Ա՜խ, անհանգիստ, կենսահարամ
Զգացմունքների իմ սահարան
Վաղ է տապում՝
Ձմեռ է դեռ։
Եվ ինձանից մի քանի գրամ
Օրեր առաջ թրթուր դառած
Շատ է շտապում
Դառնալ թիթեռ։
Այն ավազե ժամացույցին
Փնտրում է կորած սլաքներ
Ու չի գտնում,
Փորձում է նորից գուշակել,
Թե ամեն մի լուսանալուց
Հետո կրկին
Խի է մթնում։
Սպասում է այն, թե երբ պիտի
Գրկի կրկին
Լուսե մի օր
Իր սրինգին։
Հոգու մերկապար
Երդման տակ վաղավճիռ
Ու, կարծում էի, սուտ,
Հոգիս քեզ համար
Մերկապար է պարում,
Եվ ամեն սխալ շեշտ,
Կամ սխալ հարցադրում,
Կամ սխալ շարադրանքն իմ մտքերի
Մեր բազմագանձ հայերենում
Սկսել է կրել մեկ անուն՝
Երդմնազանցություն։
Եվ նոր եմ սովորում մի հին արվեստ,
Որ յոթնաչափություն են մարդիկ կոչում,
Եվ կիրառում հաճախ
Մեկը կտրելու արվեստից առաջ,
Եվ նոր եմ սովորում ես անկախ ինձանից
Ինձանից զգուշանալ,
Խոսելիս՝ ուշանալ,
Բայց ուշադիր խոսել։
Եվ տալ լեզուս
Հոգուս, սրտիս
Հավերժ գործածության։
Մի բան ասա
Մի բան ասա, թե չէ
Ինձ թվում է՝ մեր մեջ
Մի իսկական վեճ է։
Ինձ թվում է անփորձ ու պարզամիտ
Նորապսակների պես
Վիճել ենք դու և ես։
Եվ եղել է չնչին մի պատճառ՝
Ես քեզ համար կազմել էի ամբողջ բառարան,
Դու՝ չցանկացար ասել թեկուզ մեկ բառ։
Եվ քավության կարիք զգացիր,
Եվ քավելու անկարողություն,
Նեղված մանկան պես ուսիս հպվեցիր
Ու չասացիր նորից…
Լռությանդ դիմաց սպասում էիր գուցե
Որ կստանաս պատիժ,
Ու երբ տեսար ինձ խաղալով
Խաղալիքով ուրիշ,
Կարծեցիր, թե դա է,
Թե ես նույնպես սովորել եմ
Քեն պահել։
Սխալ կարծեցիր։
Չբացես
Տուր ինձ գոյություն չունեցող մի հասցե
Ու հեռացիր անդարձ,
Որ կարոտեմ ու, Աստված մի արասցե,
Չգտնեմ քեզ հանկարծ։
Երեկոյան նորից
Անհետ կորածներից
Երբ խոսի BBC-ն,
Այլևս չեմ լսի՝
Իմ միակ կորստին
Կփնտրեմ վերստին
Ես պատրանքում։
Փողոցները անվերջ լաբիրինթ են իմ քաղաքում,
Եվ դրանցից մեկում,
Մի տասնահարկ շենքի
Քսանմեկերորդ հարկում
Կկարդամ ցուցանակ.
«Ես եմ»։
Պայմանի համաձայն
Դուռը եղունգներով կծեծեմ։
Կիմանաս, որ փայտե պատնեշի ետևում
Կանգնած եմ ես։
Չբացես։
Դօրիանի դեմքի մի երեսը
22 հունվարի 2011 թ․, «Երկիր» օրաթերթ #10/2333
Եթե որևէ լավ լրագրող հավեսով մտներ Դօրիանի ով լինելը բացահայտելու գործի մեջ, դժվար թե ջանքերն անարդյունք մնային։ Բայց պե՞տք է որ… Իր որոշելիքն է, թե որ հանդիսասրահում, որ պահին և ինչու կհանի Օսկար Ուայլդի՝ այլոց երիտասարդության հաշվին հավերժ երիտասարդ Դորիան Գրեյի դիմակը, որն այլևս իրենն է ու մի լավ տեղայնացված։ Բոլոր նրանց համար, ում հայտնի չէ նրա գաղտնիքը, մանկական այս լուսանկարն է նրա միակ դիմանկարը։ Իր պնդմամբ, 22 տարեկան է և արական սեռի։ Դօրիանը այս կեղծանունով վերջին տարիներին հայտնի դարձավ։ Հրապարակված պատմվածքների, բեմադրված պիեսների, ակտիվ բլոգերության շուրջ աղմուկը բազմապատկում են անհայտության խորհրդավորությունն ու չխորշելը մեծամասնության համար անընդունելի հատկանիշներ իրեն վերագրելուց։ Սա կյանքումս առաջին դեպքն է, երբ հարցազրույց եմ վարում՝ չիմանալով, թե ում հետ։ Օգնեցին Facebook-ի հնարավորությունները։
ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼ ԿԱՐԴԱԼԱտելություն
Ատելությունը միշտ էլ բոլորին
Անձայն, թաքուն է գերեզման տանում,
Սիրելով, սակայն, մենք ինքնամոռաց,
Սեփական կամքով ենք խաչ բարձրանում:
Երջանկություն
Երջանկությունը` անցողիկ ու կարճ,
Չես էլ նկատում, ինչպես է ցրվում,
Դժբախտությունը` անառակ մի հարճ,
Առանց սիրո է ամենքին տրվում:
Դու իմ հրեշտակն ես
Այսօր դու իմ հրեշտակն ես`
Պատրաստ կանգնած թիկունքիս,
Վաղը հիմար գլխիս վրա
Քար կնետես երկնքից:
Գրող Դօրիանը պատմում է վիրտուալ տիրությում իր նորարարության և հանրությանը ներկայանալուց հետո ստեղծագործական լռության մասին
23 սեպտեմբերի 2013թ․, Արմենպրես
Հայ ժամանակակից գրող, բլոգեր Դօրիանը (Գրիգոր Մուրադյան) ընթերցողներին իր ստեղծագործություններն այսուհետև կներկայացնի Chrome դիտարկչի համար նախատեսված «Իմ գրադարակը» հավելման միջոցով, ինչն առաջին անգամ է գրողի կողմից կիրառվում հայաստանյան իրականության մեջ: «Արմենպրես»-ի թղթակցի հետ զրույցում Դօրիանը պատմեց, որ իր կարծիքով, հայ ընթերցողի համար թղթե գրքերից էլեկտրոնայինին անցումն այնքան էլ հեշտ չէ, քանի որ մարդկանց գերակշռող մասը չունի ընթերցման համար նախատեսված սարքեր, կարողանում է օգտվել միայն հիմնական համակարգչային ծրագրերից և կայքերից, չգիտե ինչպես հետևել կայքերին և անմիջապես տեղեկանալ նոր գրքերի մասին, հաճախ էլ չունի ինտերնետի մշտական միացում։
ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼ ԿԱՐԴԱԼՍատանան մայրամուտին
Այս աշխատանքը վճարովի է 🌞 Ավելացրեք այն ձեր զամբյուղում, կատարեք վճարումը և աշխատանքը կցուցադրվի այս ծանուցման փոխարեն։
Չկա քո բանալին
Չկա քո բանալին։
Երբեմն թվում է, թե ճանաչում եմ քեզ,
Վաղուց, չափազանց վաղուց,
Սակայն միևնույն է մնում ես դեռ
Չբացված զարդատուփ՝
Լեցուն առեղծվածներով,
Բայց սենտիմենտալ,
Աստվածներով լեցուն,
Բայց աթեիստական,
Ու չափազանց գաղտնի,
Չափազանց բարդ,
Իմ սահմանափակ
Երևակայության համար։
Ինձ մնում է հիշել
Միայն «Մալլհոլանդ դրայվ»
Ու հասկանալ մի բան
Որ ես, ով էլ լինեմ,
Որոշ բաներ, ցավոք,
Չեմ կարող հասկանալ։
Դու մի հին վարպետի գլուխգործոց,
Դու այդքան պարզորոշ, բայց անհասկանալի,
Որ ես՝ թվում է փորձառու փականագործ,
Ի զորու չեմ գտնել քո բանալին։
Պրետ-ա-պորտե
Հորինեցի ես ամբողջ մի սոնատ,
Մինչ մեր մեջ ընդամենն ակորդ էր,
Հանձնեցի հանրության դատին
Զգացմունքը մեր պրետ-ա-պորտե։
Եվ դարձանք մենք վարդ ու սոխակ,
Եվ դարձանք մենք Ռոմեո-Ջուլիտ,
Ծաղիկներն ու ծափերն հավաքած
Պահեցինք հորինված սիրո հետ։
Խոսքին, շշուկին նենգամիտ,
Չարակամությանն ամբոխի անսանձ,
Հաջորդեց միայն կարմիր վարագույր,
Եվ խոր ռեվերանս։
