Կյանք, չկրակես, ախր անզեն եմ,
Կյանք, գուցե խաղա՞ս խղճիդ դեբյուտը,
Հարբում ես, ախր, երբ շատ ես խմում,
Երակներիս մեջ հոսող էս հյութը։
Համառ ես հաստատ, ինձնից էլ համառ՝
Չես ուզում փոխել քո հին դրվածքը,
Ու, ցուցադրաբար՝ մոմած պարանիդ,
Կախում ես հոգուս խոնավ լվացքը։
Ինչու՞ ես կապտած տեղերիս խփում,
Ինչու՞ ես բացում նոր փակված վերքը,
Կյանք, ընկածներին չեն խփում, ախր,
Կյանք, ընկածներին մեկնում են ձեռքը։
Մերժիր, ներս մի թող ինձ, մեղքիս մեջլիս՝
Հույսին միշտ հաջորդում է տառապելը,
Հուշիր, փորձիր հուշել, թե որն է ճիշտ,
Իմ ցավը վախ չափե՞լ, թե՞ խաչ կապելը։
Մերժիր, ու չդառնաս դո՛ւ էլ կավատ,
Ու չդառնաս վշտի ու իմ քավորը,
Ասա ինձ, ավելի սնահավատ
Արճիճ թափո՞ղն է, թե՞ սքեմավորը։
Մերժիր ու հեռացրու քեզնից, քանի
Հիմարի պես դեռ չեմ կապվել ես հետդ,
Ես վախենում եմ, գիժ Մումթազ Մահալ,
Գերեզմանիդ սարքել իմ մինարեթը։
Մերժիր, որ ես երբեք էլ չաղոթեմ,
Որ չխնդրեմ Աստծուց իմ փայ ղսմաթը,
Օգնի՜ր, դու հին տականք ես, դու գիտես,
Որ կորցնելուց ցավոտ է զուր հավատը։
Մազերս կտրեցի, որ մեզ վրա փողոցում չնայեն,
Մազերս կտրեցի, որ մեզ վրա մարդ մատով ցույց չտա,
Մազերս կտրեցի, հիմա հոգիս կհինայեմ,
Աչքերս կթրջեմ արածիս շթի տակ։
Մազերս կտրեցի, որ ավելի հաճախ հետդ լինեմ
Մազերս կտրեցի, որ քո հանդեպ տածած սերս ցույց տամ
Մազերս կտրեցի, այժմ իմ հայելիս պիտի լինես,
Կխաբես, թե սիրուն եմ ու ստիպես ինձ ժպտալ։
Մազերս կտրեցի, որ «իսկական» տղու նման լինեմ,
Մազերս կտրեցի, որ ինձ տանես, ընկերներիդ ցույց տաս,
Մազերս կտրեցի, ու բոլորի վրա թքած ունեմ,
Ես վաղուց եմ արդեն իզուր ի ցույց դրած։
Մազերս կտրեցի, որ ամբոխում հանկարծ չտարբերվեմ,
Մազերս կտրեցի, որ անցորդի ամեն աստղով չտամ,
Մազերս կտրեցի, պատվիրեցի կանաչ ներկ պատրաստել,
Որ քեզանից հետո նորից «ծիծաղելի» դառնամ։
Մազերս կտրեցի, որ ստուգեմ, թե ինչպես սողալ գիտեմ,
Մազերս կտրեցի, որ չկարոտեմ սեփական լացին,
Մազերս կտրեցի, որ այ սենց հոնքերս կիտեմ
Ու գիշերով գրեմ «Մազերս կտրեցին»։
Ու եթե հանկարծ սիրես էլ՝ չսիրես էլ ինձ պեսին,
Սիրելը սիրելու կեսն է, դու սպասիր հաջորդ կեսին,
Ուր ամեն վայրկյան մի հարց է, տե՜ս, հանկարծ չասես «եսիմ»՝
Սիրելը սիրելու կեսն է, կես սիրելը՝ սոսկ տեսիլք:
երկօրյա տագնապ
ու չկամ
մտքերում եմ աննորմալ հուղարկավորած
անսեր ու անկիրք,
ուղեծիրս բարձիդ տակ կորցրած՝
գլորվում եմ երկինք
ու լրացնում եմ դատարկն անկողնուս
խաչբառի պես՝
պատասխաններով հարցերի,
որոնք ծագում են,
բայց մայր չեն մտնում,
ու հոլ եմ կապկում հին վերմակի հետ՝
անորոշության տրոտիլաթույնից թունավորվելով,
կուլ տալով հազար խորանարդ վայրկյան
դեռ ոչ մի անգամ չգերազանցված
ու ռեկորդային չափաբաժինով
S.O.S.
նրան կովկասյան արևները ցնդեցրին,
նրան վերացրեցին օրենքով գողերը,
նրան արտահանեցին արևմուտք,
նրան փախցրեցին այլմոլորակայինները,
նրան գերի հանձնեցին Ադրբեջան,
նրան գործուղեցին, որպես բարի կամքի դեսպան,
նրան որդեգրեցին Փիթն ու Ջոլին,
նրան կերան ինչ-որ վայրենիներ,
նրան իր աղջկա հարսանիքին
ոմն օլիգարխ է տվել նվեր,
նրան դոկտորները քայքայեցին
սոցիումի լուծույթում
S.O.S.
նա չկա,
ես նրան եմ փնտրում…
(եթե ինչ-որ տեղ տեսել եք նրան, խնդրում եմ, արձագանքեք,
իմ էլփոստի հասցեն է՝ [email protected])
Ես ներքուստ միշտ անհաշտ եմ քեզ հետ,
Քո բերքից ծանրացնում եմ հոգիս,
Խոր վերքից ինձ դարձնում երկու կես,
Սիրելի իմ, փրկիր ինձ՝ լքիր։
Ես բնավ չգիտեմ քեզ սիրել
Էն սիրով, որ սիրում ես դու ինձ,
Երազում եմ մեկին նվիրվել
Փոխադարձ… դե օգնիր ինձ՝ լքիր։
Ես փնտրում եմ քո մեջ Ուրիշին,
Ու փորձում քեզ Ուրիշը դարձնել,
Չփոխվես, էս խոսքերս հիշիր,
Ինձ լքիր, քեզ գտիր ուրիշ սեր։
Ես ուժեղ եմ, դու էլ՝ ինձ լքիր,
Ժամանակն իր դանդաղ կրակին
Սերը մեր այրելով կսպառի,
Սաղ կանցնի։ Ինձ լքիր, ինձ լքիր։
գրկումդ ուզում եմ անընդհատ համբուրել ուսդ,
գրկումդ մոռանում եմ թարմացնել ֆեյսբուքիս ստատուսը,
գրկումդ ուզում եմ դադարեն բոլոր զանգերը,
գրկումդ փորձում եմ չգրկումը իսպառ թարգելը,
գրկումդ ուզում եմ մի թեթև ցավեցնի գրկումդ,
գրկումդ հիշում եմ, որ նաև սիրտ կա կրծքումս…
Գրկու՜մդ,
Անունս մոռանում եմ գրկումդ,
Աստծուց եմ գրկումդ յան տալիս
Ու գտնում եմ փրկումս։
գրկումդ ուզում եմ գրել գրկմանդ մասին երգը,
գրկումդ ակամա մոռանում եմ, որ մերկ եմ,
գրկումդ ուզում եմ լռել ու լսել սրտիդ զարկերը,
գրկումդ փորձում եմ շոշափելով չափել բոլոր ծալքերդ,
գրկումդ չգրկածդ ամեն ինչ ջնջում եմ մտքումս,
գրկումդ ամեն ինչ կորցնում ու գտնում եմ գրկումդ…
Գրկու՜մդ,
Անունս մոռանում եմ գրկումդ,
Աստծուց եմ գրկումդ յան տալիս
Ու գտնում եմ փրկումս։
գրկումդ ուզում եմ հավերժ գրկված մնալ մոտդ,
գրկումդ սկսում եմ անգիր անել մարմնիդ հոտը,
գրկումդ ուզում եմ սիրո մասին անվերջ խոսել,
գրկումդ սկսում եմ աչքերս բաց երազել,
գրկումդ գրկում եմ գրկամդ մասին իմ մտքերը,
գրկումդ կրկնում եմ, թե ինչ հաճելի է գրկվելը…
Գիշերը իջել՝ ձանձրույթը քիչ էր,
բերել է իր հետ վաղեմի դարդս,
իմ ու քո միջև մետաքսե լճեր
հյուսել է թաքուն իմ ջրեմարդը։
Անիմաստ հարց է, թե խի ես կարծել,
որ ես չափազանց խառը ու բարդ եմ,
ահերս դարսել, պահերս թարսել,
խառնել է, հոսել, իմ ջրեմարդը։
Ինձ նորից քեզ հետ մտքիս մեջ տեսել,
ճարել է, լարել իր հին թակարդը,
անցյալով տանջել, խաբել ինձ կանչել,
իր մոտ է տարել իմ ջրեմարդը։
Գիշերը իջել՝ ձանձրույթը քիչ էր,
բերել է իր հետ վաղեմի դարդս,
էս թուղթուգիր է՝ մեկն էլ ինձ սիրեց,
իսկ ես սիրում եմ իմ ջրեմարդը։
Նա գիտի մի անչափ ձանձրալի մեղեդի,
Որ սիրում է երգել քթի տակ,
Նա, ինչպես մի ֆիլմում Վանեսա Պարադին,
Պարոնի է սիրում ծերացած։
Ձևացնում է մեկ-մեկ, թե ոչինչ չի լսել,
Երբ խոսում է պարոնն ուրիշից,
Հացից շատ է ուտում շաքարով թթվասեր,
Որ նյարդերը հանի իր միջից։
Նա ունի 24 ժամ անվճար ինտերնետ
Եվ ամեն օր մի նոր սկավառակ,
Նա միայն երազում իրական մարդու հետ
Սավառնում է՝ ասես թև առած։
Լրացնում է խեղդող տաղտկությունն օրերի
Սերիալով, գրքերով, զանգելով,
Ողորմի է տալիս իր նախկին սերերին՝
Ներկայից դեպի ետ ցատկելով։
Նա ուզում է սիրվել, նա հոգնել է արդեն՝
Զարկելով իր պատիվը գետին,
Թե ինչպե՞ս էր ապրում մի նման մարդու հետ
Իր ֆիլմում Վանեսա Պարադին։
Ու նստեց մի օր, մտածեց Օփրան, Որ դարձրել է արդեն կյանքը շոու, Որ դարձել է արդեն նյարդերի տոպրակ, Ու սպանում է իրեն մտքի սովը: Սեփական լկտի բարքերից հոգնած, Սեփական սրտի զարկերից հոգնած, Պարտքերից հոգնած, Հարկերից հոգնած, Կարգերից հոգնած Պառավել է: Ու էնքան է խոսել, որ արդեն սպառվել է, Որ արդեն սպանվել է հազար կողմից, Որ որքան ճղվել է, այնքան կարվել է, Այնքան կախվել է մի կոճ թելից: Սեփական տխուր երգերից հոգնած, Սեփական խղճի վերքերից հոգնած, Զենքերից հոգնած, Շենքերից հոգնած, Դեմքերից հոգնած Ծարավել է: Ու էնքան է դժգոհ, որ արդեն ձախ թև է, Որ արդեն ծախվել է հազար ձեռքից, Որ որքան ծնվել է, այնքան թաղվել է, Այքան դաղվել է մի կում ձեթից: Սեփական դատարկ top-երից հոգնած, Սեփական մռայլ կոպերից հոգնած, Րոպեից հոգնած, Շոպենից հոգնած, Շոն Փենից հոգնած, Թառամել է: Ու էնքան է խաբել, որ արդեն հասցրել է Աշխարհին չկապած` աշխարհից պոկված, Աճուրդի բարձրացնել իր հոգու հասցեն էլ, Մտածեց ու գլխից դեն նետեց Օփրան:
