Չար, անխնա բախտ՝ նենգ ու բանսարկու,
Ինչու՞ ես այսպես դու ինձ հետ վարվում,
Ես նոր սկսեցի սիրել այս կյանքում,
Բայց նո՞ր բաժանել սովորեցիր դու։
Հապա էլ ինչու՞ մանկան պես անմիտ,
Որ նոր սովորած բառն է կրկնում,
Իմ սիրամորմոք սրտի համար ես
Հար ու անդադար կրկնում. «Բաժանում»։
