Բանաստեղծություններ և քառյակներ

Լուսնի ստվերը

Լուսնի ստվերը աղոտ՝
Ջրի մակերևույթին,
Գիշերով կանչեց իր մոտ,
Դեպի անհունը մթին։

Եվ ալիքները ճեղքելով՝
Հեռացա ես իմ ափից,
Դեպի անծայր հորիզոնը,
Դեպի լուսինը անբիծ:

Ու ստվերները թփի, ծառի
Ծիծաղեցին նենգ վրաս․
«Մնաս բարով, մեր բարեկամ,
Երևի էլ ետ չգաս»:

Նվիրեցիր ինձ

Նվիրեցիր ինձ ուրիշին,
Ամբողջ սրտով ու անվարձ`
Կորցնելով հավետ,
Կորցնելով անդարձ:

Ու ամեն առավոտ
Անկողնուդ դիմացի
Հայելու մեջ հսկա
Կգտնես քեզ մենակ:

Չի լինի էլ երբեք
Քեզ արթնացնող համբույր,
Մի գավաթ քաղցը սուրճ
Ու մանկական ժպիտ,
Ոչ մեկին էլ լալիս՝
Չես սեղմի դու կրծքիդ,
Եվ նեղության պահին
Չի շշնջա ոչ ոք.
«Կօգնեմ, եղիր անհոգ»,
Ոչ ոք մինչև կանգառ՝
Չի գա ձեռքդ բռնած,
Ու սիրտը չի լցնի,
Երբ կնստես տաքսի…

Ո՞վ պատուհանի մոտ
Ետ գալուդ կսպասի՝
Իր հնամաշ տետրում՝
Նշումներ անելով,
Ո՞վ չի թողնի մենակ
Տխրես երեկոյան
Սերիալներ նայելով...

Սակայն էլ ի՞նչ արած,
Եթե այնպես ստացվեց,
Որ կորցրիր ինձ անդարձ,
Որ կորցրիր ինձ հավետ։

Անցիր, ժամանակ

Անցի՜ր, ժամանակ,
Այս պատերից դուրս թռչող, հեռացող
Ագռավների պես թռիր ու անցիր,
Հիմա ես մենակ
Օրերս լափող ու կենսաքայքայ այս կայարանում
Սպասում եմ կրկին
Կրկին ուշացող իմ ճեպընթացին։

Շտապի՜ր, ժամանակ,
Չէ որ դու միակ իմ բարեկամն ես,
Ում դանդաղելը բնավ չի սազում…
Էլ այս կայարան
Մի բեր ինձ այնքան սիրելի մարդկանց,
Այլ ինձ թևանցուկ տար հարազատ տուն։

Աշխարհի առաջ

Ես արցունքները ամբողջ մարդկության
Հատիկ առ հատիկ հաշվել գիտեմ,
Ուրիշի ցավից ու տառապանքից
Լուռ, ինքնամոռաց մաշվել գիտեմ,
Եվ ամեն մեկին սրբության նման
Հեզ, խոնարհվելով պաշտել գիտեմ…

Հոգիս պատռելով՝ դուրս եմ գալիս ես աշխարհի առաջ,
Աշխարհը՝ իմ դեմ։

Վալս

Դաշնամուրն է դեռ նվագում
Գիշերային դահլիճում,
Ուր ես ու դու պարում ենք վալս
Ու իրար քայլեր զիջում։

Դաշնակահարն՝ արդեն հոգնած
Հորանջում է աթոռին,
Բայց ես և դու պարում ենք վալս՝
Լուռ տրվելով անդորրին։

Հեռացել են մարդիկ վաղուց,
Մենակ ենք մենք դահլիճում,
Դեռ պարում ու պարում ենք վալս
Ու իրար քայլեր զիջում։

Դաշնակահարն էլ հեռացավ,
Այլևս չի նվագում…
Իսկ ես և դու պարում ենք վալս
Լյուռ ու տխուր սենյակում։