Երեկ տեսա ես մի ցուցակ ու պարզեցի, որ գրող չեմ,
Այդպես կարծում են դիպլոմով մեր գրողները,
Ես երազում եմ սովուքաղց, որ «հանճարները» այդ գաղթեն,
Փրկիր, օգնիր ինձ, U.S.A., ես դրանց մերը:

Նրանք թղթեր են խզմզել, նրանք գրքեր են բզբզել,
Դու կորցնում ես, Քեմերոն, նման կադրերը,
Նրանք միշտ փառք են երազել, արի տար հետդ U.S.A.,
Հաջորդ ֆիլմում թող քո լինեն հայ մուտանտները:

Նրանք ունեն մեծ ճանաչում` իրար շատ լավ են ճանաչում,
Իրար գովել են, գովազդել են ու ցիտել են,
Ո՞ւմ ես սպասում էլ, Բրիթնի Սփիրս, կանչիր նրանց Բեվերլի Հիլզ,
Թող որ հանգիստ նստեն գրեն քո նոր հիթերը:

Նրանք արդեն շատից-քչից տիրապետում են hi-tech-ին,
Նրանք ամեն մեկը ունեն իրենց բլոգները,
Իսկ դու զբաղվում ես, Microsoft, հազար տարի է Windows-ով,
Կանչիր նրանց, թող մշակեն գերնոր prog-ներդ:

Նրանք ծախվում են, անկասկած` նրանց գրքերը չեն ծախվում,
Նրանք ապրում են՝ ուտելով ցամաք գրանտները,
Դե ձեռք մեկնիր նրանց, Բարաք, ընդունիր նոր օրինաքաք,
Որ ամսեգրանտ են ստանալու իմիգրանտները:

Եվ տար` տալով նրանց մի կուտ, Հայաստանիցս Hollywood,
Գտիր, խնդրում եմ, U.S.A., նրանց դերերը,
Թե չէ փորձում են հաստատվել` կազմելով օրը մի ցուցակ,
Որտեղ չկամ ես, փառք Աստծո` ցուցակի մերը:

Աչքերս կապիր:
Դու միակ մարդն ես,
Ում հետ ուզում եմ
Կույր լինել մի պահ,
Հյուր լինել մի պահ
Սեփական մարմնում,
Ինչպես քահանան
Բորդելում է հյուր,
Ու բացել մի դուռ,
Որ ոչ ոքի հետ
Դեռ որ չեմ բացել․․․
Վախեցել գուցե:
Աչքերս կապիր
Ու եղունգներով
Մարմնիս նկարիր
Արնագույն նախշեր,
Ես կորուստներից
Չեմ փորձում փախչել,
Երբ կորցնել է պետք
Միայն ամոթը։
Թող զգամ քո հոտը,
Այն, որը զգում են,
Երբ մարմինները
Ուզում են իրար,
Ու խենթությունը,
Իմ հոգուն տիրած,
Թող որ խլացնի
Քաղցր ցավերս:
Աչքերս կապիր
Ու կանգնիր հեռու,
Որ ես անհամբեր
Սպասեմ ջերմացնող
Քո հպումներին,
Քնքշանքիդ սպասեմ,
Սակայն ապտակներ
Ստանամ միմիայն,
Ու միմիայն ցավ:
Չէ որ այլ զգացում
Պատճառել բնավ
Դու ընդունակ չես:

Նա գիտի մի անչափ ձանձրալի մեղեդի,
Որ սիրում է երգել քթի տակ,
Նա, ինչպես մի ֆիլմում Վանեսա՛ Պարադին,
Պարոնի է սիրում ծերացած:

Ձևացնում է մեկ-մեկ, թե ոչինչ չի լսել,
Երբ խոսում է պարոնն ուրիշից,
Հացից շատ է ուտում շաքարով թթվասեր,
Որ նյարդերը հանի իր միջից:

Նա ունի 24 ժամ անվճար ինտերնետ
Եվ ամեն օր մի նոր սկավառակ,
Նա միայն երազում իրական մարդու հետ
Սավառնում է՝ ասես թև առած:

Լրացնում է խեղդող տաղտկությունն օրերի
Սերիալով, գրքերով, զանգելով,
Ողորմի է տալիս իր նախկին սերերին՝
Ներկայից դեպի ետ ցատկելով:

Նա ուզում է սիրվել, նա հոգնել է արդեն՝
Զարկելով իր պատիվը գետին,
Թե ինչպե՞ս էր ապրում մի նման մարդու հետ
Իր ֆիլմում Վանեսա՛ Պարադին…

Ու նստեց մի օր, մտածեց Օփրան,
Որ դարձրել է արդեն կյանքը շոու,
Որ դարձել է արդեն նյարդերի տոպրակ,
Ու սպանում է իրեն մտքի սովը:

Սեփական լկտի բարքերից հոգնած,
Սեփական սրտի զարկերից հոգնած,
Պարտքերից հոգնած,
Հարկերից հոգնած,
Կարգերից հոգնած
Պառավել է:

Ու էնքան է խոսել, որ արդեն սպառվել է,
Որ արդեն սպանվել է հազար կողմից,
Որ որքան ճղվել է, այնքան կարվել է,
Այնքան կախվել է մի կոճ թելից:

Սեփական տխուր երգերից հոգնած,
Սեփական խղճի վերքերից հոգնած,
Զենքերից հոգնած,
Շենքերից հոգնած,
Դեմքերից հոգնած
Ծարավել է:

Ու էնքան է դժգոհ, որ արդեն ձախ թև է,
Որ արդեն ծախվել է հազար ձեռքից,
Որ որքան ծնվել է, այնքան թաղվել է,
Այքան դաղվել է մի կում ձեթից:

Սեփական դատարկ top-երից հոգնած,
Սեփական մռայլ կոպերից հոգնած,
Րոպեից հոգնած,
Շոպենից հոգնած,
Շոն Փենից հոգնած,
Թառամել է:

Ու էնքան է խաբել, որ արդեն հասցրել է
Աշխարհին չկապած` աշխարհից պոկված,
Աճուրդի բարձրացնել իր հոգու հասցեն էլ,
Մտածեց ու գլխից դեն նետեց Օփրան:

Ինձ քայքայում ես, ես պայքարում եմ
Օրերի հետ ու ունայնության,
Ձանձրույթ, մարում ես մատղաշ գարունն իմ
Ու նազենի, ու հովհաննիսյան:

Թոքս թափում ես, հիասթափվում եմ
Շողոքորթող պատերից իմ տան,
Բարձս ու արյունս գրկած պարում եմ
Նե՜նց նազենի, նե՜նց հովհաննիսյան:

Դու նկարում ես, ես դադարում եմ,
Որ մարդն ու չարն հանկարծ ծափ չտան,
Իմ մեղքը ո՞րն է: Որ հա՞մ պոետ եմ,
Հա՞մ նազենի, հա՞մ հովհաննիսյան:

Իմ մեղքը ո՞րն է: Որ ես տկլո՞ր եմ`
Քեզ հետ ստիպված եմ լինել ու կա՛մ
Ու կենտ, ու խենթ, ու արձակ, ու բարձր,
Ու նազենի, ու հովհաննիսյան: