Նժույգները պատրաստ են վազքի,
Ու լծված են սայլերը արդեն,
Ես սպասում եմ մթին ընթացքին,
Պիտ հասնել մինչև լուսադեմ։
Ինձ էնտեղ ապրել չի սազում,
Որտեղ կյանքն ապրելու տնազ է,
Իսկ հեռվում գագաթներ են սպասում,
Հուպ տուր, սայլապան, վռազ եմ։
Իմ հոգին կրակներ է ուզում,
Խարույկը մարած` քամի,
Ոտքդ կախ չգցես, ծերուկ,
Հասցրու ինձ իմ հին մեհյանին։
Մյուսները, գուցե, ձև բռնած
Մտածեն, թե ոնց կնայվեն,
Եկ շարժվենք դեռ չսափրված,
Ետևում թողնենք էդ թայֆեն։
Ես գիտեմ, սայլապան, ես տեսա
Սև սքեմ հագած էն մարդուն,
Նա խոսում է չարի անունից,
Խոսում է, թեև, իմաստուն։
Ներշնչում էր նա ինձ, թե, յանըմ,
Ճակատիս է գրած իմ բախտը,
- Մի շտապիր, հասնելու ես, ջանըմ,
Ամեն ինչ ունի իր վախտը։
Եկ վախտին չսպասենք, սայլապան,
Պոկիր դու տեղից քո սայլը,
Ես ուզում եմ շտապել, հուսալ,
Մուսաներ է ծնում հուսալը։
