Բաժանման մասին

Հեռացիր

Ինձ ասա, էլ ինչի՞ն ես սպասում,
Երբ խոսքերդ արդեն չեն սփոփում,
Հեռացի՛ր, մոռացի՛ր, չտանջես,
Խնայիր նուրբ լարերը հոգուս։

Քեզ հետ օրը թվում է տարի,
Օրը բարդ է թվում, անխնա,
Թե ինչու ես այդքան անարի
Հավաքիր քեզ, խնդրում եմ, գնա։

Երբ մեղքերդ արդեն չես քավի,
Ընդունիր, ձախողվել ես, ուստի,
Ես այսքան դիմացել եմ ցավին,
Դիմանամ գուցե և կորուստիդ։

Գուցե երբ չավիրես ամեն ինչ,
Քեզանից գոնե հուշ կփրկվի,
Կմնա ջերմություն ինչ-որ ջինջ,
Հավաքիր քեզ, միայն թե, չքվիր։

Հրաշքի ես արդեն չեմ սպասում,
Ու խոսքերդ արդեն չեն սփոփում,
Հեռացի՛ր, մոռացի՛ր, չտանջես,
Խնայիր նուրբ լարերը հոգուս։

Ես զանգեցի, ես հանգեցի

Ես զանգեցի, ես հանգեցի,
Ասացիր․ «Խի՞ չգնացիր»,
Փոխարեն ինձ դու հարցնեիր,
Թե խի չեկա։

Բայց դու այնտեղ էիր, ուր գալիս էի,
Ա՜խ, մի՞թե չես սպասում դու ինձ էլ,
Թե՞ ես տեսնում եմ մոռացում,
Իսկ այն չկա։

Ես խորացա իմ կասկածում,
Ես վախեցա՝ կմոլորվեմ,
Սովոր չեմ ես երկար ու ձիգ ճամփաների,
Ես, ինչպես հին մի հեքիաթում,
Հաց փշրեցի մտքիս ճամփին՝
Մտածելով, թե դա ինձ ետ պիտի բերի։

***

Ա՜խ, դու կորցնում ես քո թևերը,
Թափվում ես վայր փետուր-փետուր,
Դու արդեն անիմաստանում ես,
Օտարանում ես դու, կամ դուք…

Դուք լռությունը իմ ներեք

Դուք լռությունը իմ ներեք անաղուհաց,
Օտարացրել է երևի մեզ բաժանումը,
Ես անցյալի ավերակի տակ ձեզ թողած՝
Իմ ներկայի դղյակներում կորցրել եմ քունս։

Եվ մոռացումը իմ ներեք մանուկ, անհաս,
Ա՜խ, գոնե էն սիրուն աչքերիս խաթր…
Թե չէ հոգուս, վաղուց ձեզ կորցրած,
Թվում է, թե կորցրել է իր ղսմաթը։

Եթե դու ինձ թողնես

Եթե դու ինձ թողնես անբուժելի մի վերք,
Որը ես չեմ լվա «Ռիվանոլով»,
Իմացիր՝ կթողնես մի ամբողջ տիեզերք՝
Ոչ մի խռովք։

Ու եթե շողերից կենարար արևի
Գոլորշանաս կյանքիցս կամաց-կամաց,
Միայն լույս կսփռես հոգուս ստվերոտ
Ու միգամած։

Քո ներկայությամբ ոգելից արբեցնելուց հետո,
Բացակայությամբդ բուժիչ կապաքինես,
Ու թե կարծես, որ թողեցիր ինձ միայն դառնահամ,
Չմտածես՝ կարևորը, որ միշտ իմ քիմքին ես։

Անքեզ

Անքեզ՝ առանց մանրէաչափ սիրահյուլե
Դառնում եմ ես ցավեսպառվող կործանամարդ,
Խառնում եմ ես մտամիջում քրտնաթթուդ
Իմ թքի հետ ու կուլ տալիս սպասումնահատ։

Ցանում եմ իմ հոգեհողում սերմնահոգի՛դ,
Ցատկում եմ ետ, մինչև նախորդ սիրագիշեր,
Լռավրձնով սկսում ցավող աչքերիս տակ
Արցունքների կարոտագիծ աղենշել։

Ու նախատում հնգօրեկան մշտարթունիս՝
Ներաշխարհից միշտ ուշացած հուզանետող,
Հրաժեշտի նենգապահին լույսի պես լուռ
Ու սենց անզուսպ բանահորդող լույսից հետո։