2007

Շնորհակալ եմ մենություն,
Որ տալիս ես ինձ հանգեր,
Որ դառնում ես ինձ ընկեր։

Ինձ խղճալուդ,
Ու երբեք չտրտնջալուդ,
Ինձ սիրելու,
Բայց հավերժ քեզ չկապելու,
Եվ կողքիս ապրելուդ համար,
Շնորհակալ եմ քեզ՝ մենություն։

Նաև, լսիր,
Երջանկության համար նույնպես
Քեզ հազար միլիոն մերսի։

Գիշերն էր լի նոստալջիով,
Մտքերը պարուրել էին ինձ էլ,
Խոհերն, անշուշտ, միսս աշխարհից
Ավելի լավ անկողնակից են։
Ես հաշվեցի ու չստացա,
Չպարզեցի, թե այդ ինչից է,
Որ իմ թախիծն ու քո ծիծաղն
Այլ մայրերից, բայց նույն հորից են։

Գիշերն էր լի լռությունով,
Բայց ես լսում էի մեկի ձայնը.
- Ինձ չկապվես, էլ չխաբվես
Մեղեդային այս լռությանը։
Եվ հասկացա, որ չպեղած
Իմ տագնապի պատճառը այն է,
Որ դու սպասում ես թաղումին,
Իսկ ես սպասում եմ հարությանը։