Ինձ ասա, էլ ինչի՞ն ես սպասում, Երբ խոսքերդ արդեն չեն սփոփում, Հեռացի՛ր, մոռացի՛ր, չտանջես, Խնայիր նուրբ լարերը հոգուս։ Քեզ հետ օրը թվում է տարի, Օրը բարդ է թվում, անխնա, Թե ինչու ես այդքան անարի Հավաքիր քեզ, խնդրում եմ, գնա։ Երբ մեղքերդ արդեն չես քավի, Ընդունիր, ձախողվել ես, ուստի, Ես այսքան դիմացել եմ ցավին, Դիմանամ գուցե և կորուստիդ։ Գուցե երբ չավիրես ամեն ինչ, Քեզանից գոնե հուշ կփրկվի, Կմնա ջերմություն ինչ-որ ջինջ, Հավաքիր քեզ, միայն թե, չքվիր։ Հրաշքի ես արդեն չեմ սպասում, Ու խոսքերդ արդեն չեն սփոփում, Հեռացի՛ր, մոռացի՛ր, չտանջես, Խնայիր նուրբ լարերը հոգուս։
Բաժանման մասին
Ես զանգեցի, ես հանգեցի
Ես զանգեցի, ես հանգեցի,
Ասացիր․ «Խի՞ չգնացիր»,
Փոխարեն ինձ դու հարցնեիր,
Թե խի չեկա։
Բայց դու այնտեղ էիր, ուր գալիս էի,
Ա՜խ, մի՞թե չես սպասում դու ինձ էլ,
Թե՞ ես տեսնում եմ մոռացում,
Իսկ այն չկա։
Ես խորացա իմ կասկածում,
Ես վախեցա՝ կմոլորվեմ,
Սովոր չեմ ես երկար ու ձիգ ճամփաների,
Ես, ինչպես հին մի հեքիաթում,
Հաց փշրեցի մտքիս ճամփին՝
Մտածելով, թե դա ինձ ետ պիտի բերի։
***
Ա՜խ, դու կորցնում ես քո թևերը,
Թափվում ես վայր փետուր-փետուր,
Դու արդեն անիմաստանում ես,
Օտարանում ես դու, կամ դուք…
Դուք լռությունը իմ ներեք
Դուք լռությունը իմ ներեք անաղուհաց,
Օտարացրել է երևի մեզ բաժանումը,
Ես անցյալի ավերակի տակ ձեզ թողած՝
Իմ ներկայի դղյակներում կորցրել եմ քունս։
Եվ մոռացումը իմ ներեք մանուկ, անհաս,
Ա՜խ, գոնե էն սիրուն աչքերիս խաթր…
Թե չէ հոգուս, վաղուց ձեզ կորցրած,
Թվում է, թե կորցրել է իր ղսմաթը։
Եթե դու ինձ թողնես
Եթե դու ինձ թողնես անբուժելի մի վերք,
Որը ես չեմ լվա «Ռիվանոլով»,
Իմացիր՝ կթողնես մի ամբողջ տիեզերք՝
Ոչ մի խռովք։
Ու եթե շողերից կենարար արևի
Գոլորշանաս կյանքիցս կամաց-կամաց,
Միայն լույս կսփռես հոգուս ստվերոտ
Ու միգամած։
Քո ներկայությամբ ոգելից արբեցնելուց հետո,
Բացակայությամբդ բուժիչ կապաքինես,
Ու թե կարծես, որ թողեցիր ինձ միայն դառնահամ,
Չմտածես՝ կարևորը, որ միշտ իմ քիմքին ես։
Անքեզ
Անքեզ՝ առանց մանրէաչափ սիրահյուլե
Դառնում եմ ես ցավեսպառվող կործանամարդ,
Խառնում եմ ես մտամիջում քրտնաթթուդ
Իմ թքի հետ ու կուլ տալիս սպասումնահատ։
Ցանում եմ իմ հոգեհողում սերմնահոգի՛դ,
Ցատկում եմ ետ, մինչև նախորդ սիրագիշեր,
Լռավրձնով սկսում ցավող աչքերիս տակ
Արցունքների կարոտագիծ աղենշել։
Ու նախատում հնգօրեկան մշտարթունիս՝
Ներաշխարհից միշտ ուշացած հուզանետող,
Հրաժեշտի նենգապահին լույսի պես լուռ
Ու սենց անզուսպ բանահորդող լույսից հետո։
Չբացես
Տուր ինձ գոյություն չունեցող մի հասցե,
Ու հեռացիր անդարձ,
Որ կարոտեմ ու, Աստված մի արասցե,
Չգտնեմ քեզ հանկարծ։
Երեկոյան նորից
Անհետ կորածներից
Երբ խոսի BBC-ն
Այլևս չեմ լսի՝
Իմ միակ կորստին
Կփնտրեմ վերստին
Ես պատրանքում։
Փողոցները անվերջ լաբիրինթ են իմ քաղաքում,
Եվ նրանցից մեկում,
Մի տասնահարկ շենքի
Քսանմեկերորդ հարկում
Կկարդամ ցուցանակ.
«Ես եմ»։
Պայմանի համաձայն՝
Դուռը եղունգներով կծեծեմ։
Կիմանաս, որ փայտե պատնեշի ետևում
Կանգնած եմ ես։
Չբացես։
Բաժանում
Բաժանումն անկասկած լինելու է՝
Ճիշտ ամսին, օրը ճիշտ, ճիշտ ժամին,
Ճամպրուկներ, արցունքներ, «Իմ տաքսին է»,
Օդային համբույր անարժանին։
«Լռությունն, հեռախոսն ու խաչբառը,
– Ես կասեմ, – ավելի հարազատ են»,
Ու նորից երկրորդիս կսպասեմ.
Գազանները վայրի ազատ են։
Բաժանում
Չար, անխնա բախտ՝ նենգ ու բանսարկու,
Ինչու՞ ես այսպես դու ինձ հետ վարվում,
Ես նոր սկսեցի սիրել այս կյանքում,
Բայց նո՞ր բաժանել սովորեցիր դու։
Հապա էլ ինչու՞ մանկան պես անմիտ,
Որ նոր սովորած բառն է կրկնում,
Իմ սիրամորմոք սրտի համար ես
Հար ու անդադար կրկնում. «Բաժանում»։
Վերջին մերձավորս
Ինչ ճյուղիցս պոկվեց, ընկավ վերջին մերձավորս,
Չի դիմանում հոգիս տոպրակի մեջ կաշվե,
Հայր մեր, ինձ գոնե մոտավոր ասա մահվան օրս,
Որ սկսեմ անհամբեր ես օրերը հաշվել։
Որ սկսեմ անտարբեր լինել տառապանքիս հանդեպ,
Դադարեմ գուշակել՝ ինձ ինչ է պակասում,
Որ անխուսափելի ազատումին միայն սպասեմ,
Ինչպես, երբ մանուկ էի, Նոր Տարուն էի սպասում…
Փորձենք նորից
Սերն այլևս չկա, ես սառել եմ,
Ու տձև պատրանքի կավից,
Որ տվել ես, փորձում եմ ծեփել ինձ
Քեզանից ավելի լավին։
Հավատալ, իբր այս անգամ այլ է,
Իբր չեմ խաբվելու նորից,
Իբր ես չգիտեմ՝ ուր թքում ես,
Խմում ես հենց այն ջրհորից։
Փորձելով մեզ մաշող այս կապանքը
Պահպանել, ձգձգել մի քիչ էլ
(ասես ողջ իմ այս տառապանքը
ինձ հերիք չէ, մի բան էլ դեռ քիչ է)՝
Ասել. «Շատ լավ, փորձենք, համաձայն եմ
Շտկվելու ևս մեկ շանս տալ քեզ,
Ես նորից նվիրվում եմ, ես քոնն եմ,
Հաստատիր, որ խոզի վաստակ ես»։
Այժմ կարդում են
