Արդեն չորրորդ նամակը քո
Անպատասխան կմնա,
Տխրության ծափեր ներքո
Սիտս այն կմոռանա:

Հոգնած աչքերս սահել են
Արդեն քանի-քանի թերթ,
Կյանքս կարճ է դարձել ասես`
Չակերտից մինչև չակերտ:

Հոգիդ ծրարի մեջ դրած
Ինձ ես կրկին նվիրում,
Էլ չգիտեմ ինչպես վարվել,
Ի՞նչ անեմ, որ չեմ սիրում:

Չմտածված շատ արարքներ
Թույլ տվեցի քեզ համար,
Իսկ դու միայն մեղմ ժպտալով,
Շշնջացիր` խելագար:

Քեզ փնտրելով չթողեցի
Ոչ մի օտար ճանապարհ,
Երբ ինձ տեսար, լոկ ժպտացիր
Ու ասացիր` խելագար:

Երբ հեռացար հեռու-հեռու,
Իմ սիրտը քեզ հետ տարար,
Ես նայեցի հայելու մեջ,
Նկատեցի` խելագար:

Երնեկ թե մտնես թևս՝
Թևիս մեջ թև ըլնի,
Ասես մածունը սև ա՝
Մածունը սև ըլնի,
Իմ ներսի մարդը դև ա,
Դրա դեմ դև ըլնի,
Ու էս բռնածս ձևը
Բաց թողած ձև ըլնի:

Կարթ չգցած՝ կպնեն ձկներս,
Դեռ չկպած՝ ծալես ծնկներս:
Քո բալնիքով բացես աշխարհս,
Դեռ չբացած՝ լուծես խաչբառս:

Երնեկ թե նստես կողս,
Կողիս մոտ կող ըլնի,
Դադարի էս անտեր դողը,
Մի ուրիշ դող ըլնի:

Սեր ա ճռռում,
Մրմռում ա ամբողջ ջանս,
Կուզե, որ գա սիրեկանը,
Հանի իր մե՜ծ սիրօրգանը՝
Սի՜րտը հանի,
Ու բաժանի երկուսիս մեջ,
Կեսը իր մեջ,
Կեսն էլ իմ մեջ
Սիրախոթի,
Սիրակոխի,
Սիրաբրդի,
Սիրաճխտի,
Սիրապակաս, ունայն ջանս
Սիրալցնի ու արբեցնի
Իրա հոտով:
Սիրայփեդով
Մտնի էջս,
Լցնի մեջս
Ներկայությամբ իրա մատաղ,
Իմ սիրաթաղ
Գա իր սիրամերսեդեսով,
Սիրասայրով պատռի իմ ճոխ սիրազգեստը,
Անցնի խրթին սիրաթեստս,
Դառնա տարվաս սիրաբեսթը,
Սիրաչարթիս միակ ղայդին սիրապարտը,
Իմ կալոդում լինի միակ սիրաքարտը,
Միշտ իմ լճում կապի երկա՜ր սիրակարթը,
Սիրակոկոմ դարձնի նորից սիրավարդը,
Սաղ կապերս սիրախզի,
Սաղ տեղերս սիրագզի,
Սիրանճարիս սիրաճարի,
Սիրախեղդի, սիրաբարի,
Դուդուկիս տակ սիրապարի,
Սիրջութակով իր նվագի,
Սիրքոթակով ինձ քոթակի,
Ինձ հագցնի սիրաշշին,
Ոտքերի տակ սիրատշի,
Սիրափրչի գնդի նման
Կանգնի սիրասով կոկորդիս,
Պատգամ որպես լսի որդիս,
Սիրաճիճվիս, սիրաորդիս,
Գա ու ինձ սիրաթըփցնի,
Սիրով ճակատիս ճպըցնի,
Սիրաշյուղով հյուսի նորից սիրաբույնս,
Սիրալիքով լցնի նորից սիրահունս,
Սիրաներկով վերադարձնի սիրագույնս,
Սիրափոխի իմ մշտապես սիրանույնը,
Սրտիս վրա դնի դժվար սիրակոդեր,
Փայտիկն առնի ու իրեն զգա սիրաՓոթթեր,
Սիրատոթին ինձ զովացնի,
Սիրասավսալիս ծխացնի
Սիրախոտո՜վ,
Ու սիրաքաքի մեջ ընկնի
Իր սեփական սիրաոտով։

Տունը իմ դատարկ է արդեն,
Քունը իմ ոչ մեկինն է, հոգիս,
Երանի թե ռեալ լիներ
Քեզ քանդել, կառուցել իմ կողքին:

Տանը իմ լռություն է միշտ,
Կարոտում եմ քո աղմուկները,
Երանի թե ուժեղ լինեի՝
Կտրեի քեզ պահող արմունկները:

Քեզ քանդեի, կառուցեի կողքիս,
Քեզ թողնեի կոտրել իմ պատյանը,
Քեզ պոկեի երկաթե թոկից
Ու բերեի, սոսնձեի մենությանս: