Չափածո

Դու հիշեցրիր օրերը հին, ներշնչանքի
Եվ Իրինա Դուբցովային,
Որի երգերն գիտեի անգիր,
Բարձրացրեցիր հոգուս խորքերն հազարանիստ,
Ապրումներիս տվիր սպասված հոգեհանգիստ,
Եվ խռովքս դարձրեցիր ներում լալկան,
Եվ կարոտս՝ վեհ փարատում,
Հրեշտակներին՝ վաղուց մոռացված, բերիր իմ տուն,
Եվ կորուստներից հետո բազմաթիվ
Ձեռքբերումս դարձար միակ,
Ես ոչինչ չէի խնդրել բախտից,
Բայց հիմա, չգիտես ինչու, ինձ թվում է,
Թե եղել ես հարափափագ։

Երկինք, սովոր եմ քմահաճ,
Փոփոխական ախ ու հախիդ,
Քո կայծակներին ընդառաջ
Ես գալիս եմ ինչպես շահիդ։

Քո աստղերը բազում թողած՝
Իմ աստղին եմ զոհում հոգիս,
Ինչպես անխելք ամոնացիք
Զոհեր էին անում Մողոքին։

Քո էդ ձանձրալի c’est la vie-ն
Կուլ է գնում իմ կորովին,
Օրենքներդ վար անձրևիր,
Ես բարձրանում եմ յուրովի։

Չեմ վախենում քեզնից, երկինք,
Դու հղի ես, բայց չես ծնի,
Դու նման ես ինձ խիստ նայող,
Բայց չպատժող մի արձանի։

Անգամ հեքիաթիս ավարտին
Պետք չէ քեզնից երեք խնձոր,
Ես, պիտի որ, բավարարվեմ
Իմ լսածով։