Կարոտի թեման առավել հաճախ հանդիպում է 2006-2008թթ․՝ զինվորական ծառայության ընթացքում Դօրիանի գրած ստեղծագործություններում։ Կարոտի մասին առավել հայտնի ստեղծագործությունը հենց Կարոտ վերնագիրը կրող բանաստեղծությունն է, որը լայնորեն տարածվում է համացանցի օգտվողների կողմից՝ հաճախ առանց հեղինակի հիշատակման։
Քեզ եմ սպասում
Ու չեմ լսում շուրջս ոչինչ,
Ու տեսնում եմ երազներում
Աչքերդ ջինջ։
Քեզ եմ սպասում
Ու հիշում եմ ժպիտդ լալ,
Որ ստիպում էր
Ակամայից ինձ էլ ժպտալ։
Քեզ եմ սպասում
Ու տենչում եմ կրկին խեղդվել
Քո վարսերի
Մեղմ ու զուլալ ալիքներում։
Դիպչել մաշկիդ,
Համբուրելով շուրթերդ աղի՝
Կրկին ասել,
Որ ես հավերժ քեզ եմ սպասել։
Իմ լալագին տողերին
Պատասխան գրող փերի,
Սպասում եմ, մինչև ճամփան
Քեզ նորից ինձ մոտ բերի։
Որ կոպերիս տակ սառած
Կաթիլներն անգույն, աղի
Ցամաքեն իսկույն՝ զգալով
Ջերմությունը ծիծաղիդ։
Ու ծածկվի հոգիս թեթև
Հանգստության շղարշով,
Որի հանդարտ ստվերի տակ
Դժոխքն անգամ թվա զով։
Երբ հոգիդ ծվատում է դանդաղ
Իմ հանդեպ քո կարոտը տրտում,
Անմոռաց անցյալի ցուցադրած
Պատկերներս փնտրիր քո սրտում։
Երբ օրվա ձանձրույթում մոնոտոն
Խենթությունն ես կայտառ իմ հիշում,
Լինելուս ուրվականը բաց թող
Եվ սկսիր ինձ փնտրել ուրիշում։
Ու երբ ինձ կրկնել ես ուզում՝
Լուծելով չլուծվող մի խնդիր,
Պոետիկ ու խելառ իմ հոգու
Մերկապարը Google-ում դու փնտրիր։
Հուշերովս հոգիդ մայրացրու,
Թող ծնի աներկունք ինձ նորից,
Ես կողքիդ եմ, հոգիս, դու միայն
Մի փորձիր ինձ գտնել՝ փնտրիր ինձ։
Ես զանգեցի, ես հանգեցի,
Ասացիր․ «Խի՞ չգնացիր»,
Փոխարեն ինձ դու հարցնեիր,
Թե խի չեկա։
Բայց դու այնտեղ էիր, ուր գալիս էի,
Ա՜խ, մի՞թե չես սպասում դու ինձ էլ,
Թե՞ ես տեսնում եմ մոռացում,
Իսկ այն չկա։
Ես խորացա իմ կասկածում,
Ես վախեցա՝ կմոլորվեմ,
Սովոր չեմ ես երկար ու ձիգ ճամփաների,
Ես, ինչպես հին մի հեքիաթում,
Հաց փշրեցի մտքիս ճամփին՝
Մտածելով, թե դա ինձ ետ պիտի բերի։
***
Ա՜խ, դու կորցնում ես քո թևերը,
Թափվում ես վայր փետուր-փետուր,
Դու արդեն անիմաստանում ես,
Օտարանում ես դու, կամ դուք…
Դուք լռությունը իմ ներեք անաղուհաց,
Օտարացրել է երևի մեզ բաժանումը,
Ես անցյալի ավերակի տակ ձեզ թողած՝
Իմ ներկայի դղյակներում կորցրել եմ քունս։
Եվ մոռացումը իմ ներեք մանուկ, անհաս,
Ա՜խ, գոնե էն սիրուն աչքերիս խաթր…
Թե չէ հոգուս, վաղուց ձեզ կորցրած,
Թվում է, թե կորցրել է իր ղսմաթը։
Մի հունվար էլ առանց ինձ
Ու քեզ նորից կթվա,
Թե ես եմ ձյունել շեմին։
Թե այդ ես եմ օրորում
Սառած ճյուղերը անձայն,
Պատուհանիդ նկարում
Դյութիչ պատկերներ ձմռան։
Կթվա, որ անկրակ՝
Դու ինձանից ես մրսում,
Ու բրդյա ձեռնոցներով
Իմ փաթիլներն ես որսում։
Կտխրես, անշուշտ, գիտեմ,
Ինձ ամենուր կփնտրես,
Ինչպես ես եմ ամեն օր
Պարզ իրերում գտնում քեզ։
Դու այնտեղ, մի տեղ ես՝ հեռվում,
Ուր ծաղիկները անուշ սգերգով
Թաղում են իրար,
Ես այստեղ նրանց օղորմի եմ տալիս։
Դու այնտեղ ես, որտեղ
Քո ժանեկագործ անձրևանոցին
Տերևե անձրևներ են լալիս,
Որտեղ դու թեթև հպումով ճիտքի
Ոչնչացնում ես
Ասֆալտին նրբին ասեղնագործած
Պատկերն երկնքի։
Դու այնտեղ ես՝ մեռնող մշուշում,
Աշունում լալկան, տերյանյան,
Իսկ այստեղ, իմ հոգու աշունում
Սերերս են կանչում իրենց «Տեր ողորմեան»։
Անքեզ՝ առանց մանրէաչափ սիրահյուլե
Դառնում եմ ես ցավեսպառվող կործանամարդ,
Խառնում եմ ես մտամիջում քրտնաթթուդ
Իմ թքի հետ ու կուլ տալիս սպասումնահատ։
Ցանում եմ իմ հոգեհողում սերմնահոգի՛դ,
Ցատկում եմ ետ, մինչև նախորդ սիրագիշեր,
Լռավրձնով սկսում ցավող աչքերիս տակ
Արցունքների կարոտագիծ աղենշել։
Ու նախատում հնգօրեկան մշտարթունիս՝
Ներաշխարհից միշտ ուշացած հուզանետող,
Հրաժեշտի նենգապահին լույսի պես լուռ
Ու սենց անզուսպ բանահորդող լույսից հետո։
Մենք ամենից շատ անրջում ենք, երբ
Հեռու ենք անչափ մեր անուրջներից,
Ես կուզեի ձեռքով հպվել քո ձեռքին՝
Դա էլ է խրթին։
Ես կուզեի ապրել գիշերները խորթ՝
Երկչոտ գգվելով քո մերկ ուսերին,
Մատներդ քնքուշ զգալ վարդերիս մեջ՝
Դա էլ չէ դյուրին։
Ծարավ շուրթերդ ամեն առավոտ
Կուզեի թրջել համբույրով հազար,
Բայց բախտս համառ դա էլ դարձրեց
Այնքան անհնար։
Ա՜խ, անհանգիստ, կենսահարամ
Զգացմունքների իմ սահարան
Վաղ է տապում՝
Ձմեռ է դեռ։
Եվ ինձանից մի քանի գրամ
Օրեր առաջ թրթուր դառած
Շատ է շտապում
Դառնալ թիթեռ։
Այն ավազե ժամացույցին
Փնտրում է կորած սլաքներ
Ու չի գտնում,
Փորձում է նորից գուշակել,
Թե ամեն մի լուսանալուց
Հետո կրկին
Խի է մթնում։
Սպասում է այն, թե երբ պիտի
Գրկի կրկին
Լուսե մի օր
Իր սրինգին։
