Եվա

Երբ կանգնած էի լեռան գլխին
Դու պարան դառար,
Իջեցրիր փորձանքի բնից
Ինձ հեռու տարար։

Դեպի հրաշք դաշտավայրեր,
Երկրային եդեմ,
Ուր մի չքնաղ գեղեցկուհի
Ելավ դեմ առ դեմ։

Բռնեց ձեռքս, իր հետ տարավ
Գետի մոտ վարար,
Ինձ համբուրեց, սակայն այդժամ
Դու պարան դառար։

Կապեցիր ինձ կասկածներում,
Ուր սերն է մեռնում։
Չգիտեմ՝ լավ է արդյոք, որ
Պարան ես դառնում։

Դու՝ այնքան նման ինքդ քեզ,
Ինքդ քեզնից այնքան տարբեր,
Որ անգամ ես՝
Կես-իմաստուն ու կիսախենթ,
Քեզ վերլուծելով եմ տարվել։

Ու կոչելով ինքս ինձ պոետ,
Ավելի շատ դարձել եմ Ֆրեյդ՝
Քո երազներում խճճված,
Անհաշտ իրականության հետ։

Ես, քեզ վաղուց արած անգիր,
Քո հասարակ բայց նաև բարդ էության մեջ
Գտնում եմ միշտ նոր ծածկագիր։

Տեսնես ո՞վ ես առհասարակ
Եվ ինձ համար։

Գուցե հիմա ինքդ էլ մտքում
Տալիս ես քեզ նման մի հարց՝
Շաղկապելով մտքերը իմ
Ու արարքները անշաղկապ՝
Չես գտնում ընդհանուր մի բան…

Վերլուծիր այս,
Վերլուծիր այն։

Վերլուծությունն՝
Անդադար կրկնվող խնդիր
Տարրական թվաբանությամբ,
Բայց անհայտներով բազմաթիվ։

Թույլ կտա՞նք ճանաչել իրար,
Կհեշտացնե՞նք ինքներս մեզ,
Թե մեզ սպասվում է գժանոցն,
Ինչպես, գիտես՝ որ գրքի մեջ,
Որտեղ, հիշի՜ր, մեզպեսները
Գտան իրար,
Որտեղ, հաստա՜տ, մեզպեսները
Իրար չէին կարծում խելագար։

Ապրում առանց վերլուծության,
Այլ սեփական հոգեբանի
Դեղատոմսերի համաձայն։

Երդման տակ վաղավճիռ ու, կարծում էի, սուտ,
Հոգիս քեզ համար մերկապար էր պարում,
Եվ ամեն սխալ շեշտ
Կամ սխալ հարցադրում,
Կամ սխալ շարադրանքն իմ մտքերի
Մեր բազմագանձ հայերենում
Սկսել է կրել մեկ անուն՝
Երդմնազանցություն։

Եվ նոր եմ սովորում մի հին արվեստ,
Որ յոթնաչափություն են մարդիկ կոչում,
Եվ կիրառում հաճախ
Մեկը կտրելու արվեստից առաջ,
Եվ նոր եմ սովորում ես անկախ ինձանից
Ինձանից զգուշանալ,
Խոսելիս՝ ուշանալ,
Բայց ուշադիր խոսել։

Եվ տալ լեզուս հոգուս, սրտիս
Հավերժ գործածության։

Չկա քո բանալին։

Երբեմն թվում է, թե ճանաչում եմ քեզ,
Վաղուց, չափազանց վաղուց,
Սակայն միևնույն է մնում ես դեռ
Չբացված զարդատուփ՝
Լեցուն առեղծվածներով,
Բայց սենտիմենտալ,
Աստվածներով լեցուն,
Բայց աթեիստական,
Ու չափազանց գաղտնի,
Չափազանց բարդ
Իմ սահմանափակ
Երևակայության համար։

Ինձ մնում է հիշել
Միայն «Մալլհոլանդ դրայվ»
Ու հասկանալ մի բան
Որ ես, ով էլ լինեմ,
Որոշ բաներ, ցավոք,
Չեմ կարող հասկանալ։

Դու մի հին վարպետի գլուխգործոց,
Դու այդքան պարզորոշ, բայց անհասկանալի,
Որ ես՝ թվում է փորձառու փականագործ,
Ի զորու չեմ գտնել քո բանալին։

Հորինեցի ես ամբողջ մի սոնատ,
Մինչ մեր մեջ ընդամենն ակորդ էր,
Հանձնեցի հանրության դատին
Զգացմունքը մեր պրետ-ա-պորտե։

Եվ դարձանք մենք վարդ ու սոխակ,
Եվ դարձանք մենք Ռոմեո-Ջուլիետ,
Ծաղիկներն ու ծափերն հավաքած
Պահեցինք հորինված սիրո հետ։

Խոսքին, շշուկին նենգամիտ,
Ծաղրանքին ամբոխի անսանձ,
Հաջորդեց միայն վարագույր,
Եվ խոր ռևերանս։