Սիրո մասին

Երդման տակ վաղավճիռ ու, կարծում էի, սուտ,
Հոգիս քեզ համար մերկապար էր պարում,
Եվ ամեն սխալ շեշտ
Կամ սխալ հարցադրում,
Կամ սխալ շարադրանքն իմ մտքերի
Մեր բազմագանձ հայերենում
Սկսել է կրել մեկ անուն՝
Երդմնազանցություն։

Եվ նոր եմ սովորում մի հին արվեստ,
Որ յոթնաչափություն են մարդիկ կոչում,
Եվ կիրառում հաճախ
Մեկը կտրելու արվեստից առաջ,
Եվ նոր եմ սովորում ես անկախ ինձանից
Ինձանից զգուշանալ,
Խոսելիս՝ ուշանալ,
Բայց ուշադիր խոսել։

Եվ տալ լեզուս հոգուս, սրտիս
Հավերժ գործածության։

Չկա քո բանալին։

Երբեմն թվում է, թե ճանաչում եմ քեզ,
Վաղուց, չափազանց վաղուց,
Սակայն միևնույն է մնում ես դեռ
Չբացված զարդատուփ՝
Լեցուն առեղծվածներով,
Բայց սենտիմենտալ,
Աստվածներով լեցուն,
Բայց աթեիստական,
Ու չափազանց գաղտնի,
Չափազանց բարդ
Իմ սահմանափակ
Երևակայության համար։

Ինձ մնում է հիշել
Միայն «Մալլհոլանդ դրայվ»
Ու հասկանալ մի բան
Որ ես, ով էլ լինեմ,
Որոշ բաներ, ցավոք,
Չեմ կարող հասկանալ։

Դու մի հին վարպետի գլուխգործոց,
Դու այդքան պարզորոշ, բայց անհասկանալի,
Որ ես՝ թվում է փորձառու փականագործ,
Ի զորու չեմ գտնել քո բանալին։

Հորինեցի ես ամբողջ մի սոնատ,
Մինչ մեր մեջ ընդամենն ակորդ էր,
Հանձնեցի հանրության դատին
Զգացմունքը մեր պրետ-ա-պորտե։

Եվ դարձանք մենք վարդ ու սոխակ,
Եվ դարձանք մենք Ռոմեո-Ջուլիետ,
Ծաղիկներն ու ծափերն հավաքած
Պահեցինք հորինված սիրո հետ։

Խոսքին, շշուկին նենգամիտ,
Ծաղրանքին ամբոխի անսանձ,
Հաջորդեց միայն վարագույր,
Եվ խոր ռևերանս։

Ստում է, այ քեզ բան, ստելուց իր թանկ
Կարծես չունի ոչինչ ամբողջ աշխարհում,
Գիտի էլ՝ նկատում եմ, բերանը փակ
Նայում է աչքերիս, խոսքեր չի ճարում։

Ու մեկ է, ես մի կյանք, մի ամբողջ քոռ կյանք,
Մնում եմ էսպեսին դեռ հավատարիմ,
Կողքիս լինեիր, տեսնեիր սա, կասեիր ինձ, տատ՝
Կպնում է սերը, ա՜խ, նաև աթարին։

Նեյլոնե մազակալ է կապում իմ հոգին,
Որ վարսերը չիջնեն ուսերին,
Եվ անվերջ, անդադար մի հին, տխուր ջազ
Շշնջում է հազիվ լսելի։

Եվ հոգուս շշունջից խլացած՝
Մտքերդ իրենց պատեպատ են տալիս,
Խելագար, մոլորված, մոռացված,
Կարոտած հոգեմետ հայացքիս։

Սպասում են դրանք հանդիպման,
Տենչում են հաջորդ ցրտերին,
Հաշվելով, թե քանի նյուտոն կլինի
Բախման ուժը մեր հոգիների։

Թաքցնում են իրենց մերկությունը
Ժպիտի տակ լալ, անհուզելի,
Մինչ մազակալ է կապում իմ հոգին,
Որ վարսերը չիջնեն ուսերին։

Ֆորտնայտը ժլատ է ու չի սիրում կիսվել,
Ես արդեն հաշտվել եմ՝ չես լինելու իմը,
Անխիղճ, թույլ տուր գոնե, որ քեզ սիրեմ հեռվից՝
Եղիր հավերժ օնլայն, շարունակիր սթրիմդ։

Կառուցիր պարիսպներ ու ամրոցներ շքեղ,
Որ տեսնեմ, մտածեմ՝ ինձ համար են հատուկ,
Դեպի վեր սողացող տառերի հոսքի մեջ
Մի քանի սրտիկ էլ ես ուղարկեմ չատում։

Ու կարծեմ՝ կարդում ես խաղալուն զուգահեռ,
Ու ժպտում ես, եթե իմ գրածն ես կարդում,
Շարունակեմ գրել, չդադարեմ գրել՝
Ողջ գիշերը հետդ անցկացնելով արթուն։

Լուսաբացին հոգնած աչքերս տրորեմ՝
Դիմադրելով մի կերպ բաժանմանը խրթին,
Քնեմ մի քանի ժամ, արթնանամ անհամբեր,
Որ միասին նորից տրվենք պարապուրդին։