՝ իրենից գեղեցիկ ու հաջողակ, ամեն ինչով իրենից լավը: Իսկ իրեն ավելի երջանկացնում էր այն մեկն, ով մի նամակ էր գրել: Իր կողքին նա էր, ում սիրում էր, ում աստվածացնում էր, պաշտում, ցանկանում, բայց հոգու ավելի մեծ հանգստություն էր տալիս այն մեկն, ում մասին հիշողություններն են միայն մնացել ինչ-որ տեղ իր ներսում:
– Ի՞նչ է քո ուզածը, Օֆելի: Ցնդա՜ծ:
Մի գլանակ էլ այրվեց, գնաց: Կյանքն արդեն դրանց թվով էր հաշվում ու Վահեի ներկայությամբ: Այսօրվանից սկսած` նաև մեկից ստացած նամակներով:
Կտրուկ մոտեցավ, սկսեց կծել ու համբուրել պարանոցս: Վերջապես, գրողը տանի, վերջապես: Գրկեցի նրան ու սկսեցի պատասխան համբույրներ տալ: Երևի տաս րոպե էլ չկար, ինչ դրել էր իրեն չմոտենալու արգելքը, բայց այն արդեն ամենադաժան արգելքներից մեկն էր դարձել, որն ասես ընդամենը մի քանի րոպեով հանել էին ու ստիպված էի շտապել, ստիպված էի վերցնել այն, ինչ կարող էի: Ակամա ցավ էի պատճառում նրան, եղունգներով քերում էի թիկունքն ու հետույքը, սեղմում ինձ այնպես, կարծես փորձում էր փախչել գրկիցս ու ագահորեն կուլ էի տալիս մարմնի բույրը: Տղամարդու հոտը, ցանկության հոտը: Այլևս չէի հիշում ինձ, չէի զգում, որ այդտեղ եմ: Ամբողջ մարմնով ու ներսով միայն նրան էի ընկալում: Ձեռքը դիպավ հեշտոցիս: Սթափվեցի: Զգացի, որ սենյակում երկուսն ենք: Մատներն անշտապ մտցնում էր ներս ու հանում: Վերջապես թուլացա, բաց թողեցի նրան: Հանեց մատները ու նորից սկսեց համբուրել: Գգվեց ու զգացի ինձ դիպչող նրա անդամը: Երանի շուտ հասներ ավարտը: Չէ՜, երանի սա երբեք չավարտվեր:
«Օֆելի, աշխարհը չափազանց շատ բան է ուզում ինձանից: Աշխարհը միայն պահանջում է, պարտադրում: Ու միայն դու ես մնում, որ երբեք ոչինչ չպահանջեց՝ շարունակելով տալ: Ասես միայն դու չունես իդեալականի քո կերպարը, որին փորձում ես համապատասխանեցնել դիմացինին՝ մեղադրելով այդ կերպարից բոլոր շեղումների համար: Ու միայն քո հեռակա ներկայությունն է, որ ոչ թե լարում է ինձ իմ դեմ, այլ հանգստություն տալիս: Ու ցանկություն է առաջանում թողնել ու գալ քեզ մոտ, կողքիդ լինել: Սական միայն այն գիտակցումը, որ գեղեցիկի այս պատրանքը կցրվի, կանհետանա, ետ է պահում ինձ: Ես սիրում եմ քո իրական չլինելը, բայց լինելդ իմ կյանքում: Ու սիրում եմ նույնքան սիրառատ նամակներդ ստանալ, որպիսին գրում եմ ինքս: Ոչ ոք քեզանից լավ չի հասկանա ինձ: Դու էլ գիտես արվեստը: Դու էլ ունես մեկով արբենալու պահանջը ու երջանիկ եմ, որ այսօրինակ իմ ներկայությունից ավելի, ոչինչ չես ուզում»:
Նվագարկիչից լսվող ինչ-որ իտալական օպերա, ամպոտ երկինք, որ օդին մոխրագույն էր տալիս ու աթոռին նստած երեսունն անց կին, ով ծխում էր ու մտածում իր ստացած նամակի պատասխանի մասին: Ու հույզե՜ր, հույզե՜ր, որոնցից դեռ մի՛ նամակ չի քամելու: Որքան հիասքանչ է այն գիտակցումը, որ դու մուսա ես, որ քեզանով հիանում են, որ ոգեշնչում ես: Տեսնես քանի՞ կնոջ է տրվել այդ զգացումը: Ու նա չէր էլ տանում զուգահեռներ Վահեի ու իր վաղեմի բարեկամի, իր առաջին սիրեկանի, իր մուսայի միջև: Նա աղոթում էր հանուն տարածության, որպեսզի այն հավերժ բաժանի իրենց, որպեսզի այն ապրեցնի, թևեր տա: Եթե հարցնեին այս պահին, թե ինչ է իրական սերը, նա կասեր. «Սիրել, բայց գիտենալ, որ իզուր ես սիրում: Ձգտել դեպի մեկը՝ իմանալով, որ չես հասնի: Ու շարունակել ցանկանալ մեկին, ով երբեք քոնը չի լինելու»: Սերը, որի մասին բոլորը երազում են, հենց այն է, որը կարող է միշտ երազանք մնալ: Էլի մի ծխած գլանակ, էլի մի հունցաց մտորում: Ավելի զորեղ է այն սերը, որը միշտ քո ներսում է մնում, որին ազատություն չես տալիս: Չէ՞ որ փակ վառարանում թխվածքն ավելի լավ է թխվում:
Պառկեցրեց հենց սեղանի վրա, չդիմացավ, երևի, մինչև սենյակ հասնելը: Սկսեց շոշափել կրծքերս, համբուրել, շոյել հեշտոցս: Ցանկությունն արդեն հեռացրել էր ինձ իրականությունից: Գլուխս դեպի ետ էի գցել ու նայում էի ինչ-որ անորոշ ուղղությամբ, երբեմն-երբեմն պինդ սեղմելով աչքերս ու հաճույքի բարձրացող ալիքը դեպի ճակատ թողնելով: Կենտրոնացած միայն նրան զգալու վրա՝ ինձ դիպչելիս, ինձ համբուրելիս, իմ ներսում: Բռնեց մեջքիցս ու բարձրացրեց: Նորից վերադարձրեց իրականություն: Նստեցրեց սեղանին ու շարունակեց համբուրել: Ձեռքս ներքև տարա ու փորձեցի ինքս ներս մտցնել անդամը, չթողեց՝ ինձ էլի ու էլի դատապարտելով անհամբերության, խելագարության, որին մատնվելով սկսեցի կծել նրա ուսերը: Աղերսելու պատրաստ, որպեսզի վերջապես ավարտի այս խաղը, որպեսզի ազատի ինձ այս կապանքներից: Այդ պահին ուզում էի լինել ամենաստորը, ամենանվաստը: Բռնեցի նրա մազերից ու սկսեցի կծել շրթունքները, դողացող շուրթերով հազիվ ինչ-որ բառեր շշնջալով նրան:
– Ես ուզում եմ քեզ, Վահե, ես ուզում եմ… Ես ուզում եմ…
«Ես ուզում եմ, որ սա երբեք չվերջանա: Որ պարտական լինելով քեզ իմ ամենայնով՝ մեռնելուց անգամ հոգիս քեզ կտակեմ: Որ ինձանից հետո իմ բաժակից խմողներին ոչինչ չմնա ու ամեն ինչ լինի բաժակս լցնողինը: Իսկ իմ բաժակը միայն դու գիտես լցնել, Օֆելի: Ու եթե այլ տղամարդուց սիրո պտուղ քեզ կմնան քո զավակները, որոնք մի օր քեզ կլքեն, թող ինձանից հավերժ մնան այն բոլոր տողերը, որ քեզանով ոգեշնչված գրեցի: Տողեր, որոնց վրայից պատմությունը երբեք չի ջնջի «Նվիրվում է Օֆելիին» բառերը, ու որոնք, ի տարաբերություն սիրեկանների ու զավակների, ընկերների ու սիրելի մեր իրերի, երբեք ու ոչ մի տեղ չեն կորչի: Գուցե: Գուցե և ցանկանում եմ քեզ, ինչպես ցանկացած տղամարդ կցանկանար կնոջը, ով սիրո խոսքեր է գրում իրեն, բայց գիտակցումը, որ երբեք չես լինելու իմը, ավելի է ոգեշնչում: Ու անգամ ծնվում է վախը, որ մարդկային… տղամարդու իմ էությունը, գիտակցությանս անգիտակից հատվածը ինձ հրելով կբերի մոտդ, գիրկդ ու վերջ կդնի այս ամենին: Չէ, ես դա չեմ ուզում: Թող քեզանից էլ ինձ մնա այն մի պատառ հավերժությունը, որ տալիս ես՝ քո տողերը»:
Խեժահոգի կին, նիկոտինե…
Պարապությունից են ծխում, կախվածությունից ու մեկ էլ մտածելու պահանջից: Երեքն էլ զգում էր: Դատարկ ցերեկներով ու մեկով լցված գիշերներով կինը: Կինը ունի տղամարդու սիրո կարիք: Տղամարդու և սիրո: Նա սկսել էր կատարել այդ բաժանումը: Անցյալից ներկա խուժած պատրանքը էժանացնում էր Վահեին: Ճի՞շտ էր արդյոք վարվում: Տեսնես ո՞վ էր հորինել դավաճանության այդ տեսակը՝ ոգեշնչումը: Նամակները թաքուն պահելու անհրաժեշտությունն էր հուշում, որ սա դավաճանություն էր այն տղամարդու հանդեպ, ում հետ ապրում էր՝ իրենից գեղեցիկ տղամարդու, իրենից ամեն ինչով լավ տղամարդու, որի բոլոր արժանիքների վրա աչք էր փակում, երբ ստանում էր հերթական նամակը: Ու սկսում էր քիչ-քիչ հավատալ, որ սերը, որի մասին կարդում էր գրքերում՝ իրական է: Փոխադարձ սերը, որի փոխադարձվելը միայն նամակներ էին: Հերիք էր միայն գիտակցումը, որ քեզ սիրում են: Հերիք էր միայն համոզված լինելը, որ կա մեկն, ով ոգեշնչվում է քեզանով:
– Գրո՜ղը տանի, Օֆելի: Քե՜զ տանի գրողը…
Սերը երևի միակ բանն է, որտեղ փաստացի ապացույցները փաստում են հակառակը: Սերը երևի միակ բանն է, որին կարելի է հավատալ կես խոսքից: Թեկուզ և միայն որոշ ժամանակ քեզ սիրելի զգալու համար:
Ձեռքերը դրեց կոնքերիս ու առաջ քաշեց: Մի փոքր ներս մտցրեց անդամը, ապա հանեց ու սկսեց ազդրերիս քսել: Ձեռքերիս մեջ սեղմեցի նրա ուսերը, ապա գլուխս դնելով մի ուսին՝ նորից սկսեցի համբուրել պարանոցը: Անշարժ կանգնել էր՝ սպանելով ինձ:
– Խնդրո՜ւմ եմ, Վահե, խնդրո՜ւմ եմ…
Սկսեց համբուրել դեմքս: Ձեռքս տարա ներքև ու սկսեցի շոշափել անդամն ու ամորձիները: Գրգռվածությունից մկանները ձգվում էին՝ զգում էի, սակայն այնքան զսպվածություն ուներ, որ դիմանում էր: Նորից իմ ձեռքով ներս մտցրեցի անդամը: Չդիմադրե՜ց: Սկսեց շարժել այն ու կրքից խելագարված նորից մեջքի վրա ընկա սեղանին՝ բավականությունից կծելով շրթունքներս ու չիմանալով, թե ինչ անել ձեռքերիս հետ, որոնք շարժելու կարիք էի զգում: Ամուր բռնվեցի սեղանի կողքերից՝ արդեն կենտրոնանալով ոչ միայն նրա շարժումների, այլ նաև ձեռքերս բաց չթողնելու վրա:
– Դանիե՜լ…
Ու ամեն ինչ դադարեց:
«Ավելի քան երեք հազար ծխախոտ է անցել, ինչ Վահեն լքեց իմ տունը, ավելի քան քառասուն նամակ, բայց փոշմանելու փոխարեն ես հպարտությամբ եմ ընդունում իմ կորուստը, թանկագին Դանիել, քանի որ այն հանուն ավելի կատարյալի էր՝ հանուն ինձ ու այն հավերժի, որ ստեղծում եմ քո շնորհիվ: Կան դատարկամիտ մարդիկ, ովքեր չգիտեն ներել դավաճանության այս տեսակը՝ ոգեշնչումը: Կան դատարկամիտ մարդիկ, ովքեր հորինում են սիրո սահմանումը՝ չկասկածելով անգամ, որ այն անսահման է: Ու մեր անսահմանության անանցանելիությունը բնավ չի վախեցնում ինձ: Ու այնքան ատելի հասարակն ու սովորականը, որին դատապարտված եմ, կարծես իմաստավորվում է, երբ օդից գալիս է ոչ միայն ծխախոտի հոտը, այլ նաև քո գոյության: Ես սիրում եմ քեզ, Դանիել: Սիրում եմ միայն հանուն այն բանի, որ մի քանի օրից կստանամ նամակդ: Ուղղված մուսային: Ու ամբողջ այդ օրը կժպտամ՝ հարևաններին ու անցորդներին, անձրևին ու մեքենաներին: Տեսե՜ք-տեսե՜ք, կասեն, ինչ խելագար է, բայց կերազեն իմ պես խելագար լինել: Ու չեն իմանա, որ այդ ժպիտի պատճառը փակ վառարանում թխած թխվածքն է: Մի բացառիր քո գալը, Դանիել, բայց և հստակ որոշիր չգալ: Ու թող, որ սպասեմ: Մարդկանց դեռ պետք է խելագարների մեր այս տեսակը: Թող կորուստները լինեն գինը այն լուսավորի, որ թողնելու ենք մեզանից հետո: Իմ լեգե՜նդ»:
