Գիշերը իջել՝ ձանձրույթը քիչ էր, բերել է իր հետ վաղեմի դարդս, իմ ու քո միջև մետաքսե լճեր հյուսել է թաքուն իմ ջրեմարդը։ Անիմաստ հարց է, թե խի ես կարծել, որ ես չափազանց խառը ու բարդ եմ, ահերս դարսել, պահերս թարսել, խառնել է, հոսել, իմ ջրեմարդը։ Ինձ նորից քեզ հետ մտքիս մեջ տեսել ճարել է, լարել իր հին թակարդը, անցյալով տանջել, խաբել ինձ կանչել, իր մոտ է տարել իմ ջրեմարդը։ Գիշերը իջել՝ ձանձրույթը քիչ էր, բերել է իր հետ վաղեմի դարդս, էս թուղթուգիր է՝ մեկն էլ ինձ սիրեց, իսկ ես սիրում եմ իմ ջրեմարդը։
Տխուր բանաստեղծություններ
Երգ, որ չեմ երգի
Ծաղկել է վախճանս քո ճյուղերին, Մարել է մարմանդը իմ խարույկի, Ասա ինձ, ասա, թե ո՞վ մկրտեց Ներսինս անսանձ ու ո՞վ կփրկի։ Հառել եմ հայացքս քո երկնքին, Վառել եմ մանկանը խղճիս գրկի, Ես չգիտեի դեռ ոչ մի աղոթք, Երբ քո առաջ էի իջել ծնկի։ Ծխել եմ ցավից ու չեմ ամոքել, Փախել եմ միշտ էլ ինքս ինձանից, Ու քո ձայնով լռեցված քնել Ու արթնացել եմ խղճիս ձայնից։ Ներել եմ հերքելդ լինելը իմ, Կերել եմ մարմինդ քո իսկ ձեռքից, Ճանապարհիդ սուտ-հավատ շփել, Ու տառապել սեփական խելքից։ Շարել եմ ցավերս, դրել հերթի, Ճարել եմ մահվան լավագույն առիթ, Ալիքը ընտրել եմ, ասել «թեքիր» Ու վահանակս կարել ձեռքիդ։ Ծաղկել է վախճանս քո ճյուղերին, Մարել է մարմանդը իմ խարույկի, Ես շատ լավ գիտեմ, թե ով մկրտեց Ներսինս անսանձ, որ էլ չի փրկի։ Հ․Գ․ Սա իմ գրած առաջին ու վերջին Երգն է, որ ես երբեք չեմ երգի․․․
Դու կծիծաղեիր, եթե ինձ տեսնեիր
Դու կծիծաղեիր, եթե ինձ տեսնեիր,
Բայց դու վաղուց ես հանել աչքերդ։
Վերելք եմ կոչում ես վայրէջքներս,
Ընկեր եմ կոչում շրջված մեջքերը,
Ժպտում եմ, երբ ինձ ժպտում են շինծու,
Ու ծիծաղում եմ, երբ ծիծաղում են՝
Հեռվից ինձ վրա մատը տնկելով։
Սեր եմ խոստանում յուրաքանչյուրին,
Ու ցանկացածին կոչում սիրելի,
Ու անծանոթին բարև եմ տալիս՝
Լավ բարեկամի նման գգվելով,
Ու երազում եմ, անվերջ լքվելով,
Թե մի օր էլ ես մեկին կլքեմ՝
Ասես դրանով վրեժ լուծելով
Ինձ լքողներից։
Ու գնում եմ ինձ զանազան շորեր,
Որպեսզի ծածկեմ տգեղությունը,
Որում ծածկվում էր իմ գեղեցիկը,
Իմ վճռականը,
Իմ միայնակը,
Իմ անհեթեթը,
Ու քո սիրելին,
Որին ճիշտ սիրել դու գիտեիր միայն։
Որին դու գիտեիր հասկանալ միայն,
Ու անսահմանի սահմանը թաքուն մատնացույց անել,
Որ չկործանվեմ,
Չտգեղանամ,
Որ մարդկայինի կեղտով չաղտոտեմ
Կենդանի՜ հոգիս։
Որ անկշտությամբ կյանքը մակարդեմ
Իմ է՜ն մի թոքին, որը սիրում էիր․․․
Ու առանց որի փոխում ենք մեր հի՜ն,
Մեր անգիր արած դերերը հիմա
Ես ու էն անտեր դիմանկարը,
Որը պահում եմ փակ կողպեքի տակ։
Ես եմ կործանվում…
Դու կծիծաղեիր, եթե ինձ տեսնեիր,
Բայց դու վաղուց ես հանել աչքերդ,
Բայց դու պաշտում ես կործանումը իմ,
Բայց դու շնչում ես իմ արտաշնչած
Օդը թունավոր,
Բայց դու քայլում ես ինձանից հետո
Արդեն ավիրված արահետներով,
Դու տաքացնում ես մատներդ սառած
Իմ կես-հավատի՝ մեկ քառորդ Աստծո
Պատրույգի վերջին միլիմետրերի
Մարմանդ կրակին․․․
Բայց դու ապրում ես ոչ այն պատճառով,
Որ քեզ կենսապես պետք է ապրելը,
Այլ՝ որ զուգակցես իմ նմանապես անպետք ապրումին․․․
Այլապես արդեն դու կծիծաղեիր,
Ու ես ամոթից նորից կկախեի
Պատուհանիցս հանա՜ծ, շպարտա՜ծ
Վարագույրը իմ․․․
Սրտերը մեզ սիրող
Զույգս, մեզ կարծես թե մոռացել են արդեն,
Սրտերը մեզ սիրող այժմ արդեն պաղ են,
Արի այս կիրակի շրջենք մոլլերով մեկ,
Ընտրենք հագուստը, որով մեզ պիտի թաղեն։
Անցյալը մեր թեև խենթ էր, բայց խաբուսիկ,
Սերը օտարների իրական չէ՝ խաղ է։
Զույգս խփեց կոնքիս՝ թե հերիք է, թարգիր,
Մեռնելը հա էլ կա, գիրքդ գրիր, վաղ է։
