Չեկար, արդեն գնում եմ, սպառել եմ սև-հեղուկս, Գիտեմ, մի օր ասել ես՝ հասնեմ, գրեմ նամակ, Չեկար, դե խոստանում եմ ջնջել մտքիցս անունդ, Չեկար ու արժանի չես, խալխի հովի քաղաք։ Նեղված քեզ անիծում եմ, կորցնում նյարդերից քունս, Երնեկ լիներ անեծքս՝ մնայիր դու անզավակ, Շրջեիր այգուց այգի ու փնտրեիր օտար որդոց մեջ Կորցրած հարազատին քո, ծեր ու մենակ քաղաք։
2013
Թուլյ տուր ինձ մեռնել, իմ Վեռլեն
Թուլյ տուր ինձ մեռնել, իմ Վեռլեն,
Հենց էնպես, հենց էսպես` սենց ջահել,
Որ մահվանս հետ մարդիկ մինչև վերջ չհաշտվեն,
Թաղելուց` մինչև վերջ չթաղեն։
Որ դատարկ ամենիս իմաստներ
Կարկատեն ու քանդեն-կարկատեն,
Չհիշեն, որ հիմար էի՝ չունեի գաղտնիքներ,
Ու փնտրեն թող դրանք, ու գտնեն։
Կանչելո՛վ խաչելով իմ հոգին
Ավիրեն՝ խոսքին խոսք չթողնեն,
Շիտակեն, պիտակեն, արկղերում թող կողպեն,
Իբր Ձեզ կտակեն՝ եկողներ։
Ինչն ամոթ է՝ ջնջեն, չհիշեն,
Ընդգծեն՝ ինչ Աստծո տվածն էր,
Ինչ՝ կարծեն թե մնաց անպատճառ կամ կիսատ,
Բաց թողած տառի պես լրացնեն։
Որ ամբոխը սկսի աղոթել՝
Չոքելով սեփական սխալին,
«Մենք ուզում էին ուղղվեր, ներեք մեզ մայրեր,
Որ փորձում ենք ուղղել ձեր բալին»։
Հայհոյողը մտքում հայհոյի,
Թաքցնելով ատամները փտած,
Մարդ ես, մեկ էլ տեսար, գլխին շառ կբերի՝
Հողն հուդա է, խաբար էլ կտա։
Նաև մայրս փնտրի մեղավոր,
«Խելքդ ո՞վ էր կերել, իմ զավակ,
Գուցե ես եմ սխալ, որ քեզ չեմ օրորել,
Ետ արի, կգտնեմ ժամանակ»։
Ու մի տեղ մի պառավ քննադատ,
Կհարբի, կպատմի մյուսին,
«Մտածում էի՝ սա ով էր, կանցներ կգնար,
Բայց հիմա առը թե չեն հիշի»։
Ու որ քույրս, երբ գա գերեզման,
Ծիծաղի․ «Խորամանկ շան տղա,
Քեզ հիշում ու կարդում են, գիտե՞ս։ Հա՜, գիտես,
Չիմանայիր, կյանքիդ հետ չէիր խաղա»։
Ողջ լիներ, քեզ կասեր մարգարեն․
«Ճիշտն այս հին է, ստի չափ հին է՝
Կես եղիր, թե ուզում ես կիսատ մարդիկ քեզ
Իրենց կես պատկերով հորինեն»։
Իմ ուզածն էլ, գիտե՜ս, ամենքի՝
Թող չնչին, միևնույն է՝ սերն է,
Թե կարող եմ էսպես գայթակղել կես-մարդկանց,
Ես ուզում եմ, ինձ թույլ տուր մեռնել։
Շուռ տուր իմ լեռներն, իմ Վեռլեն,
Թե ունես դու մի փոքր հավատ։
Կտեսնես, որ ոչինչ չի դառնում հավերժ,
Եթե չի ունենում վաղ ավարտ։
Անքեզ
Անքեզ՝ առանց մանրէաչափ սիրահյուլե, Դառնում եմ ես ցավեսպառվող կործանամարդ, Խառնում եմ ես մտամիջում քրտնաթթուդ Իմ թքի հետ ու կուլ տալիս սպասումնահատ։ Ցանում եմ իմ հոգեհողում սերմնահոգի՛դ, Ցատկում եմ ետ, մինչև նախորդ սիրագիշեր, Լռավրձնով սկսում ցավող աչքերիս տակ Արցունքների կարոտագիծ աղենշել։ Ու նախատում հնգօրեկան մշտարթունիս՝ Ներաշխարհից միշտ ուշացած հուզանետող, Հրաժեշտի նենգապահին լույսի պես լուռ Ու սենց անզուսպ բանահորդող լույսից հետո։
Գրող Դօրիանը պատմում է վիրտուալ տիրությում իր նորարարության և հանրությանը ներկայանալուց հետո ստեղծագործական լռության մասին
23 սեպտեմբերի 2013թ․, Արմենպրես
Հայ ժամանակակից գրող, բլոգեր Դօրիանը (Գրիգոր Մուրադյան) ընթերցողներին իր ստեղծագործություններն այսուհետև կներկայացնի Chrome դիտարկչի համար նախատեսված «Իմ գրադարակը» հավելման միջոցով, ինչն առաջին անգամ է գրողի կողմից կիրառվում հայաստանյան իրականության մեջ: «Արմենպրես»-ի թղթակցի հետ զրույցում Դօրիանը պատմեց, որ իր կարծիքով, հայ ընթերցողի համար թղթե գրքերից էլեկտրոնայինին անցումն այնքան էլ հեշտ չէ, քանի որ մարդկանց գերակշռող մասը չունի ընթերցման համար նախատեսված սարքեր, կարողանում է օգտվել միայն հիմնական համակարգչային ծրագրերից և կայքերից, չգիտե ինչպես հետևել կայքերին և անմիջապես տեղեկանալ նոր գրքերի մասին, հաճախ էլ չունի ինտերնետի մշտական միացում։
ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼ ԿԱՐԴԱԼԱթարին
Ստում է, այ քեզ բան, ստելուց իր թանկ Կարծես չունի ոչինչ ամբողջ աշխարհում, Գիտի էլ՝ նկատում եմ, բերանը փակ Նայում է աչքերիս, խոսքեր չի ճարում։ Ու մեկ է, ես մի կյանք, մի ամբողջ քոռ կյանք, Մնում եմ էսպեսին դեռ հավատարիմ, Կողքիս լինեիր, տեսնեիր սա, կասեիր ինձ, տատ՝ Կպնում է սերը, ա՜խ, նաև աթարին։