Ինձ խեղդում են տողերդ դարձյալ, «Չես գալիս, բայց սիրում ես, էդ ո՞նց է», Հա, սիրում եմ անշուշտ, անպատճառ, Փող չունեմ, որ գնեմ ուղետոմսը: Չեմ գալիս, բայց հառում եմ հոգիս, Չեմ գալիս, բայց մեկնում եմ իմ երգը, Դու կզգաս՝ աստղերից Երևան Ընդամենը մի փուչ տիեզերք է: Կիմանաս, որ համարը նստել, Որ հասնես քո սրտից մինչ իմ սիրտ, Կտեսնես դատարկ կայարանս, Որ սպասում է վաղուց գնացքիդ: Եվ կանցնեն՝ կոտրելով ժամանակը, Մեր առաջ լղոզած էս ուղին, Տենչացող, բայց իրար չդիպչող Մեր սերերը՝ երկու լեսբուհի:
Սիրո մասին
Իր առաջին գրական փորձերը Դօրիանն արել է 15-16 տարեկանում՝ գրելով սիրո մասին «Տերևներ», «Խելագար» և «Չակերտից չակերտ» բանաստեղծությունները։ Սիրո մասին են նաև հեղինակի՝ հետագա 15 տարիներին գրված մի քանի տասնյակ բանաստեղծություններ, որոնք ներկայացվում են այս կայքում։
SOS, նա չկա
երկօրյա տագնապ ու չկամ մտքերում եմ աննորմալ հուղարկավորած անսեր ու անկիրք ուղեծիրս բարձիդ տակ կորցրած՝ գլորվում եմ երկինք ու լրացնում եմ դատարկն անկողնուս խաչբառի պես՝ պատասխաններով հարցերի, որոնք ծագում են, բայց մայր չեն մտնում ու հոլ եմ կապկում իմ վերմակի հետ, անորոշության տրոտիլաթույնից թունավորվելով՝ կուլ տալով հազար խորանարդ վայրկյան դեռ ոչ մի անգամ չգերազանցված ու ռեկորդային չափաբաժինով S.O.S. նրան կովկասյան արևները ցնդեցրին, նրան վերացրեցին օրենքով գողերը, նրան արտահանեցին արևմուտք, նրան փախցրեցին այլմոլորակայինները, նրան գերի հանձնեցին Ադրբեջան, նրան գործուղեցին, որպես բարի կամքի դեսպան, նրան որդեգրեցին Փիթն ու Ջոլին, նրան կերան ինչ-որ վայրենիներ, նրան իր աղջկա հարսանիքին ոմն օլիգարխ է տարել նվեր, նրան դոկտորները քայքայեցին սոցիումի լուծույթում S.O.S. նա չկա ես նրան եմ փնտրում եթե ինչ-որ տեղ տեսել եք նրան, խնդրում եմ, արձագանքեք իմ էլփոստի հասցեն է [email protected]
Ինձ լքիր
Ես ներքուստ միշտ անհաշտ եմ քեզ հետ, Քո բերքից ծանրացնում եմ հոգիս, Խոր վերքից ինձ դարձնում երկու կես, Սիրելի իմ, փրկիր ինձ` լքիր: Ես բնավ չգիտեմ քեզ սիրել Էն սիրով, որ սիրում ես դու ինձ, Երազում եմ մեկին նվիրվել Փոխադարձ․․․ դե օգնիր ինձ` լքիր: Ես փնտրում եմ քո մեջ Ուրիշին, Ու փորձում քեզ Ուրիշը դարձնել, Չփոխվես, էս խոսքերս հիշիր, Ինձ լքիր, քեզ գտիր ուրիշ սեր: Ես ուժեղ եմ, դու էլ` ինձ լքիր, Ժամանակն իր դանդաղ կրակին Սերը մեր այրելով կսպառի, Սաղ կանցնի։ Ինձ լքիր, ինձ լքիր։
Քո պատրանքի շիրայում
Ես չլսած ձայնը քո կարոտում եմ, Երազելով՝ վեր նայում, Թաթախելով միայնակ դառնությունս Քո պատրանքի շիրայում: Ու փակվելով խենթի պես՝ հորինված Իմ օդային ամրոցում, Խուսափելով օտար աչքերից Քո լռությունն եմ ծծում: Ինձ եմ սրբում քեզանով, մի խոսիր, Պետք չէ բուժել էս տենդը, Թույլ տուր հյուսել համրության հելունով Քո գոյության լեգենդը: