Չափածո

Ես մի ջահել ինքնասպան էի քո երազում,
Եվ ինձ գողտրիկ գերեզման էր սազում
Ուռենու ստվերի տակ։

Բայց դու որոշեցիր
Հորինել ինձ համար
Գերեզման էլիտար՝
Մարմարե սալիկով,
Չքնաղ լուսաբացով
Եվ էլիտար լացով
Ամեն չորեքշաբթի,
Ժամը չորսին։

Ինձ ստվերնե՜րը պատմեցին քո մասին,
Ես տարված էի վաղուց Աստված գիտե՝ ինչով,
Աշխարհի ողջ հոգսից թաքստոց փնտրելով՝
Անցնում էի մթության ու խավարի միջով։

Պարանը, հիշիր,
Ինքս էի մոմել,
Քո՛ միակ մեղքը
Աթոռը ոտքիս
Տակից հանել էր:

Սպանելը ինձ քո
ձեռքի գործը չէ,
դու չես դա արել։

Պետք չէ զղջալու
գործում ջանքերը
գերակատարել։

Ես արդեն խաչի վրա եմ,
Լիակատար երջանկության,
Էքստազի հասնելու համար,
Մարդիկ, ձեզ մնում է միայն,
Որ ծարաված իմ շուրթերին
Քացախով թաթախած սպունգ տաք։

Սակայն անգամ մահվան մահճում
Ինչ-որ մեկի թեթև ձեռքը չի իջեցնի կոպերը իմ,
Սակայն անգամ լուռ շնթռած իրեն որջում
Ինչ-որ մեկը պիտի բախվի իմ հայացքին։

Հա, ես պիտի լռեմ անգամ,
Երբ վերքերս սկսեք լվալ
Դուք ջրածնի հիդրօքսիդով,
Դառը խոսքերին պատասխան
Ես պիտի տամ միշտ ժպիտով։

Դուք ստոր կամ արդար, ով էլ որ լինեք,
Ծամած-չհաշված կարծիքների դեմ
Սովոր եք հեզ-հեզ գլուխ խոնարհել,
Դուք հարազատ եք լոկ տոն օրերին,
Ճարտարախոս եք, բայց դատարկաբան,
Եվ բարդ ընտրության առաջ կանգնելով`
Պիտի միաձայն գոչեք. «Բարաբբան»։