Կամ համարդ է փոխվել, կամ՝ աշխարհդ,
Կամ կողքինդ է փոխվել, կամ՝ հոգիդ,
Ինձ թվում էր, այնքան դժվար է
Կորցնել մեկին։
Կամ գնացքդ ես փոխել, կամ՝ հայացքդ,
Կամ հավատդ ես փոխել, կամ՝ ճամփադ,
Ցրտերից հեռացող երամում
Ես տեսա, որ չվում եմ մենակ։
Իր առաջին գրական փորձերը Դօրիանն արել է 15-16 տարեկանում՝ գրելով սիրո մասին «Տերևներ», «Խելագար» և «Չակերտից չակերտ» բանաստեղծությունները։ Սիրո մասին են նաև հեղինակի՝ հետագա 15 տարիներին գրված մի քանի տասնյակ բանաստեղծություններ, որոնք ներկայացվում են այս կայքում։
Կամ համարդ է փոխվել, կամ՝ աշխարհդ,
Կամ կողքինդ է փոխվել, կամ՝ հոգիդ,
Ինձ թվում էր, այնքան դժվար է
Կորցնել մեկին։
Կամ գնացքդ ես փոխել, կամ՝ հայացքդ,
Կամ հավատդ ես փոխել, կամ՝ ճամփադ,
Ցրտերից հեռացող երամում
Ես տեսա, որ չվում եմ մենակ։
Վերադարձրու սառույցներդ հրշեջ,
Ես սկսել եմ պաշտել կիրքս մարելդ,
Սերը քո հյուսել եմ մազերիս մեջ
Ու անգիր եմ արել մարմնիդ խալերը։
Կոպերիս կարկատիր հաճույքը հին,
Մկրտիր ինձ մեռոնով արծաթե,
Ճրագով քո խանձիր գունատ հոգիս,
Լուսացրու օրը իմ, մինչ լուսադեմ։
Ցավերով ցավեցրու չցամաքող,
Ես ներել եմ ու էլի կներեմ,
Շպրտիր վերջապես քո էդ քողը
Ու տրվիր ինձ… «Տե՞ր ես»… Տեր եմ…
Ի՞նչ ես ակնարկում, ասա,
Հոգուս հետ խաղալ թարգիր,
Սովոր չէ սիրտս դեռ որ
Րոպեում հազար զարկի։
Ասա, ինչպե՞ս հասկանամ
Քո՝ կիրք դարձած ցասումը,
Ու Աբովյան փողոցը,
Ու տասն անց քառասունը։
Ու հայացքդ սիրահար,
Ու համբույրդ ընդհատված,
Կրակոտ պոռթկումը քո՝
Մեղավոր բայց չդատված։
Խնդրանքդ քեզ մոռանալ
Ու զայրույթդ անհարկի,
Ասա, ինչպե՞ս հասկանամ,
Հոգուս հետ խաղալ թարգիր։
Դու հիշեցրիր օրերը հին, ներշնչանքի
Եվ Իրինա Դուբցովային,
Որի երգերն գիտեի անգիր,
Բարձրացրեցիր հոգուս խորքերն հազարանիստ,
Ապրումներիս տվիր սպասված հոգեհանգիստ,
Եվ խռովքս դարձրեցիր ներում լալկան,
Եվ կարոտս վեհ փարատում,
Հրեշտակներին՝ վաղուց մոռացված, բերիր իմ տուն,
Եվ կորուստներից հետո բազմաթիվ
Ձեռքբերումս դարձար միակ,
Ես ոչինչ չէի խնդրել բախտից,
Բայց հիմա, չգիտես ինչու, ինձ թվում է,
Թե եղել ես հարափափագ։
Դու, սիրուց բացի, ոչինչ չգիտես,
Ապրում ես մեկ այլ՝ օտար աշխարհում,
Ուր թեթև ամպի քուլաներն անձև
Երկնքին սիրո խոսքեր են գրում։
Քո երազներում շուշաններ են լոկ,
Դրանցից բացի, չես տենում ոչինչ,
Սակայն, սիրելիս, ասեմ քեզ, ցավոք,
Կյանքն իրականում երազ չէ թովիչ։
Քո պատուհանին բյուր աղավնիներ
Երգեր են հյուսում մեր սիրո մասին,
Ա՜խ, թող այդ երգը իրական լիներ
Ու նման քո այն չքնաղ երազին։
Բայց ավաղ՝ գիտես ինձանից էլ լավ,
Որ քեզ համար զուտ երազանք եմ ես։
Ա՜խ, թեկուզ ներիր, մի պահ մոռացա,
Որ սիրուց բացի, ոչինչ չգիտես։
Դու մթնշաղ երկնքի մեջ
Տերևներ ես լուռ հաշվում,
Ես տխրում եմ կողքիդ անվեջ
Եվ մենությունից տանջվում։
Մենք կշրջենք դեռ երեքով՝
Մենության հետ, քաղաքում,
Չեմ էլ անցնում ես քո մտքով,
Տերևներ ես հավաքում…
Ու կիսում են զգացմունքներս
Տերևները սավառնող,
Պատմում եմ քեզ տխուր սերս
Տերևների հետ մեռնող։
Արդեն չորրորդ նամակը քո
Անպատասխան կմնա,
Տխրության ծափերի ներքո
Սիրտս այն կմոռանա։
Հոգնած աչքերս սահել են
Արդեն քանի-քանի թերթ,
Կյանքս կարճ է դարձել ասես՝
Չակերտից մինչև չակերտ։
Հոգիդ ծրարի մեջ դրած
Ինձ ես կրկին նվիրում,
Էլ չգիտեմ ինչպես վարվել,
Ի՞նչ անեմ, որ չեմ սիրում։
Չմտածված շատ արարքներ
Թույլ տվեցի քեզ համար,
Իսկ դու միայն մեղմ ժպտալով,
Շշնջացիր՝ խելագար։
Քեզ փնտրելով չթողեցի
Ոչ մի օտար ճանապարհ,
Երբ ինձ տեսար, լոկ ժպտացիր
Ու ասացիր՝ խելագար։
Երբ հեռացար հեռու-հեռու,
Իմ սիրտը քեզ հետ տարար,
Ես նայեցի հայելու մեջ,
Նկատեցի՝ խելագար։
Երնեկ թե մտնես թևս՝
Թևիս մեջ թև ըլնի,
Ասես մածունը սև ա՝
Մածունը սև ըլնի,
Իմ ներսի մարդը դև ա,
Դրա դեմ դև ըլնի,
Ու էս բռնածս ձևը
Բաց թողած ձև ըլնի։
Կարթ չգցած՝ կպնեն ձկներս,
Դեռ չկպած՝ ծալես ծնկներս։
Քո բալնիքով բացես աշխարհս,
Դեռ չբացած՝ լուծես խաչբառս։
Երնեկ թե նստես կողս,
Կողիս մոտ կող ըլնի,
Դադարի էս անտեր դողը,
Մի ուրիշ դող ըլնի։
Լալե՜յ,
Ճարել ես ինձանից սիրուն, ջահել,
Պահել մտքումդ նրա սին խոսքերը,
Շարե՜լ
Իմ նվիրած փայլուն թելին
Ալյ սերերիդ սև ուլունքները։
Լալե՜յ,
Ես միևնույն է դեռ սիրում եմ խենթ պարել,
Թեկուզ ինձ հետ հիմա պարում է սոսկ քո ստվերը,
Պարե՜լ,
Ու անիմաստ կրկնել լալե՜յ, լալե՜յ,
Որ միայն ինքս հասկանամ երգիս խոսքերը։
Լալե՜յ,
Միայնությունը ինձ մանկուց դեռ վախեցրել է,
Իսկ դու ճարել ես ինձանից սիրուն, ջահել,
Լալե՜յ,
Ես այս գիշեր կմոռանամ կողպել դռներս,
Ներս կթողնեմ անցորդներին բոլոր, լալե՜յ, լալե՜յ։