Ժամանակակից հայ գրող Դօրիանի տխուր բանաստեղծությունների թվին են դասվում մի քանի տասնյակ բանաստեղծություններ՝ սիրո, բաժանումի, կարոտի և այլ թեմաներով։
Դու կհեռանաս ու քեզնից հետո
Սիրտը կդառնա իմ ցեմենտ-բետոն,
Մինչև պռունկը կլցվի նորից
Աղի հեղուկով ու նորից չի լա։
Դու կհեռանաս՝ թողնելով, ափսոս,
Միայն ու միայն մտքերի քաոս,
Եվ գուցե դառնաս իմ հավերժահունչ
Կյանքի նվագում կտրված մի լար։
Դու կհեռանաս ու քեզնից հետո
Մեգապոլիսում ինչպես Ռոբինզոն
Ինձ կզգամ, սակայն չեմ օտարանա
Քեզ՝ իմ անջիգյար։
Դու մթնշաղ երկնքի մեջ
Տերևներ ես լուռ հաշվում,
Ես տխրում եմ կողքիդ անվեջ
Եվ մենությունից տանջվում։
Մենք կշրջենք դեռ երեքով՝
Մենության հետ, քաղաքում,
Չեմ էլ անցնում ես քո մտքով,
Տերևներ ես հավաքում…
Ու կիսում են զգացմունքներս
Տերևները սավառնող,
Պատմում եմ քեզ տխուր սերս
Տերևների հետ մեռնող։
Կյանք, չկրակես, ախր անզեն եմ,
Կյանք, գուցե խաղա՞ս խղճիդ դեբյուտը,
Հարբում ես, ախր, երբ շատ ես խմում,
Երակներիս մեջ հոսող էս հյութը։
Համառ ես հաստատ, ինձնից էլ համառ՝
Չես ուզում փոխել քո հին դրվածքը,
Ու, ցուցադրաբար՝ մոմած պարանիդ,
Կախում ես հոգուս խոնավ լվացքը։
Ինչու՞ ես կապտած տեղերիս խփում,
Ինչու՞ ես բացում նոր փակված վերքը,
Կյանք, ընկածներին չեն խփում, ախր,
Կյանք, ընկածներին մեկնում են ձեռքը։
Ներեք։
Ներեք ինձ ողջ իմ կյանքը,
Ներեք ապրելս ու չապրելս,
Ու ճողոպրելս ապրելուց,
Ներեք ինձ ուղղորդող հոսանքը,
Ներեք այն թանկը,
Որը ստիպել եմ վճարել,
Ներեք այն զանգը,
Որ ոչ մի բան էլ չէր գուժում,
Ու մշուշում
Անգիտակից գիտակցության
Արնաշշուկ խաշոցի մեջ
Լսեք իմ ճիչը,
Թողե՜ք իմ խիղճը
Իմ խղճին,
Թող ինձ կրող փակ արգանդից
Այն կողմ, անդին
Ես չտեսնեմ,
Ու արբեցնեմ հոգիս
Պղտոր պտղաջրով մեկի ներսի։
Հազա՜ր մերսի
Ինձ հոգեկուլ ստով մի օր փաթաթողին
Ու էս դողիս,
Էս հուզմունքիս հեղինակին։
Ներեք։
Ներեք ինձ հեռանալս
Աշխարհներից ու մարդկանցից
Ու այն անձից,
Որին որդի ու կամ եղբայր էիք համարում
Ու խավարում
Կենսանման ձեր դժոխքի
Դուք բացառեք իմ մի խավարը՝
Այն ինձ համար է։
Ներեք։
Մետաստազները լինելուս
Ձեր գոյության վրա անխղճորեն իմ տարածելը,
Ու մտածելս
Միայն իմ սեփական շահի մասին։
Ներեք ինձ նաև այն, որ չարեցի,
Ու ճարեցիք
Ինձ համար միշտ փոխարինող,
Ներեք իմ նոր
Ու ձեր համար օտար իմ դերը
Ու մա՜յր, թոռներդ,
Որոնք հազիվ թե ունենաս,
Ինձանից խերը
Երբ, հը՞, էդ երբ ես դու տեսել՝
Ու միշտ քեզ հետ
Պահել ես բարուրած խելառությունս։
Ներեք էն քունը,
Որ փախցրել եմ չուզելով,
Ներեք էն հունը,
Որ թույլատրել եմ ինձ տանի,
Ու կենդանի
Թաղել եմ ինքս իմ ջահելությունը։
Ներեք էն թույնը,
Որը ստիպեց կորցնել իմ գինը,
Ներե՜ք իմ հինը,
Նաև պատրաստ եղեք ներել
Ամբո՜ղջ իմ նորը՝
Ես չեմ փոխվի…
Մազերս կտրեցի, որ մեզ վրա փողոցում չնայեն,
Մազերս կտրեցի, որ մեզ վրա մարդ մատով ցույց չտա,
Մազերս կտրեցի, հիմա հոգիս կհինայեմ,
Աչքերս կթրջեմ արածիս շթի տակ։
Մազերս կտրեցի, որ ավելի հաճախ հետդ լինեմ
Մազերս կտրեցի, որ քո հանդեպ տածած սերս ցույց տամ
Մազերս կտրեցի, այժմ իմ հայելիս պիտի լինես,
Կխաբես, թե սիրուն եմ ու ստիպես ինձ ժպտալ։
Մազերս կտրեցի, որ «իսկական» տղու նման լինեմ,
Մազերս կտրեցի, որ ինձ տանես, ընկերներիդ ցույց տաս,
Մազերս կտրեցի, ու բոլորի վրա թքած ունեմ,
Ես վաղուց եմ արդեն իզուր ի ցույց դրած։
Մազերս կտրեցի, որ ամբոխում հանկարծ չտարբերվեմ,
Մազերս կտրեցի, որ անցորդի ամեն աստղով չտամ,
Մազերս կտրեցի, պատվիրեցի կանաչ ներկ պատրաստել,
Որ քեզանից հետո նորից «ծիծաղելի» դառնամ։
Մազերս կտրեցի, որ ստուգեմ, թե ինչպես սողալ գիտեմ,
Մազերս կտրեցի, որ չկարոտեմ սեփական լացին,
Մազերս կտրեցի, որ այ սենց հոնքերս կիտեմ
Ու գիշերով գրեմ «Մազերս կտրեցին»։
Բաց թողեք ինձ,
Հանգիստ,
Մի փորձեք բուժել,
Ես եղել եմ արդեն`
Կլինեմ ուժեղ,
Ես կանցնեմ անտարբեր,
Ես կանցնեմ անհամբեր
Էն կողքով շշի,
Էն կողքով, հիշի՜ր,
Մամ, որ դու անցար
Ու ինձ չես վիժել,
Ու էլ չես վիժի,
Ու էլ չես վիժի:
Բաց թողեք ինձ,
Հանգիստ,
Մի փորձեք կապել,
Ես չափել եմ արդեն,
Թույլ տվեք չափել
Ինք՛ս իմ ջերմությունը
Սեփական իմ ճնշումը,
Որ բացի ինձանից
Մեկին չի ճնշել
Ու հազիվ ճնշի,
Մամ, դրա՛ համար,
Դու ինձ չես վիժել,
Ու էլ չես վիժի,
Ու էլ չես վիժի:
Բաց թողեք ինձ,
Հանգիստ,
Թույլ տվեք ապրել,
Ես ապրել եմ արդեն,
Կուզեմ` մի փոքր էլ,
Որ գտնեմ կորցրած քունս,
Որ գտնեմ փրկությունս`
Չլսեմ ինչպես
Նյարդերի միջից
Մամ, կասես մի օր,
Թե իզուր վախտին
Դու ինձ չես վիժել
Ու, ցավոք, արդեն
Երբեք չես վիժի,
Երբեք չես վիժի:
Նա գիտի մի անչափ ձանձրալի մեղեդի,
Որ սիրում է երգել քթի տակ,
Նա, ինչպես մի ֆիլմում Վանեսա Պարադին,
Պարոնի է սիրում ծերացած։
Ձևացնում է մեկ-մեկ, թե ոչինչ չի լսել,
Երբ խոսում է պարոնն ուրիշից,
Հացից շատ է ուտում շաքարով թթվասեր,
Որ նյարդերը հանի իր միջից։
Նա ունի 24 ժամ անվճար ինտերնետ
Եվ ամեն օր մի նոր սկավառակ,
Նա միայն երազում իրական մարդու հետ
Սավառնում է՝ ասես թև առած։
Լրացնում է խեղդող տաղտկությունն օրերի
Սերիալով, գրքերով, զանգելով,
Ողորմի է տալիս իր նախկին սերերին՝
Ներկայից դեպի ետ ցատկելով։
Նա ուզում է սիրվել, նա հոգնել է արդեն՝
Զարկելով իր պատիվը գետին,
Թե ինչպե՞ս էր ապրում մի նման մարդու հետ
Իր ֆիլմում Վանեսա Պարադին։
Գիշերը իջել՝ ձանձրույթը քիչ էր,
բերել է իր հետ վաղեմի դարդս,
իմ ու քո միջև մետաքսե լճեր
հյուսել է թաքուն իմ ջրեմարդը։
Անիմաստ հարց է, թե խի ես կարծել,
որ ես չափազանց խառը ու բարդ եմ,
ահերս դարսել, պահերս թարսել,
խառնել է, հոսել, իմ ջրեմարդը։
Ինձ նորից քեզ հետ մտքիս մեջ տեսել,
ճարել է, լարել իր հին թակարդը,
անցյալով տանջել, խաբել ինձ կանչել,
իր մոտ է տարել իմ ջրեմարդը։
Գիշերը իջել՝ ձանձրույթը քիչ էր,
բերել է իր հետ վաղեմի դարդս,
էս թուղթուգիր է՝ մեկն էլ ինձ սիրեց,
իսկ ես սիրում եմ իմ ջրեմարդը։
Ծաղկել է վախճանս քո ճյուղերին,
Մարել է մարմանդը իմ խարույկի,
Ասա ինձ, ասա, թե ո՞վ մկրտեց
Ներսինս անսանձ ու ո՞վ կփրկի։
Հառել եմ հայացքս քո երկնքին,
Վառել եմ մանկանը խղճիս գրկի,
Ես չգիտեի դեռ ոչ մի աղոթք,
Երբ քո առաջ էի իջել ծնկի։
Ծխել եմ ցավից ու չեմ ամոքել,
Փախել եմ միշտ էլ ինքս ինձանից,
Ու քո ձայնով լռեցված քնել
Ու արթնացել եմ խղճիս ձայնից։
Ներել եմ հերքելդ լինելը իմ,
Կերել եմ մարմինդ քո իսկ ձեռքից,
Ճանապարհիդ սուտ-հավատ շփել,
Ու տառապել սեփական խելքից։
Շարել եմ ցավերս, դրել հերթի,
Ճարել եմ մահվան լավագույն առիթ,
Ալիքը ընտրել եմ, ասել «թեքիր»
Ու վահանակս կարել ձեռքիդ։
Ծաղկել է վախճանս քո ճյուղերին,
Մարել է մարմանդը իմ խարույկի,
Ես շատ լավ գիտեմ, թե ով մկրտեց
Ներսինս անսանձ, որ էլ չի փրկի։
Հ․Գ․ Սա իմ գրած առաջին ու վերջին
Երգն է, որ ես երբեք չեմ երգի…
Դու կծիծաղեիր, եթե ինձ տեսնեիր,
Բայց դու վաղուց ես հանել աչքերդ։
Վերելք եմ կոչում ես վայրէջքներս,
Ընկեր եմ կոչում շրջված մեջքերը,
Ժպտում եմ, երբ ինձ ժպտում են շինծու,
Ու ծիծաղում եմ, երբ ծիծաղում են՝
Հեռվից ինձ վրա մատը տնկելով։
Սեր եմ խոստանում յուրաքանչյուրին,
Ու ցանկացածին կոչում սիրելի,
Ու անծանոթին բարև եմ տալիս՝
Լավ բարեկամի նման գգվելով,
Ու երազում եմ, անվերջ լքվելով,
Թե մի օր էլ ես մեկին կլքեմ՝
Ասես դրանով վրեժ լուծելով
Ինձ լքողներից։
Ու գնում եմ ինձ զանազան շորեր,
Որպեսզի ծածկեմ տգեղությունը,
Որում ծածկվում էր իմ գեղեցիկը,
Իմ վճռականը,
Իմ միայնակը,
Իմ անհեթեթը,
Ու քո սիրելին,
Որին ճիշտ սիրել դու գիտեիր միայն։
Որին դու գիտեիր հասկանալ միայն,
Ու անսահմանի սահմանը թաքուն մատնացույց անել,
Որ չկործանվեմ,
Չտգեղանամ,
Որ մարդկայինի կեղտով չաղտոտեմ
Կենդանի՜ հոգիս։
Որ անկշտությամբ կյանքը մակարդեմ
Իմ է՜ն մի թոքին, որը սիրում էիր…
Ու առանց որի փոխում ենք մեր հի՜ն,
Մեր անգիր արած դերերը հիմա
Ես ու էն անտեր դիմանկարը,
Որը պահում եմ փակ կողպեքի տակ։
Ես եմ կործանվում։
Դու կծիծաղեիր, եթե ինձ տեսնեիր,
Բայց դու վաղուց ես հանել աչքերդ,
Բայց դու պաշտում ես կործանումը իմ,
Բայց դու շնչում ես իմ արտաշնչած
Օդը թունավոր,
Բայց դու քայլում ես ինձանից հետո
Արդեն ավիրված արահետներով,
Դու տաքացնում ես մատներդ սառած
Իմ կես-հավատի՝ մեկ քառորդ Աստծո
Պատրույգի վերջին միլիմետրերի
Մարմանդ կրակին,
Բայց դու ապրում ես ոչ այն պատճառով,
Որ քեզ կենսապես պետք է ապրելը,
Այլ որ զուգակցես իմ նմանապես անպետք ապրումին։
Այլապես արդեն դու կծիծաղեիր,
Ու ես ամոթից նորից կկախեի
Պատուհանիցս հանա՜ծ, շպարտա՜ծ
Վարագույրը իմ…
