Իր առաջին գրական փորձերը Դօրիանն արել է 15-16 տարեկանում՝ գրելով սիրո մասին «Տերևներ», «Խելագար» և «Չակերտից չակերտ» բանաստեղծությունները։ Սիրո մասին են նաև հեղինակի՝ հետագա 15 տարիներին գրված մի քանի տասնյակ բանաստեղծություններ, որոնք ներկայացվում են այս կայքում։
Հյուսվածքներս է նա պատրաստ անել թելիկ–թելիկ,
Ես իմ երկրորդ կեսին գիտեմ հինգ մատիս պես․
Աննան ասաց՝ խնդիրներդ չլիր,
Հետո պիտի ավելի լավ ապրես։
Մղձավանջը օրվա քեզ կթվա թմբիր,
Չես ճանաչի վաղը դու երեկվա գիժ-քեզ
Հիշիր ինչն է ցավում, խնդիրներդ չլիր,
Հետո պիտի ավելի լավ ապրես։
Ներես պիտի մի օր անցածին դավադիր,
Ու մոռանաս պիտի օտարին աներես,
Ցավդ մոտդ պահիր՝ խնդիրներդ չլիր,
Հետո պիտի ավելի լավ ապրես։
Ո՞րերորդ օրն ես արթուն լուսացնում,
Կրակը ձեռքիդ՝ սպասելով, Թամար,
Գիտեիր՝ գրելու համար ծնվեցիր,
Պարզվեց՝ ծնվեցիր ներելու համար։
Դու անարժանի դարձին սպասելով՝
Քանի՞ գիշեր է չունես հերթապահ,
Բայց ներողություն կխնդրի՞ արդյոք,
Որքա՞ն կսպասես, մի՞թե մինչ ի մահ։
Ու կարծում ես ե՞րբ կներես իրոք,
Կարծում ես ներես, ու՞մ ետ կստանաս,
Կարծում ես կտա Աստված քեզ մի թոք՝
Թեթև կյանք շնչես ու հանգստանաս։
Կարծում ես հետո չի՞ կարի ստեր
Դերձակդ անվարժ նոր ոճիդ հարմար,
Այսքան ներելուց այդ ո՞վ է խերվել,
Ժայռից նետվելը հե՞շտ չէր, այ Թամար։
Տեր, ինձ սովորեցրու
Նաև նրան ներել,
Ով թիկունքից գալով՝
Ինձ անցյալից զրկեց…
Նրան, ում պատճառով այլևս չեմ կարող
Ես տարիներ հետո, մի լուսնկա գիշեր
Անքնության ձեռքը բռնած պառկել լռիկ
Ու առանց արտասուք «ջահել վախտս» հիշել։
Նեյլոնե մազակալ է կապում իմ հոգին,
Որ վարսերը չիջնեն ուսերին,
Եվ անվերջ, անդադար մի հին, տխուր ջազ
Շշնջում է հազիվ լսելի։
Եվ հոգուս շշունջից խլացած՝
Մտքերդ իրենց պատեպատ են տալիս,
Խելագար, մոլորված, մոռացված,
Կարոտած հոգեմետ հայացքիս։
Սպասում են դրանք հանդիպման,
Տենչում են հաջորդ ցրտերին,
Հաշվելով, թե քանի նյուտոն կլինի
Բախման ուժը մեր հոգիների։
Թաքցնում են իրենց մերկությունը
Ժպիտի տակ լալ, անհուզելի,
Մինչ մազակալ է կապում իմ հոգին,
Որ վարսերը չիջնեն ուսերին։
Ֆորտնայտը ժլատ է ու չի սիրում կիսվել,
Ես արդեն հաշտվել եմ՝ չես լինելու իմը,
Անխիղճ, թույլ տուր գոնե, որ քեզ սիրեմ հեռվից՝
Եղիր հավերժ օնլայն, շարունակիր սթրիմդ։
Կառուցիր պարիսպներ ու ամրոցներ շքեղ,
Որ տեսնեմ, մտածեմ՝ ինձ համար են հատուկ,
Դեպի վեր սողացող տառերի հոսքի մեջ
Մի քանի սրտիկ էլ ես ուղարկեմ չատում։
Ու կարծեմ՝ կարդում ես խաղալուն զուգահեռ,
Ու ժպտում ես, եթե իմ գրածն ես կարդում,
Շարունակեմ գրել, չդադարեմ գրել՝
Ողջ գիշերը հետդ անցկացնելով արթուն։
Լուսաբացին հոգնած աչքերս տրորեմ՝
Դիմադրելով մի կերպ բաժանմանը խրթին,
Քնեմ մի քանի ժամ, արթնանամ անհամբեր,
Որ միասին նորից տրվենք պարապուրդին։
