Թուլյ տուր ինձ մեռնել, իմ Վեռլեն,
Հենց էնպես, հենց էսպես` սենց ջահել,
Որ մահվանս հետ մարդիկ մինչև վերջ չհաշտվեն,
Թաղելուց` մինչև վերջ չթաղեն։
Որ դատարկ ամենիս իմաստներ
Կարկատեն ու քանդեն-կարկատեն,
Չհիշեն, որ հիմար էի՝ չունեի գաղտնիքներ,
Ու փնտրեն թող դրանք, ու գտնեն։
Կանչելո՛վ խաչելով իմ հոգին
Ավիրեն՝ խոսքին խոսք չթողնեն,
Շիտակեն, պիտակեն, արկղերում թող կողպեն,
Իբր Ձեզ կտակեն՝ եկողներ։
Ինչն ամոթ է՝ ջնջեն, չհիշեն,
Ընդգծեն՝ ինչ Աստծո տվածն էր,
Ինչ՝ կարծեն թե մնաց անպատճառ կամ կիսատ,
Բաց թողած տառի պես լրացնեն։
Որ ամբոխը սկսի աղոթել՝
Չոքելով սեփական սխալին,
«Մենք ուզում էին ուղղվեր, ներեք մեզ մայրեր,
Որ փորձում ենք ուղղել ձեր բալին»։
Հայհոյողը մտքում հայհոյի,
Թաքցնելով ատամները փտած,
Մարդ ես, մեկ էլ տեսար, գլխին շառ կբերի՝
Հողն հուդա է, խաբար էլ կտա։
Նաև մայրս փնտրի մեղավոր,
«Խելքդ ո՞վ էր կերել, իմ զավակ,
Գուցե ես եմ սխալ, որ քեզ չեմ օրորել,
Ետ արի, կգտնեմ ժամանակ»։
Ու մի տեղ մի պառավ քննադատ,
Կհարբի, կպատմի մյուսին,
«Մտածում էի՝ սա ով էր, կանցներ կգնար,
Բայց հիմա առը թե չեն հիշի»։
Ու որ քույրս, երբ գա գերեզման,
Ծիծաղի․ «Խորամանկ շան տղա,
Քեզ հիշում ու կարդում են, գիտե՞ս։ Հա՜, գիտես,
Չիմանայիր, կյանքիդ հետ չէիր խաղա»։
Ողջ լիներ, քեզ կասեր մարգարեն․
«Ճիշտն այս հին է, ստի չափ հին է՝
Կես եղիր, թե ուզում ես կիսատ մարդիկ քեզ
Իրենց կես պատկերով հորինեն»։
Իմ ուզածն էլ, գիտե՜ս, ամենքի՝
Թող չնչին, միևնույն է՝ սերն է,
Թե կարող եմ էսպես գայթակղել կես-մարդկանց,
Ես ուզում եմ, ինձ թույլ տուր մեռնել։
Շուռ տուր իմ լեռներն, իմ Վեռլեն,
Թե ունես դու մի փոքր հավատ։
Կտեսնես, որ ոչինչ չի դառնում հավերժ,
Եթե չի ունենում վաղ ավարտ։
