Կարոտի մասին

Կարոտի թեման առավել հաճախ հանդիպում է 2006-2008թթ․՝ զինվորական ծառայության ընթացքում Դօրիանի գրած ստեղծագործություններում։ Կարոտի մասին առավել հայտնի ստեղծագործությունը հենց Կարոտ վերնագիրը կրող բանաստեղծությունն է, որը լայնորեն տարածվում է համացանցի օգտվողների կողմից՝ հաճախ առանց հեղինակի հիշատակման։

Երեկոներ շալվարիս պես

Երեկոներ, շալվարիս պես`
Ուրիշի հագին մաշած,
Հոգնեցրել է մռութը ձեր
Անլվա, չթրաշած։

Ձեր լուսինները սին են,
Ձեր հեքիաթները` հին,
Դուք անխղճորեն նման եք
Մեկդ մեկին։

Խելագարվածի պես դուք
Նույնն եք շարունակ կրկնում․
Տուն, քարե տուն, տուն՝ տաք,
Տուն, տուն հեռու` մեր տուն»։

Մի ձեռք

Մենք ապրում ենք վաղուց, 
Բայց չենք էլ ապրում դեռ, 
Երբ չգտած մեկին 
Շտապում ենք բաց թողնել։  

Եվ ձեռնունայն, մենակ 
Հետադարձ հայացքով 
Նայել ճամփաներին,
Որոնք մենք դեռ երեկ
Անցնում էինք երկուսով, 
Ու չտեսնել ոչինչ 
Լապտերներից բացի, 
Սիրուն, բայց մշտանինջ։  

Աղոտ հիշել մեկի 
Ձեռքն հոգատար ու ջերմ, 
Որ ուղեկցում էր մեզ, 
Ու որ կարծում էինք, թե 
Միշտ պիտի ուղեկցեր։  

Հիշել ու չգնել
Մեր կողքին ոչ ոքի, 
Խորհել ու չստանալ 
Մի հարցի պատասխան` 
Մե՞նք ձեռքն այդ բաց թողինք, 
Թե ամենքն է մեզ պես
Նախընտրում հեռանալ։

Մենք վաղուց ենք ապրում, 
Բայց չենք կարող ապրել, 
Երբ հսկա ճամփեքին
Մեզնից բացի միայն 
Շարունակենք տեսնել
Լապտերներ անկենդան,
Ու կարոտել մի ձեռք։

Նոր շուլուլած կարեր

Հին վերքերի տեղում
Ես կգտնեմ շուտով նոր շուլուլած կարեր,
Ու ոչ թե կարոտով,
Այլ սեփական ոտով կշրջեմ տանը մեր։

Ու կմաշեմ օրեր,
Որոնք տեսնում էի դեռ երեկ ցուցափեղկում,
Ու հռչակ կթորեմ,
Մտքիս ու գրիչիս տված բերքով։

Ու ամեն Աստծո օր, 
Արթնանալով, կիջնեմ խանութ՝ հացի,
Ու կաղոթեմ Աստծուն՝
Ոչինչ չխնդրելով, այլ հանուն տվածի։

Կլսեմ հեզությամբ
Խրատները տատիս՝ ճիշտ թվան, թե սխալ,
Գուցե մտնեմ նորից
Այն նույն եկեղեցին, որոշեմ դարձի գալ։

… Սրճարանն անձրևի,
Փողոցները ծանոթ ու իմ սիրած խանութը գրքերի,
Կապրեմ օրերը նույն՝
Այս վայրերում դժգույն, թվացող անթերի։

Բայց էլ, սիրտս լցրած,
Չեմ զգա մուսա ծնող կարոտը իմ,
Ու այլևս թաքուն
Առավոտյան թխվածք չի տա Սյուզին։

Պատուհանիցս դուրս
Չեմ տեսնի գեղեցիկ, բայց ձանձրալի սարեր,
Հին վերքերի տեղում
Ես կգտնեմ շուտով նոր շուլուլած կարեր։

Բարև, մայրիկ, եկա կրկին

Բարև, մայրիկ, եկա կրկին
Ու փարվեցի քո ջերմ կրծքին,
Գիտես այդժամ թվաց մի պահ,
Թե աշխարհում ոչ ոք չկա
Մեզնից բացի։

Իմ կարոտած հոգուն դարման
Դարձավ անույշ «Բարև, բալան»,
Ու գրկիդ մեջ ծորաց անձայն
Մի մեղեդի երջանկության
Թաքուն լացի։

Դու շոյելով վարսերս շեկ՝
Շշնջացիր. «Որդիս, ներս եկ,
Կարոտել էի դեմքդ լուսե,
Բյուր-անհամար օր եմ սպասել
Վերադարձիդ»։

Հա, ես էլ, մայր, գիտես անշուշտ,
Հոգսն է պահի լափում անկուշտ
Օրերը իմ ու դեռ ավաղ
Շատ կլափի՝ պիտի գնամ,
Եկա այցի։

Արևոտ մի օր

Արևոտ մի օր եմ ես ուզում հիշել,
Երբ ալևոր թախիծն իմ թաքցրած՝
Բարևով կայտառ կդիմավորեմ
Կարևոր ու այնքան սիրելի մարդկանց: