Չափածո

Երդման տակ վաղավճիռ
Ու, կարծում էի, սուտ,
Հոգիս քեզ համար
Մերկապար է պարում,
Եվ ամեն սխալ շեշտ,
Կամ սխալ հարցադրում,
Կամ սխալ շարադրանքն իմ մտքերի
Մեր բազմագանձ հայերենում
Սկսել է կրել մեկ անուն՝
Երդմնազանցություն։

Եվ նոր եմ սովորում մի հին արվեստ,
Որ յոթնաչափություն են մարդիկ կոչում,
Եվ կիրառում հաճախ
Մեկը կտրելու արվեստից առաջ,
Եվ նոր եմ սովորում ես անկախ ինձանից
Ինձանից զգուշանալ,
Խոսելիս՝ ուշանալ,
Բայց ուշադիր խոսել։

Եվ տալ լեզուս
Հոգուս, սրտիս
Հավերժ գործածության։

Մի բան ասա, թե չէ
Ինձ թվում է՝ մեր մեջ
Մի իսկական վեճ է։

Ինձ թվում է անփորձ ու պարզամիտ
Նորապսակների պես
Վիճել ենք դու և ես։

Եվ եղել է չնչին մի պատճառ՝
Ես քեզ համար կազմել էի ամբողջ բառարան,
Դու՝ չցանկացար ասել թեկուզ մեկ բառ։

Եվ քավության կարիք զգացիր,
Եվ քավելու անկարողություն,
Նեղված մանկան պես ուսիս հպվեցիր

Ու չասացիր նորից…

Լռությանդ դիմաց սպասում էիր գուցե
Որ կստանաս պատիժ,
Ու երբ տեսար ինձ խաղալով
Խաղալիքով ուրիշ,
Կարծեցիր, թե դա է,
Թե ես նույնպես սովորել եմ
Քեն պահել։

Սխալ կարծեցիր։

Տուր ինձ գոյություն չունեցող մի հասցե
Ու հեռացիր անդարձ,
Որ կարոտեմ ու, Աստված մի արասցե,
Չգտնեմ քեզ հանկարծ։

Երեկոյան նորից
Անհետ կորածներից
Երբ խոսի BBC-ն,
Այլևս չեմ լսի՝
Իմ միակ կորստին
Կփնտրեմ վերստին
Ես պատրանքում։

Փողոցները անվերջ լաբիրինթ են իմ քաղաքում,
Եվ դրանցից մեկում,
Մի տասնահարկ շենքի
Քսանմեկերորդ հարկում
Կկարդամ ցուցանակ.
«Ես եմ»։

Պայմանի համաձայն
Դուռը եղունգներով կծեծեմ։

Կիմանաս, որ փայտե պատնեշի ետևում
Կանգնած եմ ես։

Չբացես։

Չկա քո բանալին։
Երբեմն թվում է, թե ճանաչում եմ քեզ,
Վաղուց, չափազանց վաղուց,
Սակայն միևնույն է մնում ես դեռ
Չբացված զարդատուփ՝
Լեցուն առեղծվածներով,
Բայց սենտիմենտալ,
Աստվածներով լեցուն,
Բայց աթեիստական,
Ու չափազանց գաղտնի,
Չափազանց բարդ,
Իմ սահմանափակ
Երևակայության համար։
Ինձ մնում է հիշել
Միայն «Մալլհոլանդ դրայվ»
Ու հասկանալ մի բան
Որ ես, ով էլ լինեմ,
Որոշ բաներ, ցավոք,
Չեմ կարող հասկանալ։

Դու մի հին վարպետի գլուխգործոց,
Դու այդքան պարզորոշ, բայց անհասկանալի,
Որ ես՝ թվում է փորձառու փականագործ,
Ի զորու չեմ գտնել քո բանալին։