Տեղի-անտեղի, պատեհ-անպատեհ

Տեղին-անտեղի, պատեհ-անպատեհ
Սիրտս մի տեսակ թախիծ է պատել։
Սկսել է թվալ, թե աշխարհը ողջ
Գլխիս փուլ կգա։

Սկսել է թվալ,
Թե մայրս հեռվից զանգում է հիմա,
Իսկ ես լռում եմ օտար անտունում,
Ու հոգիս՝ նրան վաղուց կարոտած,
Բջջայինի զուր այդքան տեղացող
Ճառագայթներն է արդեն ընդունում։

Սկսել է թվալ,
Թե կարիքի մեջ քույրս է նեղվում,
Մտածմունքներից դաղվում եմ, մաղվում,
Կենդանի թաղվում սեփական խելքից,
Սեփական երգից տառապում անգամ։

Սկսել է թվալ,
Թե խաղալիքով իմ պատահական
Ուրիշն է խաղում, վրաս ծիծաղում․․․
Ու թվում է, թե երազներս ջինջ
Երես են թեքել արդեն ինձանից։

Ինքս ինձ անգամ սկսում եմ ատել
Տեղին-անտեղի, պատեհ-անպատեհ։
Դօրիան
Դօրիան

Այս ստեղծագործության հեղինակն է հայ գրող Դօրիանը։ Կարող եք կարդալ նրա 👉կենսագրությունը։