2018

Ամանոր էր, փորձանքը հեռու էր կարծես,
Ես քայլում էի անշտապ դեպի տուն,
Մտածում էի՝ գիշերն ինչ կինո կնայեմ,
Երբ ճամփան իմ կտրեց սև կատուն։

Շուռ եկավ ու սառեց՝ աչքերիս նայելով,
Սպասելով մինչև վախն ինձ լափի,
Սպասելով, որ հասցնեմ լիովին նվիրվել
Մոտալուտ տանջալի սարսափին։

Ու կարծես նենգ ժպտաց՝ քթի տակ մռռալով
Անողոք, չարագույժ մի անեծք,
Ձգելով շուրթերի վարագույրը դժգույն՝
Ժանիքները խայթող բեմ հանեց։

Ու գլուխը ճոճեց՝ ցույց տալով իբր ո՜չ,
Չփորձես քո ճամփան դու փոխել,
Ինչ եղել է՝ եղել է անվերադարձ,
Բախտը քոնն է, բախտից չե՜ն փախել։

Սարսափած էի, ճարս ի՞նչ էր, էլ ի՞նչ անեի,
Վախն ուժեղ է, բայց հո՞ չի փրկի,
Հուսահատ նայեցի Տեր Աստծո կողմ՝ երկինք,
Սատանու դեմ իջա այդ ծնկի։

Գրկեցի նրան պինդ ու կրծքիս սեղմեցի,
Որ զարկերը սրտի իմ լսի,
«Ի՜նչ լավ օր է, – ասի, – ինչ պուպուշն ես դու,
Շնորհավոր նոր տարիդ, փիսիկ»։

Ֆորտնայտը ժլատ է ու չի սիրում կիսվել,
Ես արդեն հաշտվել եմ` չես լինելու իմը,
Անխիղճ, թույլ տուր գոնե, որ քեզ սիրեմ հեռվից՝
Եղիր հավերժ օնլայն, շարունակիր սթրիմդ։

Կառուցիր պարիսպներ ու ամրոցներ շքեղ,
Որ տեսնեմ, մտածեմ՝ ինձ համար են հատուկ,
Դեպի վեր սողացող տառերի հոսքի մեջ
Մի քանի սրտիկ էլ ես ուղարկեմ չատում։

Ու կարծեմ՝ կարդում ես խաղալուն զուգահեռ,
Ու ժպտում ես, եթե իմ գրածն ես կարդում,
Շարունակեմ գրել, չդադարեմ գրել՝
Ողջ գիշերը հետդ անցկացնելով արթուն։

Լուսաբացին հոգնած աչքերս տրորեմ՝
Դիմադրելով մի կերպ բաժանմանը խրթին,
Քնեմ մի քանի ժամ, արթնանամ անհամբեր,
Որ միասին նորից տրվենք պարապուրդին։